Yürek devletinin başkentine sürgünüm bugün.
Kalabalık bir yalnızlıkta, yalnızlığımın ıssızlığında kayboldum.
Çıkmaz bir sokağa meylediyor adımlarım.
Çıkmaz bir sokağın en çıkmazındayım.
Çıkmazlarla dolu bir dünyada en güzel yoldaşımsa avucumda dualarım.
Merhameti parmaklıklar ardında hapsolmuş,
Sevgisi, şefkati sözden ötede kaybolmuş bir dünyadayız.
Duyguları paslı yüreklere nakşedip
Kardeşliği tozlu raflara terk etmişiz.
Kalubelada verdiğimiz sözleri, ahde vefamızı unutup
Setler döşemişiz muhabbet sokaklarına.
Ve şimdi üflenmişçesine ilk sura,
Bir avuç toprak, bir de Fatiha lazım
Mezarlara gömülmüş insanlığın ruhuna.
Çorak bir toprak misali susuz bırakmışız gönülleri.
Tüm duygular körelmiş, kelepçe
vurulmuş vicdanlara .
Bir kilit vurulmuş ağızlara en açılmazından.
Kulaklar nasıl da sağır olmuş
ümmetin feryadına.
Yürekten kopan bir feryadın sesine uyandık bugün.
Bir annenin hıçkırıkları bir babanın sessizliğinde kayboldu.
Dünya sustu, hıçkırıklar konuştu bugün.
Ümmetin suskunluğunda bir yürek daha şahadete kavuştu.
Biz sustuğumuz için zalim konuştu,
Zalim konuştukça bir çocuk daha yetim kaldı.
Belki biz sustuğumuz için bir anne daha evladını kaybetti.
Bizler sıcacık evlerimizde yudumlarken çaylarımızı
Belki de bir çocuk daha soğuktan can verdi.
Bizler bütün nimetlerle donatırken soframızı
Kim bilir belki de bir bebek daha açlığa yenik düştü.
Ve bizler,
Esirgediğimiz için, paylaşmadığımız için,
Kim bilir daha kaç anne gözü yaşlı,
Kaç çocuk yetim kalacak.
Kaç çocuk soğuktan can verecek bu dünyada?
Daha kaç bebek açlığa yenik düşecek?
Sevgimizi, merhametimizi, insanlığımızı…
Esirgediğimiz için dualarımızı,
Kim bilir daha kaç kez feryatlar yükselecek?
Daha kaç kere seyirci kalacağız bir bebeğin ölümüne?
Soğuktan can veren çocukları daha ne kadar izleyeceğiz?
Sofralarımız en güzel nimetlerle donatılmışken
Bir lokma ekmeği paylaşmaktan aciz yürekler,
Nereye kadar esirgeyecek yardımını?
Daha nereye kadar kendi kabuğuna çekilecek insanlık?
Yürekleri buz kesilmiş bu insanlar, ne zaman uzatacak yardım elini?
Bedenlerimizi ısıtan sobalarımız, ne zaman ısıtacak donan yürekleri?
Üşüyen bedenlerimiz ısınırken
Soğukta titreyen çocuklar ne zaman gelecek aklımıza?
Daha nereye kadar bir duayı çok göreceğiz?
Yürekten yüreğe bir duayla ısınacak belki çocuklar.
Belki ettiğimiz dualarla bir
annenin gözyaşı dinecek.
Belki ettiğin dualarla Rabbin yardımını gönderecek.
Aynı dertten muzdarip bir hayatta
Aynı dili konuşurken bile anlamaktan aciz kalmışız sözlerimizi.
Parayla pulla yapılacak olanı değil,
Dualarımızın yardımını dahi esirger olmuşuz.
Karnımızı tıka basa doyurup, aç bırakmışız yürekleri.
Yürekten bir duayı çok görür olmuşuz kardeşimize.
En kuytu köşelere saklamışız insanlığı.
Anlamazdık bir acının bu kadar yakıp yıktığını.
Yaşamasaydık, anlayamazdık masum bir çocuğun yalvaran bakışlarını.
Duyamazdık bir mazlumun ah-u feryadını.
Milyonlarca müslümanın arasında
yalnızlık ne demekmiş anlayamazdık.
Anlamazdık yürekten edilecek bir duanın kudretini.
Suskunluğumuzun gürültüsünde, yüreklerin ölümünde
Duyamazdık bir acının feryadını.
Yardıma muhtaçların çığlıklarını duyamazdık insanlığın kıyametinde.
Ve ikinci bir surla,
Vicdanıma biçilmiş kaftan giydirip,
Saltanat müjdesi veriyorum suskunluğuma.
Ölmüş insanlığın dirilişinde, bir huzur doğsun yüreğinize.
Gönülden ettiğiniz dualarla bir güzellik doğsun ömrünüze.
İyilikten, sevgiden, merhametten, muhabbetten,
Bir güzellik bahşedin gönüllerinize.
Bir dua edin dinsin annelerin feryadı.
Bir dua edin kalmasın artık babaların gözyaşı.
Üşüyen çocuklar kalmasın artık, kalmasın açlıktan ölen bebekler.
Zalimin zulmü kalmasın artık.
Hiçbir çocuk yetim kalmasın savaşlarda.
Bir dua edin, gecenin karanlığına aydınlık,
Göğe yükselen bir çağrı olsun.
Bir yakarış olsun Rabbinize.
Bir dua edin arş-ı alaya yükselsin sesiniz.
Bir dua edin,
İyilik olsun, sevgi olsun, merhamet olsun, muhabbet olsun.
Bir dua edin,
Dualarınız en güzel yardım,
Yardımlarınız cennete anahtar olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder