Murat Gilin Ora...
Birkaç kuş cumartesi günleri
baraj kıyısının tam olarak göründüğü devasa bir çam ağacının dalına sıralanıp,
gün boyu oradan ayrılmıyor. Aynı kuşlar, haftanın diğer günleri de aynı yere
gelip, kıyıya bakıp bakıp, orman içinde kayboluyorlardı.
Muzaffer Hocamın bir balıkçı
ekibi, bir de yazar-çizer ve fikircileri var... Nerdeyse her cumartesi Klavuzlu
Barajı kıyısına balığa gidilir... Diğer balıkçıların ve piknikçilerin pek
uğramadığı; yukarıda bahsi geçen kuşların kondukları daldan tam olarak görünen,
sapa bir kıyıyı mekân tutmuş hocamın balıkçıları. Hocamın reisliğinde: Yunus
BARMAN (Balık tutamasa da…) Dr Mehmet CERAN, Tayfun GÖKTÜRK, Mehmet YAŞAR,
Enver ÇAPAR, Hacı Ahmet ERALP, birkaç senede bir de olsa Hasan KEKLİKÇİ,
Somali’nin Anadolu Yöresinden diye kendisini takdim eden ve Ahmet Doğan
İlbey’in tabiri ile Ümmetin numunesi Mahmut Muhammet Şeyh Ali, ara sıra
Gaziantep’ten motosikleti ile gelerek balıkçılara katılan Seyfettin ALBAYRAM,
Güccük Doktor İsmail SAĞIR, Murat YÜCEL, Murat YÜCEL’in oğlu Muzaffer Hocam’ın
ahbabı Ömer, Tayfun’un Oğlu hocamın dostu ve ortağı Abdülrezzak ve… Ve bir daha
ve… Hacı İbrahim ARIKMERT. Neden mi ve… Ve… diye yazdım Hacı’nın adını? Balıkçı
ekibi için de yazar ve fikirciler için de kıymetli Hacı ARIKMERT… Hacı,
balıkta, menemenden kuru fasulyeye kadar yemekler yapıyor ve baraj kıyısında
lahmacun yapmayı planlıyor. Plandan öte, proje son aşamalarında bildiğim
kadarıyla.
Balıkçı baraj kıyısına Muzaffer Hocamın reisliğinde sıralanıyor… Onlar kıyıda,
hocamı seyreden kuşlar kıyıyı tam gören devasa çam ağacının dalında sıralana
dursun. Sık çamların bulunduğu kıyıya paralel bir tepecik var… Burada: Hacı
Arıkmert yemek hazırlığına girişirken hemen yakınına serilmiş bir hasırın
üzerine sıralanmış bir ekip daha var: Ali Hocam, Ahmet Doğan İLBEY, Ben abdi
aciz, (sık sık bulunmasam da Hasan KEKLİKÇİ’den çok bulunuyorum) İsmail
GÖKTÜRK, bazan, Memduh ATALAY Hoca, Mehmet YILMAZ Savaş KIYAK hocam ve Hacı’ya
yemek hususunda yamaklık eden gençler… Bu gençlerin Hacı Ahmet Eralp gibi müdavimleri
olsa da zaman zaman değişkenlik gösterdiği de oluyor: Ferhat AĞCA, (Bazı
zamanlar böcek toplamakla meşgul olsa da) ALİ; Susan adam, tam bir hizmet ehli,
dost ve ehl-i semaver, Çağrı GÖKTÜRK, Şeyhşamil EJDERHA, Memduh GÖKTÜRK,
Süleyman KILIÇBAY, Mehmet Can, Yasin gibi gençler… Bu gençlerin
değişkenlik seyri, daha nice gençlerin gelip geçeceğinin habercisi…
Mehmet NARLI, Mustafa GÜNALAN,
Cüneyt CESUR, Ufuk TÜRK gibi gurbette olan dostlar da memlekete geldiklerinde
bu kıyıda yerlerini alırlar. Belki Dündar KÖK, Durdu GÜNEŞ bile Maraş’a
geldiklerinde, cumartesi gününe denk gelmişse bu kıyıda olurlardı herhalde.
Somalili Mahmud Muhammet Şeyh Ali
kıyıda ve elinde oltası… Bizim ekipten olmayan iki yaşlı balıkçı yaklaşıyor.
Bir süre Mehmud’un bilalî emer çehresini seyrediyorlar. “Herhalde Afrikalı
Afrikalı olmasına da ama bizden iyi Türkçe konuşuyor. O zaman bu delikanlı kim
ola ki” diye düşünmüş olacaklar ki yaklaşıp soruyorlar Mahmud’a:
“Yeğen sen nerelisin?”
Somalili Mahmud’un cevabı bizim
beklediğimiz ve alıştığımız bir cevap: “Maraşlıyım amca.” (Çünkü Mahmud
İstanbul’da Yüksek Lisans yaparken bayrama yakın herkes memleketine gidince,
“ben de memleketime gideyim bari” diyerek Kahramanmaraş’a gelen bir adam.)
Balıkçılar tekrar soruyor: “Hangi
mahalledensin yeğen?”
Mahmud oltası ile meşgulken tabii
olarak cevap veriyor: “Karamanlı Mahallesi’nden.”
Adamlar Mahmud’un Karamanlı
Mahallesinden olduğuna pek ihtimal vermeseler bile bir daha ağızlarını bile
açmadan ayrılıyorlar kıyıdan. Karamanlı Mahallesi’nin içindeki “Kara”
ifadesinden dolayı bu durumu şaka konusu yapıyordu Mahmud.
En unutulmaz şakalarından birisi
de Kulağı Kutlu Caii’nin önünde her zamanki yerimizde cumayı beklerken
karşısına biriken çocuklardan birisi gayrı ihtiyari Mahmud’un eline dokunuyordu
ve Mahmud o kız çocuğunun iki yanağını elleri arasına aldıktan sonra çocuğa:
“bir saate kadar benim rengimi alacaksın” deyiveriyordu da çocuk oradan
ağlamaklı uzaklaşırken bizi muhabbetle gülüşüyorduk.
Hacı’dan ve yemeklerinden
bahsettik ya! Hacı gerçekten yemek konusunda çok maharetli: Menemen yapacağı
gün yumurta unutmuş.
Bütün nevale hazır yumurta yok.
Yumurtasız menemen olur mu? Olmaz
elbette.
Balıkçıların; balık tutamazlar,
yemek yapamazlar, ancak konuşurlar, memleketi kurtarırlar diye güldükleri
yazar-çizer ve fikircileredir dert…
İsmail hoca yumurta bulmak için
yola revan oluyor.
Şura senin bura benim derken bir
köye varır.
Bir bakkal ya da evden yumurta
alacaklar… Köyde kimsecikler yok. Bir çocukcağıza rastlarlar…
“Oğlum burada bakakal var mı?
Nereden yumurta alabiliriz?” diye sevgiyle sorarlar minik kardeşe.
Çocuk dik dik bakar bizimkilere
önce. Sonra biraz düşündükten sonra cevap verir.
“Murat gilin orda var” der.
Yazımızın başlığını da atar çocuk böylece.
İsmail hoca şaşkın… Yoldaşı ile
bakışırlar tebessümle.
“Murat gilin ora…”
İyi de Murat gilin ora neresi?
Hülasa-i kelam biraz daha sorarak "murat gilin ora"nın kısmen hangi
tarafta olduğunu öğrenirler ve gidip bakkalı bulurlar da menemen yapmak için
lazım olan yumurtayı alırlar.
O günden sonra her balığa gidişte
unutulan bir şey olduğu zaman: “Murat gilin oradan alırız” deyişi balıkçı
termonojisine yerleşir.
Hacı iyi bir aşçı. İyi bir aşçı
olduğu kadar da kendisinden emin bir aşçı. Allah aşkına bir aşçı şöyle bir
cümle kurar mı?
“Size bu hafta “kısır”
yapacağım. Daha önce hiç yapmadım ama benim kadar kimse kısır
yapamaz.”
Bu kadar da kendine güven fazla
doğrusu.
Nerdeyse ömrünü Kemalizm’in
foyasını meydana sermek için araştırmalara ve bu konudaki yazılara hasretmiş
Ahmet Bey’e bile, Kemalist bir tatlı yaparak yedirmiştir bizim Hacı. Yemek
konusunda hiç ideolojik davranmaz. Yemek konusunda hiç ideolojik davranmaz da
yemekten sonra çaylar da içilince şehre dönmek için yola revan olan yazar ve
fikircilere laf atmaktan da geri kalmayarak, tarafını da ilan etmiş olur
böylece.
Ah Hacı ah! Yıllardır okulda
özene bezene, onca fedakarlıklarla yaptığı bulgur pilavını Hocamlara beğendiremedi
Yunus. Her pilavdan sonra “Pilav da iyi olmamış” dediler; Yunus’un pilavı
olmasa aç kalacakları halde. Yunus’un, salatanın içindeki domatesleri, hepsi
eşit bir şekilde küp küp doğraması bile bir işe yaramadı. Bu da yetmezmiş gibi,
en iri balığı tutsa bile Yunus balık tutamaz diye arkasından konuşulması da
cabası. Ancak bir rivayet var ki Ali Hocamın Adana Kitap Fuarı’na gittiği gün
Yunus çok balık tutmuş.
Biz yeniden kıyıya dönelim. Sık
çam ormanının bulunduğu tepeden, Kuşların kıyıyı izledikleri devasa çam
ağacının tam karşısından kıyıyı izleyelim:
Hocam hazretleri oltasını atıyor…
Yavaş ve balıkları incitmemeye çalışarak suyun bir noktasına düşürüyor
oltasını. Balıkların çoğu kıyıda etrafına doluşmuş. Adeta karşısına
sıraya dizilmişler. Yem bekleyen civcivler gibi kıpırdaşıyorlar. Mehmet Yaşar Hocamın
bulunduğu yere doluşmuş balıklara yan yan bakıyor. İçinden planlar kuruyor:
“Şuradan, hocama çaktırmadan, oltamı şıpbadanak atsam da Hocamın karşısındaki
balıklardan birkaçını çeksem mi acep?” diye düşünürken edebi galip geliyor ve
“hocamın bulunduğu yere doluşan balıkları tutmak olmaz! Sonra onların balık
olduğu ne malûm!” diyerek fikrinden vazgeçiyor ve hemen yanındaki Hacı Ahmet’in
yanına varıp yere çömeliyor. Tabakasını çıkararak: “Gel sigara sar Hacı” diyor.
Bu arada iki kuş Hocamın üzerinden, epey enginden uçarak karşıdaki çam ağacına
konuyor.
Hocam ağır ağır çekiyor oltasını.
Kıyıya çektiği oltayı havaya kaldırıp,
balıkların hamurdaki diş
izlerine dikkatle bakıyor. İçinden: “Sizi keratalar sizi. O kadar da
tembihliyorum size gönderdiğim hamuru dikkatli yiyin diye. Sonra kazara oltaya
takılacaksınız da canınız acıyacak. Gerçi ben sizi çevremdeki dostlarıma çaktırmadan
yeniden suyla buluştururum ama canınız acır kuzularım!” diyor. Herhalde böyle
diyordur. Ben niye uydurayım; karşıdaki çam ağacının dalına sıralanmış kuşlar
bile biliyorsa bu durumu... Sonra iri bir alabalık hemen önünde sıçrıyor Hocamın
cemalini görmek için.
Doktor Mehmet: “Hocam kocaman bir
balık sıçradı gördün mü? Şimdi alıyorum hocam o iri balığı” diyerek oltasını
balığın sıçradığı yere attıktan sonra malzeme çantasının bulunduğu yere oturup
bir sigara yakıyor.
Hocam bir karşı yamaca, bir suya
bakıyor…
Hocam bir suya, bir gökyüzüne
bakıyor.
Önce daldan bir kuş kalkıyor,
sonra Ahmet Bey ansızın kıyıya bakıyor. Bir şeyler sezer gibi oluyor; fakat bir
türlü anlayamıyor, oradakilerin fark edemediği o sırrı.
Gökyüzünde suyu, suda gökyüzünü
görüyor Hocam. Aynı anda hem suya hem gökyüzüne gülücükleri yayılıyor. Ahmet
Bey aniden doğruluyor yukarı tepecikte zar zor oturduğu hasırın üzerinden. Ali
hocam manidar gülümsüyor. Bir şeyler anlamıştır anlamasın da herkes biliyor ki
o gülümsemesinin sebebini, Muzaffer hocam ile aralarındaki sırrı bize söylemez.
Yeniden bir şeyler sezer gibi oluyor Ahmet bey. Etrafı dinler, gözler gibi bir
hale bürünüyor. Gözü ve kalbi gökyüzüne bakarken dili söyleniyor: “Efendim
hasırın üzeri hiç ortopedik değil. Diskimiz zarar görecek; ah şuraya bir
sandalye getirmeyi akıl eden bir devrimci çıkmadı ki!” diyor.
Hacı devrim peşinde: Patatesleri, soğanları közün içinde nizami askeri
birlikler gibi dizmiş pişiren, pişirirken de etrafındakileri de birlikte
pişiren Ali Hocamın etrafında fır dönüyor. Hayır, tavaf ediyor adeta.
Patatesler, soğanlar cızır cızır sesler çıkararak zikrediyor. Zikir halkası
genişleyerek hasırın üzerinde oturanlara yayılıyor ve onlarda da yanma,
kavrulma başlıyor.
Hacı cezbeye kapılıyor.
Dönüşlerini hızlandırarak: “Pişiyorlar hocam! Pişiyorlar hocam! Şu taraftakiler
yanıyorlar mı ne Hocam?”
Ali Hocam: “Yanmazlar! Çok ham
olanların çok pişmeleri gerek” diyerek ateşin içinde bir noktayı gösteriyor.
Ali Hocamın tam gösterdiği, ham olanların piştiği noktada kendini
görüveriyorum. Közlerin içine içine, en korlu olan yerine gömülmek istiyorum.
Ben de pişmek istiyorum Hocamın pişirdikleri ile... Ama hocam pişirmeden olmaz;
hocam pişirmek isterse pişirir... "Gene de ben korun içine giriversem
mi" diye planlar yapıyorum.
Mehmet Yaşar saçının jölesini
bozmamaya özen göstererek alnının terini siliyor. Alnının terini silerken,
içinde alın teri geçen şiirler, türküler dökülüveriyor gönlüne ve mırıldanıyor
gökyüzüne bakıp. Hayretler içinde o da bir gökyüzüne bir suya bakıyor.
Arkasından bir Mehmet Narlı şiiri okumaya başlıyor “Ayfon”undan. Sonra da
sezdirmeden İsmail hocayı kolluyor yakınında mı diye. Çünkü Narlı şiirine bir
şeyler söyleyecektir İsmail Hoca ve Mehmet Yaşar ise hocasına edebinden okuduğu
şiire yapılan tenkide cevap veremeyecektir.
Edebinin mükafatını Alıyor Mehmet
Yaşar ve bir şeyler görmüş, sezmiş gibi susuyor şiiri bitirince. Telaşını fark
eden Hacı Ahmet soruyor “abi noldu?” söyler mi zalım gördüklerini. Der mi iki
Hocamların cemallerini hem suda hem gökyüzünde gördüm diye... Demiyor
dememesine de Hacı Ahmet de ondan az değil. Şüpheleniyor Hacı Ahmet. O da
bakıyor bir suya bir gökyüzüne ve tebessüm ediyor.
Az öteden duyuluyor Tayfun’un
sesi: “Aslanım akıllı olun! Siz balığınızı tutup, keyfinize bakın. Büyüklerin
işine de karışmayın. Gördüklerinizi kendinize saklayın lan!” diye azarlıyor.
Bu arada Yunus heyecanla oltasını
çekiyor… Kocaman bir alabalık… Muzaffer Hocam tebessüm ediyor Yunus’tan tarafa
bakıp… Ben heyecanla Ali Hocama: “Hocam Yunus kocaman bir balık tuttu” diyorum.
Ali Hocam közleri pişirdiklerinin üzerine çekerken sadece “inanmam” diyor,
tebessüm ederek. Enver’in Yunus’un tuttuğu balığa muhalefet eden sesi duyuluyor
öteden. “O kadar da büyük değil heri Yunus abi. Bir de hiç kıpırdamıyor, kıyıda
buldun da sen mi taktın nettin oltana?” Yunus balık tutmanın keyfi ile
duymazdan geliyor Enver’in şakasını. Enver olta atıyor ama gözü tepenin
başında… Merak ediyor neler konuşulduğunu. Bir türlü karar verememiş nereye ait
olduğuna. Aidiyeti hususunda şüpheleri var. “Balıkçılar içinde mi yer alsam,
fikirciler-edebiyatçılar içinde mi?” diye hep ikircikli…
İsmail Hoca huysuzlanan küçük bir
çocuk gibi Ali Hocama mızmızlanıyor: “Hocam beni de pişir! Hocam beni de pişir!
Beni de pişir Hocam” Hocam etrafında fır dönen İsmail’e bakmadan cevap veriyor:
“Daha fazla pişersen yanarsın!” İsmail devam ediyor: “Ateşe at beni Hocam. Yak
küllerimi savur istersen Hocam!” “Vayh” diyor Ahmet Bey öteden. Vayh!
işte bu. Bu İsmail GÖKTÜRK işte!
Ferhat elinde file açık alanlarda
dolaşırken Memduh ona eşlik ediyor. Ferhat’ın üniversitedeki ödevi için yüz
çeşit böcek yakalaması gerekli. Bütün açık alanı dolaştığı halde bir anda
böceklerin arkasında gele gele bir noktaya geldiğini fark ediyor. Ormanda
bulunan bütün kuş, böcek ne varsa bir noktaya hücum etmişler. Hayretle bakıyor
bulunduğu yerden. Oraya ilk geldiklerinde, oradan geçen köylü amcanın atının
içlerinden birini görünce, nasıl sevinçle şaha kalkıp, kıkırdar gibi sevinç
hareketleri sergilediğini hatırlıyor bir an ve böcekler ile kuşların gittiği
tarafı yeniden izlemek üzere oturuyor olduğu yere. “Acemi Ferhat. Hiç böcek
yakalayamadın” diyenlere tebessümle karşılık vermeye hazırlanıyor Ferhat.
Doktor Mehmet iri bir balık çeker
çekmez beliriyor Savaş Hocam doktorun arkasında. Doktor balığı oltadan
çıkarınca Savaş Hocam: “Sen oltanı topla Doktor. Ben balığı yıkayayım, bak toza
bulandı yere düşünce” diyor ve balığı alıp kıyıya çömeliyor. Birkaç dakika
sonra da: “Aha! Balığı elimden kaçırdım Doktor” diyor. Doktor Savaş Hocamın
balık azatçısı olduğunu biliyor. Savaş hocam doktora bakıp gülümsüyor. Hocamın
bildiğini Doktor, Doktorun bildiğini hocam biliyor…
İsmail Hoca yanık sesi ile bir
Yemen Türküsü tutturuyor.
Muzaffer Hocam kıyıdan öte
İsmail’in sesinin geldiği yere doğru nazar edip gülümsüyor.
Hacı yemek ile meşgul olduğu
yerden “Breh! Breh! Breeehhh!” diye nara atıyor.
Ahmet Bey ormandan topladığı
odunları kırmaya çalışan gençlere nasihat ediyor: “Efendiler odun diz ile
kırılır!” derken Yemen Türküsü’nü duyuyor ve eli ayağı birden çözülüyor. Sanki
böğründen bir hançer yemiş de tüm kanı oradan boşalmış gibi gelip İsmail
Hoca’nın yanına serdiği minderin üzerine oturuyor.
Çağrı ile Şeyhşamil Hacı Ahmet
ağabeylerinin talimatına uygun bir şekilde çalıları kırarak sabırla semavere
atıyorlar. Semaver harlandıkça yürekleri de harlanıyor. Çay demlendikçe
kendileri de demleniyor. Çaydan önce demlenerek semaverin yanında oturan Susan
Adam Ali’ye bakıp, demlenince nasıl şekil alacaklarını tecrübe ediyorlar Ali
ağabeylerinin yüzünden.
Ahmet Bey’in Süleyman bir
tarafında, Güccük Doktor İsmail bir tarafında; ikisi iki yerden sağlam zarflar
atıyorlar. Ahmet Bey zarfları alıyor, lakin dikkati İsmail Hoca’nın yanık
sesinde.
“Yemen’e gitmiş Ahmet Abi yok
burada” diyor Süleyman.
“Askerler terhis oldu. İnşallah
yemene gidip de dönmeyenlerin değil, dönenlerin içinde olur Ahmet Abi” diyor
Gücük Doktor İsmail.
Ben hâlâ Ali Hocamın “bunlar ham,
çok pişmeleri lazım” dediği noktaya gidip uzanma peşindeyim. Ben köze bakarken,
Ali Hocam bana bakıp gülümsüyor. Sonra: “Oradaki sigaralardan sigara getir de
yakalım birer tane” diyor. Koşarak götürüyorum sigarayı. Birer tane yakarak
çekiyoruz ilk nefesleri.
Hocam: “Ateş!” diyor. “Ateş…”
“Ateş yakar!” Sigaraya bakarak: “Ateş yakar: Kimisi yanıp duman olur, kimisi
çelik… Hamur ateşte pişerek ekmek olur. Odun ateşte yansa n’olur? Kül olur.
Sonra rüzgâr esince savrulur. Rüzgâr durunca, su da durulur. Pişen şey fazla
yansa kavrulur. Kararında pişerse iyi olur”
Vücudumda bir sıcaklık, daha önce
hiç hissetmediğim bir sıcaklık hissediyorum…
Hocam sigarasını bitirip,
patateslerin, soğanların, patlıcanların piştiği noktaya maşa ile kor taşırken,
ben onlardan çıkan dumanı izliyorum. Bir an ben yanarsam duman mı olurum acaba
diye korkuyorum. Sonra kalkıp semaverden bir çay dolduruyorum Hocama getirmek
üzere… Çayı getirirken benim vücudumdan da duman tüttüğünü hissediyorum.
Kıyıda Doktor Mehmet oltasını uzak
bir noktaya attıktan sonra kendi kendine gülümseyerek: “Herkes beni gerçekten
balık tutmaya geldiğimi sanıyor” diye geçiriyor içinden. Bulunduğu yerden
Tayfun Doktora doğru bakarak: “Üçkâğıtçı… Yavaş ol! Kendini açık edeceksin”
diyor.
Tayfun’un söylediklerini belli
belirsiz duyan Yunus: “Bu balıkların hepsi üçkâğıtçı; taktığım yemleri yiyorlar
ama oltaya düşmüyorlar. Kesinlikle Hocam öğütlemiştir bunları; Yunus’un
oltasına düşmeyin diye…”
Muzaffer Hocam oltasını attıktan
sonra sesleniyor etrafına: “Gelin sigara yakın gelin!” diyor; elindeki sigara
paketini yukarı tutarak. Doktor Mehmet, Mehmet Yaşar, Hacı Ahmet birer sigara
yakıyorlar. Sonra Hocam sigara paketini Hacı Ahmet’e vererek: “Dağıt Hacahmet!
Hadi koçum herkese dağıt!” diyor. Hacı sigara paketini alıp, o geniş alanda
sigara tutmadığı kimse kalmayana kadar dolaşmak üzere ayrılıyor oradan. Hacıahmet
tepede oturan yazar-çizer ve fikircilerin yanına doğru tırmanır tırmanmaz
oltasının zili çalıyor. Mehmet Yaşar zil sesine hasret kalmışlığın sevinci ile koşuyor
Hacı’nın oltasının bulunduğu yere…
Hasırın üzerinde çay ve sigara
eşliğinde memleketi kurtarmaya uğraşan ve hocamın fikirciler dediği bir grup ile
kıyıya iniyoruz. Önce Yunus’a “rastgele” dedikten sonra, hemen sağındaki
Tayfun’a uğruyoruz. Tayfun’un yanında çeşitli meyveler… Birer şeftali ve birer
de salatalık alıyoruz. Hâlbuki tepede eşyaların olduğu yerde poşetler çeşitli
meyvelerle dolu. Olsun! Tayfun’u kızdırma ihtimalinin tadı meyveden tatlı.
Balık tutmaktan vaz geçip, oltasını orada bırakarak Hasan Keklikçi de bize
katılıyor. Hacahmet ile Mehmet Yaşar’ı selamlayarak hemen ötelerinde yeni bir
olta bağlamaya uğraşan Muzaffer Hocamın etrafında hilal oluşturuyoruz. Hocam
tam hilalin iki ucu hizasında parıldıyor tebessümü ile. “Ne o lan yazarlar-fikirciler!
Balıkları kaçırmaya mı geldiniz? Ahmet Bey niye gelmedi?” diyor.
“Yokuşu inip çıkmak, Ahmet Bey’in
diskine zarar veriyormuş hocam” diye cevaplıyorum hocamın sorusunu.
“Eee Türkiye’nin durumu ne
âlemde? Daha kurtaramadınız mı şu memleketi?” diyor. Hocam.
Hasan Keklikçi söze karışıyor:
“Türkiye’nin diski rahatsızmış Hocam!” Hep birlikte gülüşüyoruz. Bu arada
Doktor Mehmet’in oltasının zili çalıyor ve “Hocam Türkiye’nin kurtuluşunun zili
bu” diyerek oltaya doğru koşuyor.
Süleyman KILIÇBAY Ahmet Bey’e sorular
soruyor...
Ahmet Bey: “Uzun bahis efendim,
sonra konuşuruz” diyor...
Ali Hocam tabakasını dizinin
üzerine koymuş sigara sararken gülümsüyor.
Süleyman tekrar, daha yan bir
soru soruyor.
Ahmet Bey: “Önemli bir başlık;
ama geniş zaman lazım efendim bu mevzuuyu konuşmamız için” diyor.
Süleyman gene soruyor; ama gene
alacağı cevap belli.
Belli ki Ahmet Bey hocamlar
eşliğinde ruhunu dinlendirmekte kararlı. Oysa en geniş zamanın içerisindeyiz.
Akşama kadar o tepede oturacağız ve hiçbir işimiz yok. Süleyman da akşama kadar
sorular soracak ve zarflar atacak; lakin Ahmet Bey kararlı akşama kadar çok
hoşlandığı zarflara cevap vermeyecek. O cevap vermedikçe de Süleyman Ahmet
Bey’i sıkıştırdığını sanacak ve keyiflenecek.
Öğle namazını kılmak üzere
durduğumuz seccadeyi her selam verişimizde düzeltmek zorunda kalıyoruz. Zira
biz kıbleye durup namaza başlıyoruz; selam verdiğimizde seccade kayarak başka
yöne dönüyor bayırda… O gün Ali Hocam küçücük bir kazma ile yeri kazarak güzel
bir namazgâh yapıyor da sonraki zamanlarda orada namazlarımızı kılıyoruz.
Ahmet Bey’in bu kayan zeminde bir
namaz kılma hikâyesi var ki burada anlatabilemem. Bu hikâyeyi; Ahmet Bey’in
namaz anında seccadenin kaymasına olan tepkisini, usta bir tiyatrocu gibi ancak
Hacahmet oynayarak anlatabiliyor.
Öğle namazından sonra Hacı
İbrahim Arıkmert Alarm veriyor. Çağrısına gelmeyecek bir babayiğit asla olamaz.
Aslında bu tam bir emir. Tam oltasına balık vurmaya başladığı anda Hacahmet ve
Mehmet Yaşar bile geliyorlar Hacı’nın çağrıyı yaptığı tepeye. Herkes Hacı’nın
emrine amade. Yemek hazır olmak üzere, sofra hazırlığı derken işleri taksim
ediyor Hacı. İki küçük delikanlıya da: “Çayı ihmal etmeyin ede! Millet yemeği
yer yemez çaya düşer haberiniz olsun. İki demliğe de dem tutun” diyerek çay ile
ilgili talimatı da ihmal etmeyerek sofra hazırlığına koyuluyor. Hacı’ya zarf
atıyorum: “Hacı sen gerçekten Müdürmüşsün. Ben senin okuma yazma bildiğinden
bile şüpheliydim; ama çocuklara talimat verişinden anladım ki sen gerçek
müdürsün.” Hacı gülerek cevap veriyor: “Ben müdürü olduğum personele böyle
talimatlar vermem ki onlar görevli, işlerini bilmek ve yapmak zorundalar.
Bunlar başka; sofi bunlar. Bunların yaptığı görev değil hizmet” diyerek,
gençlere bakıyor ve: “Hadi aslanlarım hadi! Elinizi çabuk tutun biraz.”
Ahmet Bey: “Hacı benim elim çabuk
ben yapayım yapılacak ne varsa” diyor.
Hacı: “Abi sağ olasın, sen otur
keyfine bak” diyor.
Muzaffer Hocam’ın kıyıda
oltalarını bırakarak yemeğin yenileceği tepeye teşrif etmesi hepimizi
sevindiriyor. En çok da Ali Hocam sevindiğini belli ediyor, Hocama çeşitli
zarflar atarak. Bu arada karşıdaki devasa çam ağacından birkaç tane kuş
havalanarak orman içinde avlanmaya çıkıyorlar.
Ali Hocam: “Hocam bak Ahmet Bey
ne kadar sevindi geldiğinize diyor.”
Ahmet Bey: “Hocam güneşin altında
uzak aralıklarla akşama kadar duruyorsunuz kıyıda. Şuraya gelse zat-ı âliniz;
otursak, sohbet, etsek de gönlümüz inşirah bulsa!”
Muzaffer Hocam: “Ahmet Bey biz yazarların-fikircilerin
işinden anlamayız. Siz ne güzel kurtarıyorsunuz işte memleketi” diye cevap
veriyor.
Bir kuş, oldukça enginden, kıyı
boyunca uçup, kıyıyı kontrol ederek geri gidiyor. Kıyı geçici olarak boşalınca
kuşlar da fırsattan istifade beslenmek için ormanın içinde kayboluyorlar.
Bu arada Hacı Arıkmert Ne
konuşulduğuna bakmaksızın: “Hadin bakalım hadin lafınıza sonra devam edersiniz
yemek başına. Soğumadan yiyin yemeğinizi babam, hadin bakalım!” diye, kimsenin
geri duramayacağı ve herkesi kapsayan talimatını veriyor.
Ali Hocam sofraya otururken
Hacı’ya: “Şurada bir lahmacun yapamadın Hacı!” diyor.
Hacı: “Onu da yapacağım hocam!”
diyor, kendinden emin bir şekilde.
Ben lafa karışarak: “Menemeni
yumurtasız yapan, menemen’e yumurta konulacağını bilmeyen bir aşçı lahmacunu
nasıl yapsın hocam” diyorum.
Hacı: “Ede -Murat gilin ora-dan
aldık taman yumurtayı… Menemen yumurtasız olur mu? Kim dedi yumurtasız menemen
yaptığımızı?”
İsmail Hoca: “Hacı lan! -Murat
gilin ora-da lahmacun yok mu ola?”
Hacı: “Yookk! Olmaz, lahmacunu
burada yapacağım inşallah” diye kesip atıyor net bir şekilde.
Yemek yenilip, çaylar içildikten
sonra yazar ve fikirciler birer birer şeh-i Maraş’a doğru yola revan olacaklar.
Hocam’ın balıkçıları bir daha kıyıya sıralanacaklar; ta ki yatsı ezanı
okununcaya kadar… Belki de yazar ve fikircilerin ayrıldıkları tepeye gelip,
oradan kıyıyı seyredecek kuşlar. Belki de civar köylü emminin atı, evin
altındaki direkten bağını kopararak, kuşların baktığı yerden kıyıya bakacak.
Belki de Hacahmet Hocamın üşüyen ellerini ısıtması için ateş yakacak. Sonra
Hocam, o ateşten daha büyük ateşi balıkçılarının gönlünde yakacak. Oturacak,
kalkacak ve yapamayacak; diyecek ki: “Hadi yazar ve fikirciler, gene kıyamadım
size” diyerek onların da gönlüne ateşler yakacak.
Kuşlar mutlu mesut ateşe
kesecekler durdukları yerde. Bir at kızıl ufuk çizgisinden bir yalım halinde
belli belirsiz geçecek: Cüneyt Cesur Yozgat’tan, Mehmet Narlı ve Mustafa
Günalan Balıkesir’den, Dündar KÖK Denizli’den ve serhat boylarından Ufuk
TÜRK; “ufuk çizgisinde, kızıllıklar içinde, ateş yallımı halinde bir at gördüm;
ama üzerindeki süvarinin kim olduğunu söylemem” diyecekler. O, ateşten atların
üzerindeki süvarilerin kim olduğunu bilenler, kendilerinden başka bilenlerin de
olduğunu hiçbir zaman bilmeyecekler.
