GİTMEK / Malik Ejder BEYAZ


Gittim...

Nereye yürüdüğümü bilmeden koşarcasına kaçtım kendimden.

Acı verdi omuzlarımdaki yük. Düştüm, yalpaladım, ama kalktım kalkmak zorundaydım.

Yaşama hevesi buram buram kokuyordu burnuma; hissediyordum göğüs kafesimde bu arzuyu.

Ve yürüdüm kimsenin bilmediği uçsuz bucaksız denizlere, nehirlere, dağlara, ormanlara yürüdüm.

İSTANBUL'A yürüdüm ayaklarım ne kadar yorulsa da ben geldim şehr-i İstanbul dedim.

Burnuma geliyordu denizin kokusu ve Galata Kulesi’nin yalnızlığı; içime aşk doğuyor İstanbul'da.

Kırmızı tramvay anlatıyor olanları bana tramvay'da yorulmuş ben gibi.

Vardım kız kulesine Boğaziçi’ne çekip hapsediyordu tüm sıska bedenimi ve korkmuyordum; her zamanki gibi savaşacaktım. Tüm yalnızlığım ile savaşacaktım aşk ile savaşacaktım bedenim ile. Ve bir kez daha anlamıştım... Beklemenin keskin bıçak olduğunu...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder