Saat gecenin biri. Dakikaların
ilerlemesi durmaksızın sürüyor.
Dışarıda gelen sesler
kulaklarımda tuhaf bir his yaratıyor. Garipsiyorum. Çünkü sesler yine tuhaf bir
sessizliğin içinden çıkageliyor.
Yalnızım gecenin ortasında.
Hülyalar ve sessizlik dostum benim.
Odanın kapısı açılıyor. Karanlık
odaya dalan bir baş… Meraklı gözlerle tarıyor odayı… aradığının bulamıyor
anlaşılan. Yalnızlığım bozuluyor az bir zaman. Tıpkı sessizliği bozan kısa
süreli sesler gibi.
Havlamalar...Köpekler de farkında
sessizliğin. Rahatsızlık mı duyuyorlar bilmem ama var güçleriyle bozmaya
çalışıyorlar bu sessizliği.
Karanlıktan hep korkarım.
Esrarengiz gelir bana. Görüntü ve ortam sıyrılır ve bir ben kalırım benliğimde
çırılçıplak. Savunmasızımdır. Kendime ve çevreme...
Karanlık ve sessizlik dostluk
kurdukları an, ben kalıyorum geriye... Ben beni korkutuyor.
Aslında korku, kendimi
hatırlatıyor bana. Ortamın unutturduğu kendimi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder