oğlundan ayrılan bir baba
olmayı
suları korkuyla dolduran maşrapalarda
ağlardım gözüme
karanfiller kaçardı
büyüktüm tutuyordum
örneğin bir geyiğin tüylerini
sabah oluyor sanıyordum
günleri böldükçe ikindilere
sen bir yerlerdeydin
korkusuz göğsünün atıyordu içinde
hiç bilmediğim bir dönemeç
sevmediğim bir akşam
sivrisineklerin öldükçe
çoğaldığı bir mevsimdi
güzel gülüşlü kadınlar
yeni yollar yapıyordu sevilmek için
ben karanlığı daha
seviyordum kemiklerinde gecenin bir resmi
şarkıları ortasından
başlatıyorlardı aldırmadan yoksulluğa
onlar o sevgili
kaplumbağaların mevsimi
gökyüzünü itiyorlardı
sever gibi yaparak uçurumlara
tutuyorlardı elimin
ayasını bir şeyler çıkarıyorlardı
güzel bir şeyler
söylüyorlardı zamansız
kanmazdım yine de koşardı
nehir boyu sanki atlar
gözlerinde güneşin kendi
değil de biçimsiz bir resmi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder