BAYRAM ŞİİRİ /Fazlı BAYRAM


Yol bilmezdim iz bilmezdim yol oldun
Açtın bana gonca gonca gül oldun
Sana gelmek haddim değil dal oldun
Kanım sana feda olsun sürmelim

Görmez idim ela siyah göz oldun
Türlü damlalarla aktın sel oldun
Bunca yüke zayıf idim can oldun
Canım sana feda olsun sürmelim

Fazlı'm bayram felah oldu hayroldu
Aç durmalar saum oldu nur oldu
Niceleri bu devranda har oldu
Al da beni benden sana sürmelim
Sensiz deli dumrul başı neyleyim


YARIM / Gazi BALCI


Öldüm!
Yarım söylendi hep sözlerim.
En derin uykuların dibinde,
Rüya rüya geçip gitti ömrümden.
Sen en güzel bahçelerde açan güldün.
Bense en taze ölümlerle öldüm!...
Gömdün!...
Ölümümden sonra saklandı tüm düşlerim,
Senin umarsızlığına bir cevap niyetiyle.
Ayrılık o deli saçların gibi,
Ben hayallerimde nakış nakış ördüm.

Sen acımadan tüm hayallerimi gömdün…

BİZİM HÂLİMİZ / Memduh ATALAY


      
     Çocukluk Yılları

Dağca yalnızlığın içinde korku ve keder dolu
Geçit vermez coğrafyanın kara çocuğu
Masalsız ve şarkısızdık elimizde çoban değneği
Sürüye saymışlardı sayanlar bizi de
Kerbela ve Hüseyin güzellemeleri içinde
Öylesine keder doluydu heybemiz
Azığımız üç öğün hüzün ve dedemizden tevarüs eden
Bir ölçüsüz Anadolu öfkesi bir de karasevda türküleri
Rengimizde çizilen tüm resimlerde
Belli belirsiz duran gurbet tortusu
Belimde şarjörsüz tabanca
Bir de düşmanı nasıl vuracağıma dair prova
Eşkıya hikayesi Kör Bayram ve Deli İbrahim
Askerden dönenlerin bitmek bilmez öyküsü
Gurbete gidenlerin arkasından dökülen su
Yezit'ten ve Hüseyin'den başlayan ilk adalet duygusu
Yezitler set olsa da sular önünde
Gönlümüz akardı hep Hüseyin'e doğru

      Gençlik Yılları

Dünyada tek hür bizdik ve esir soydaşlara hürriyet için
Her şeyden geçmeliydik darağacını seçmeliydik
Esir Türk İllerinde Doksan Gün,Volga Kızıl Akarken
Zindan talimi için başeserimiz Kızıl Zindanlar okurduk
Anadolu bir sanattı karşımızda söylenmemiş
Karabağ,Doğu Türkistan sığmıyordu Edirne Kars sınırına
Düşmeden cumhuriyetin "Yurtta sulh cihanda sulh" oyununa
Öylesine, ölesiye sınırlar ötesine dairdi türkülerimiz
Sonra sevdanın ateş çemberinde koyu bir sükut içre
Gözlerine bakamadan ellerini tutamadan
İçimizde çağıldayan ırmağın akışında
Görenler bir hüzünkâr derviş görürdü
Delişmen bakışımda
Yok saymayın abiler benim de bir denizim var her an met cezir
Evet tutamadım ellerinden bakamadım gözlerine
Gizli sevdik
Arada bir varılan menziller gibi
Ateş eklediğimiz yerdi sevdiklerimiz
Türkistan derken Leyla ,Leyla'yı anarken Türkistan açardı kelimelerimiz
Ben ve biz
Hesaplara katılmadık mağrur törenlerinde
Hesaplarını sessizce altüst ettik

      Ölüme Doğru

Sokaklardan geçtim yetimler arasından
Sınavı kaybeden bir genç gibi kederli
Kimi zaman Yunus kimi zaman Rilke arasında
Vücut buldu düşüncemiz
Her ricatta ağlayan iki gözü iki çeşme
Her törende en gerilerde huzursuz
Şimdi kırçıl bıyıklarım felsefe beyazı saçlarıma karışmış
Hala aynı türkü hala aynı aşk üzre
Arabi'den Mevlana'ya uzanan derin çizgide
Beşer mektebinden çıkmayan
Gecelere tütün bulutu ekleyen
Arka sokaklardaki çayhane sohbetlerinde
Devlet kurup sevda şiirleri okuyan
Efendilerin bir iskelet saydığı ben ve biz
Değişmeden ölmek isteyenler
Sessiz ve yağmur yüklü bulutlar arasında
Celal Oğlan ve Yemen Türküsü söylerken ölümü
Eşyalarınızın arasından geçtik mağrur beyler
Markalarınıza basarak
Bu sebeple hayatımız gibi olacak ölümümüz
Kitaplar sevdalar ülküler arasında
Gözlerimiz İstanbul'a bakacak
Anadolu ısıtacak suyumuzu
Kefenimiz ve toprağımız
Biraz Türkistan biraz sevda kokacak
Bir turna havalanacak
Bir gül daha arınacak dikenlerinden
Allah bes baki heves
Ölünecek yerde yaşama çabası idi trajedimiz
Yetim çocuklara ve sevda çeken aşıklara
Bir cemre gibi düşecek ölüm haberimiz
-Geride kalan ahbaba selam olsun-



YOLU UZATMA MERASİMLERİ 2 ‏/ Metin ACAR


Ekmeğimi oydular ölmemesi/için dediler
İçim hangi ekmeğin oyuluşunda atmıştır şimdi
Bir düşünsen kaç ekmek oydular bu civarlarda
Kandım,
Benden güzel kanayanını görmemişsindir
Sana şimdi kanama tarifi atarlar sosyal medyadan
Sen de kanamak, ben desem acı tutuculuk
Yolun bir de öbür ucundaki
Basamaklarını görmek istedim
Pisliğe bulaştım
Allah kurtarsın,dediler
Allah kurtarır.

Kendimi deştim
Kılıcım benden önce kınından fırlıyor
Bir düşünsen,
Bu yolu benden güzel uzatanını görmemişsindir
Yolu hangi yöne çevirirsem sende oradasın
Ellerim topraktan suya henüz geçmedi
Ellerimi de deşsem
Kılıcım küfre girmiş sayılır
Diye korkuyorum tekrar dokunamamaktan
Sana anlattım sancımı biraz parça parçaydı
Oradan parça gibi gözüküyor
Ben burada yolları birbirine bağlamaya çalışıyorum
Anlattıklarımı anlamamakta haklısın
Yolda da konuşamıyordum
Ben yolu uzatıyorduk sanıyorken
Kelimeler uzuyormuş
Anlamıyordum
Çok sonra
Çok sonra, yol bölündükten de sonra


Bu işler böyle oluyormuş
Demek ki divan kurulmadan da yargılama makulmüş
Ekmeği oymak, basamakları görmeden atlamak
Bana mensup değilmiş
Kandığımı söylemiştim kanayarak
Belki de kandım kaynayarak
Buraya daha uygun bir başlangıçtı
Ve sen yolumuzu uzattığımız gece
Dar bir sokaktan geçiyordun
Gördüm seni fakat bulamadım
Beni,hay bu beni tuttum da salıverdim
Yol bunun yüzünden uzadıysa
Merasimler bu yüzden hep sahteyse
İşte demek ki
Bu işler belki de böyle olmuyormuş
Anlamakla vaktin tabutu yalnız taşınmıyormuş.

Ekmeğimi oydular ne acı ki
Acı şimdi hangi çölün kumuna karışmıştır
Kim bilir çöl kumları
Hangi aşkın taşkınlığıyla kaynıyordur şimdi
Merak mı ediyorum?
Tabi ki çöl yolları nasıl suyu merak ediyorsa

'Allah bizi de kurtarır inşallah'
Yoksa bu daha da acı olmaz mı
Sahi bu acının üstüne daha
Acı ne yazılmalı?


ÖMÜR DEFTERİ/İsa Yusuf ÇAĞLAR


Düşen bir yaprak mıdır hayat ağacından,
Yoksa Sevgiliye bir adım daha yaklaşmak mı?
Kaybedilmiş dostlukların çokluğu mu üzer beni,
Yoksa dünyalık kazançların azlığı mı?
Pazarlıksız birliktelikler
Ve çıkarsız dostluklar…

Adım adım uzaklaşıyorum güzelliklerden
Ve pür telaş etrafımı sarıyor kötülükler
Kalem cızırtıları geliyor sol yanımdan
Terimde boğuluyorum

Film şeridi gibi geçiyor önümden hayat
Olmayan sabahlar ve ölmeyen zalimler
Zalim nefsin aldatmacaları
Ve aldananlar…
Aldanmayan garipler, abdallar, pirler, sultanlar...
Onlar ki gölgelik ehli
Yandılar ve yanmayacaklar

Bir tespih ki kurtuluşa gebe
Ol sarık ki siler günahları perde perde
Anlatılmaz bir sevgi var kalplerde
Yakın eder uzakları Yârin dizi


***
KELAM PAZARINDA LİSANIM GÜL’DÜR














Yoktur doğru kelamın yanlış yerde
Yanlış kelamın ise hiçbir yerde ederi
Zira hakikat kesp eder hak bir sözün
Ancak yerinde değeri
Yoksa olur kelam-ı kibar
Laf-ı güzafın esiri
***
Farksızdır kalbim
Haysiyet tüccarlarının elinde
Esir pazarlarında yok pahasına satılan
Nefis tatminine yarayan
Herhangi bir şeyden
Hasretim aşk pazarına
***
Fettan-ı lisana merhem
Kırklara muhabbet iledir
Büdela nezaretinde
Yolda olmak iledir
Kutbun elinden tutup
Kurtuluşa ermek
Bade-i Hak’tan bir kâse
İçip geçmek iledir


***
OYUNCAKÇI DÜKKANI
Ne çok oyuncak var 








Kapılıp kayboluyoruz 
Gönlümüzü bulandıran 
Zihinlerimize pranga olan 
Özgürlüğümüze kelepçe vuran oyuncaklara 

Sonra kelimelerimizi kaybediyoruz bir bir 
Bizi biz kılan, bizi millet kılan 
Ümmet olma şuuruyla yoğuran 
Kilimin desenleri kelimelerimizi 

Saman alevi hayatlarımız oluyor sonra 
Ve mazinin aydınlığıyla kör olan gözlerimiz 
Kaybediyoruz sabrı ve sebatı 
Okus pokus, ne varsa sende var 

Gayret ve himmet yok artık hayatımızda 
Tez elden olsun işte ne olacaksa 
Az çalışıp çabuk yol kat etmeliyiz 
Himmet ne ola ki, ben olduktan sonra 

Önce Sen geliyorsun aklıma ey Yar 
Sonra Sen ve hep Sen 
Adın aydınlatıyor karanlıklarımızı 
Kör olan gözlerimiz nurunla şifa buluyor. 


***

SEVGİLİ




Ne çok unutuyoruz
Sevgiyi, dostluğu, vefayı ve Seni
Çöl kumlarında yanmayı
Ve sonbahar yağmurlarında arınmayı

Unutmayı unuttuk Sevgili
Seni unuttuk…

Yeryüzü şimdi plastik aşklar mezarlığı Sevgili
Gibi ve korsan sevdalılarla
Çepeçevre kuşatıldık
Aşkta kopya hiç olmamıştı
Şimdi daha iyi anladık ki olmayacakta

Artık sevgiyle değişmiyor insanlar
Sevgiye değiştikleri kadar
Tenekeden madalyalarını
Sevgiye vakit kalmıyor Sevgili

Dostluk, vefa ve muhabbet
Çiğnenip, bir kenara atılıyor sonra
Haysiyet ve şeref timsali
Validemiz geliyor aklıma

Malumat yıldırımları çarpıyor
İrfan semasında olan gönlümü
Fikir sahibi olmaktan
Salt bilgi sahibi olma
Çukuruna yuvarlanıyorum
Gönlüm delik deşik oluyor sonra

Bavulumda acı hatıralar saklı Sevgili
Bohçamı sevdiklerimle doldurdum
Atalet ve adaveti rüzgâra savurdum
Yedi ayrı tepeden yedi ayrı diyara
Diye gelmesinler yine bir araya

Hüzünden evler kuruyorum kendime
Günahlarım kadar çok
Şefaatin kadar büyük
İçinde ümmetin acısını saklıyorum
Görmeyen, bilmeyen ve duymayan ümmetin

Vuslatınla ciğer kebap oldu Sevgili
Bilal sustu kargalara gün doğdu
Çıkmadı sâdık dostun kadar cömert
Hattab gibi vakur, Haydar gibi civanmert
Bizler Zinnureyn’in hayâsına hasret

Özledik Sevgili
Çocukça bir saflıkla
Seni çok özledik

***
KIYIDA MATEM VAR




Ben Aylan
Kıyıya vuran bedenim
Halinize tercüman
Vicdan, insanlık ve merhamet…

Bir köşeye çekilip ağlamak istiyorum anne
Sessiz, sensiz ve kimsesiz…
Uyurken patlayan bombalar
Ölürken susan insanlar var anne

Akan gözyaşlarımı dalgalar alıyor anne
Belki bu gözyaşları hürmetine
Cennetten akan ırmaklara
Karışır ümidiyle

Üç maymunu oynuyor Müslümanlar anne
Ensar ve Muhacir kardeşliği hani nerde
Babamız Osmanlı ağabeyimiz Türkler
Nerede Müslümanlar insanlık nerde

İnsanlar neden bu kadar acımasız anne
Bir balina kadar değer verseler bize
Carettaların nesli tükenmek üzere
Boğuluyorum tut ellerimden anne

İnsan hakları havarisi ikiyüzlü Avrupa
Ve saraylarda keyif çatan Araplar
Neredesiniz hani nerde
Biz onlardan değildik anne

Şadırvanda yıkadın beni anne
Su biraz soğuktu ama olsun
Sen hep demez miydin:
“Temizlik imanın yarısıdır” diye

Kış oldu
Egzoz dumanlarında ısıttım
Üşüyen minicik ellerimi
Rahatsız ettim diye
Dövdüler beni anne

Defolup gidiyorum anne
Sevgililer Sevgilisinin yanına
Rabbim’in huzuruna gidiyorum
O’na anlatacak çok şeyim var anne

***
KÜÇÜK KALDIM ALLAH’IM!



Ettiğim büyük laf dağında
İşlediğim günah deryasında
Kırdığım kalp dergâhında
Küçük kaldım Allah’ım!

Şanlı mazinin izinde
Ulu Hakanın özünde
Sultan Fatihin dizinde
Küçük kaldım Allah’ım!

Sultanın kapısında
Kapısının eşiğinde
Kıtmirinin dişinde
Küçük kaldım Allah’ım!

Bir hamalın terinde
Bir fakirin tasında
Bir garibin âhında
Küçük kaldım Allah’ım

Medet!
Ey Sultanım medet
Eyle bana gayri himmet
Uluların sofrasında

Yok mu bana küçük hizmet!

***
RUHLARIN BATAKLIĞI



Ey Kent!
Yıldızlarımı çaldın görkemli ışıklarınla
Gökteki yıldızları göremez oldum
Asıl körlüğüm ise
Yerdeki yıldızları göremememdi
Işıklı caddelerin, hüznü olmayan ruhlarla dolu
Işıklı kent caddeleri; ruhlar bataklığı!

Kardeşi rakip görmeyi
Komşuyu potansiyel hırsız…
Babama dahi güvenmemeyi
Sen fısıldadın bana
Vakardan hızlı yaşayışa sürüklemenle
Asaletten sefalete sürüklendim sayende
Öyle ya; çok çalışıp çok tüketmem gerekti
Ki o zaman var olacaktım

Asıl sefaletim ise esaretimde gizli
İşte esaret zinciri;
Gönlüm aklımın esiri
Aklım ise zekâma esir
Zekâ; şeytanın oyuncağı
Asıl özgürlük ise;
Zekâyı akla, aklı gönle
Gönlü ise Allah’a bağlamak

Bataklıktan aydınlığa çıkan yol

***
ENE'L AŞK



Esirim
Ben kendime
Özgürlüğe gidemeyişim
Ayağıma pranga olan
Körü körüne bağlandığım ideolojilerden

Figüranım
Vasat bir hayatta biçilen rollere
Matruşka misali
Maskelerim yüzümü dolduruyor
Maskeler bittiğinde
Aynada yokluk çıkıyor karşıma
Ayna
Gerçeğin aksi

Var ve yok içinde kayboluyorum
Kafa kâğıdım ise
Hiçlik şiirleri

Ve Aşk
Bazen her şeyin bittiği
Bazen de her şeyin başladığı yer
Ene’l Aşk


BEKLEYİŞ / Muhammet İbrahim BALCI


Sözler uyuturuz kuş tüyünden yastıklarda
Gece sır dolu dilsiz, bir ah! heceler
Sancılar yoğrulur çileyle örülmüş hasırlarda
Yıldızlar karanlık boyu sessizler

Dalgalı denizlerin gözlerinde matem diniyor
Beyaz yüzlü taşlardan bir mehtap süzülüyor
Alınlara zarafet yayan bir selam sürülüyor
Irmaklar gün doğumunu besteler

Bir vakit yaklaşmakta uzak değil beklenen
Umudun naif kokusudur kırlarda gizlenen
Harfler büyüyor dualar ardında süslenen
Kalpler vakur adımların yolunu gözler


NE ÇARE / Vakkas VAKKASOĞLU (Said)

Fotoğraf: H. EJDERHA

Deli gönül efkarlandı, bulandı,
Seller gibi çağlamazsa ne çare.
Arı gibi çiçek çiçek dolandı,
Hiçbirinden alamazsa ne çare.

Gönül ister her müşkili hal olsun,
Kuru ağaç yeşil yaprak, dal olsun,
Boş kovanda petek petek bal olsun,
Kovan olup dolamazsa ne çare.

Nur yolcusu kervanlara katılsa,
Nur şehrinin pazarında satılsa,
Hak aşkına deryalarda satılsa,
Halıkını bulamazsa ne çare.

Fazla söyler Sait bilmez sözünü,
Feryat edip kör eylese gözünü,
Ağarır mı yere sürse yüzünü,
Saçlarını yolamazsa ne çare.

Kahramanmaraş Ulu Camii Eski İmamı
Merhum Vakkasoğlu Hocayı Hürmet ve
Rahmetle anıyoruz.



ÜÇ AYLAR / Hasan EJDERHA

Masal-Çocuk Hikâyesi          












Bir varmış bir yokmuş.
Var yoktan çokmuş.
Bir köy varmış; ama yolları yokuşmuş.
Gene de çocuklar köy yollarında koşuyormuş.
O köyün göklerinde kuşlar uçuyormuş.
Kırlarında her renkten çiçekler açıyormuş.
Köylüler tarlalara tohum saçıyormuş.
Dedeler nineler dua için el açıyormuş.
Bütün köylü yiyeceklerini topraktan karşılıyormuş.
Köylülerin hepsi çok mutlu yaşıyormuş.
İşte bu güzel köyde, üç arkadaş varmış. Aslında bu çocuklar köyün diğer çocuklarıyla da arkadaşmış; ama bu üç çocuk diğerlerine göre daha yakın arkadaşlarmış.
Çünkü bu üç arkadaş; okula birlikte gidiyorlar, okuldan sonra ise köyün, her tarafı ahşap, pencereleri ve kapıları yeşil boyalı, şirin camisine kur-an okuyorlarmış.
Bu üç arkadaşın sarı saçlı olanının adı Recep, kıvırcık saçlı olanının adı Şaban, Siyah ve uzun saçlı olanının adı ise Ramazanmış.
Recep, Şaban ve Ramazan; günün kalan zamanlarında ise Ramazan’ın dedesinin harmanında top oynarlarmış. Çünkü harman, her tarafı bayır olan köyün tek düz yeriymiş. Tarlada yetişen buğdayları hasat edip, buğdayı başaklardan ayırmak için bir düzlük gerekliymiş ve tarlanın bir kenarına bu işler için dümdüz bir alan yapılmış. Bu düzlüğün adı da harmanmış.
Recep, Şaban ve Ramazan ne zaman harmana top oynamaya gelseler, Ramazan’ın dedesi Gazi Dede; evin önünden geçerlerken onları her görüşünde:
    Ne o üç aylar? Gene bir araya gelmişsiniz, top mu oynayacaksınız? Diyormuş.
Onlar da Gazi Dede’nin elini öptükten sonra:
    Evet dede top oynamaya gidiyoruz. Diye saygıyla cevap veriyorlarmış..
Ama Gazi Dede’nin onlara neden “üç aylar” dediğini ise çok ama çok merak ediyorlarmış.
Bazen Şaban, Ramazan’a:
               Ramazan! Bizim adımızı bildiği halde deden bize neden “üç aylar” diyor? Diye soruyormuş.
Ramazan ise:
    Ben de bilmiyorum bize neden “üç aylar” dediğini. Diye cevap veriyormuş.
Ama üçü de Gazi Dede’nin kendilerine, neden “Üç aylar” dediğini çok merak ediyorlarmış.
Bir gün yine, Recep, Şaban ve Ramazan harmanda top oynarken, Ramazanın dedesi onlara seslenmiş.
—Hey! Üç aylar! Hadi koşun bakalım; bahçeden kayısı topladım sizin için demiş.
Onlar da koşarak gitmişler ve Gazi Dede’nin verdiği bal gibi kayısıları afiyetle yemişler.
            Bir başka gün camiden çıktıklarında Gazi Dede ile caminin avlusunda karşılaşmışlar. Gidip Gazi Dede’nin ve avluda oturan cami cemaatinin ellerini öpmüşler. Gazi Dede ise onları teker teker öptükten sonra cüzdanını çıkarmış ve üçüne de ayrı ayrı para verdikten sonra:
    Hadi bakalım üç aylar, bakkala gidip şeker alın da yiyin demiş.
Gazi Dede’nin yanında oturan aksakallı bir dede Gazi Dede’ye:
    Çocukları sevindirdin Ramazan Allah (c.c.)’da seni sevindirsin! Demiş.
O aksakallı dedenin Gazi Dede’ye Ramazan diye hitap etmesi Recep’in çok dikkatini çekmiş ve arkadaşı Ramazan’a sormuş:
— Ramazan! Deden, Gazi Dede’nin adı da Ramazanmış. Peki, o zaman biz ona neden “Gazi Dede” diyoruz diye sormuş.
Ramazan:
— Dedemin adının Ramazan olduğunu biliyorum; ama niye “Gazi Dede” denildiğini ben de bilmiyorum diye cevap vermiş.
Böylece ortaya Recep, Şaban ve Ramazan’ın bilmediği iki soru çıkmış.
Birisi: Gazi Dede’nin kendilerine neden “Üç aylar” diye hitap ettiği.
İkincisi ise: Gazi Dede’nin adının Ramazan olduğu halde, neden herkesin ona “Gazi Dede” diye hitap ettiğiymiş.
Bu iki sorunun cevabını Recep de Şaban da, Ramazan da çok ama çok merak ediyorlarmış.
Günlerdir bu iki sorunun cevabını düşünmüşler.
Aralarında tartışmışlar; ama bir sonuca da varamamışlar.
En sonunda; Şaban’ın herkesin “Pamuk Nine” diye hitap ettiği; yüzü apak, ağzı dualı; yanına gelen her çocuğa, şeker ya da kuru üzümler vererek onları “kuzucuklarım!” diye seven ninesine sormaya karar vermişler.
Hiç zaman kaybetmeden Pamuk Nine’ye gitmek üzere yola koyulmuşlar.
Yola koyulmuşlar ama bu defa da Ramazan’ın kafasına bir soru daha takılmış.
Şaban’a sormuş sorusunu:
    Şaban! Peki, senin ninene neden “Pamuk Nine” diyorlar? demiş.
Recep dayanamayarak:
—Gördünüz mü? Biz iki tane sorunun cevabını sormak için Pamuk Nine’ye gidiyorken karşımıza bir soru daha çıktı. Şimdi bir de Pamuk Nine’ye: “Nine sana neden Pamuk Nine Diyorlar?” diye mi soracağız? Demiş.
Üçü de şaşırıp kalmış olanlar karşısında. Çünkü soru üstüne soru birikiyormuş. Ama kendi aralarında olanlara da kahkahayla gülmeden edememişler.
Fakat bu defa, daha Pamuk Nine’ye varmadan, ona neden “Pamuk Nine” denildiğini aralarında konuşup fikir yürüterek çözmüşler ve buna çok sevinmişler.
Üçü de aynı karara varmışlar. “Pamuk Nine evvela tertemiz bir nine… İkincisi yüzü, elleri ve başörtüsü bembeyaz… Dolayısıyla; her yönüyle pamuğu aklına getiriyor insanın ve herkesin ona Pamuk Nine demesinden tabii bir şey olamaz” diye düşünmüşler. Gerçekten de düşünerek vardıkları sonuç doğruymuş. Bütün köylü Pamuk Nine’ye, apak bir nine olduğu için Pamuk Nine diyormuş.
Bu arada da Pamuk Nine’nin kapısının önüne varmışlar.
Bahçe kapısını çalmadan önce, kapının üzerine çıkmış ve oradan kendilerine bakan, sonra da aniden korkup, “miyavvvv!” diyerek kaçan kediye bakıp, arkasından gülüşmüşler.
Pamuk Nine’nin, bahçe içinde; damı toprak, duvarları kerpiç bir evi varmış. Bu evin bir de toprak ama tertemiz bir avlusu ile avlunun çevresi rengârenk çiçeklerle kaplıymış ve her tarafı burcu burcu çiçek kokuları kaplıyormuş.
Pamuk Nine’nin evinin kocaman bir tahta kapısı varmış. Bu kapı iki kanatlı bir kapıymış. Fakat bu çift kapının bir tanesinin ortasında mini bir kapı daha varmış. Bu kapıdan Recep, Şaban ve Ramazan rahatlıkla geçebilirmiş ama boyu az daha uzun olan bir kişi eğilmeden geçemezmiş. Bu kapının adına “Yavru Kapı” denildiğini Şaban daha önce duyduğu için arkadaşlarına şöyle anlatmış.
— Atalarımız evleri yaparken, kapının içinde bir de “Yavru Kapı” yani küçük kapı yapıyorlarmış ki, bu kapıdan geçen kişi eğilmek zorunda kalıyor; böylece hem girer girmez karşıda görmemesi gereken mahrem bir şey varsa görmemiş oluyormuş, hem de ev sahibine saygıyla eğiliyormuş.
Recep ve Ramazan yeni bir şey öğrendiklerine çok sevinmişler.
Şaban’a verdiği bilgilerden dolayı hem teşekkür etmişler, hem de onu kutlamışlar.
Şaban, arkadaşları Recep ve Ramazan’a kapının üzerinde duran bir küçük, bir de büyük tokmağı göstererek:
    Dikkat ettiniz mi şu kap tokmaklarına? Bunların da anlamı var demiş.
Recep ve Ramazan “hadi anlat1” diyeceklermiş ki, Şaban, onların ricasına gerek kalmadan anlatmaya başlamış:
    Bu büyük tokmak “Tok! Tok! Tok!” diye kalın ses çıkarır. Küçük olan ise “Tık! Tık! Tık!” diye ince bir ses çıkarır. Der demez.
Recep ve Ramazan aynı anda:
    Ee ne olmuş yani öyle ses çıkarmışlarsa demişler.
Şaban onlara gülümseyerek:
— Hiç olur mu; çok önemli bu iki ayrı ses çıkaran tokmak: Evde yaşayanlar büyük tokmağın sesini duydukları zaman anlarlarmış ki eve gelen misafir erkek. O zaman kapıya evin erkeği bakar ve eve bir erkek misafir geleceği için evde yaşayan kadınlar ve kızlar ya odalarına çekilirler ya da karşılamaları gereken bir misafirse gelen; örtünerek onu karşılarlarmış. Gelelim küçük tokmağa: Küçük tokmağın sesi duyulduğu zaman ev halkı anlarmış ki eve, hanım bir misafir geliyor; bu sefer misafiri evin hanımı karşılar ve evde yaşayan erkekler odalarına çekilirler. Demiş.
Recep ve Ramazan’ın bu kapı tokmaklarının yaptığı iş çok hoşlarına gitmişti. Şaban’a tekrar teşekkür ederek kapının büyük tokmağını üç kere tıklatmışlar.
Bir süre beklemişler kapıyı vurduktan sonra. Ama beklerken de çok heyecanlanıyorlarmış. Çünkü hem Pamuk Nine’yi göreceklermiş, hem de Pamuk Nine’den Gazi Dede’nin kendilerine neden “Üç Aylar” dediğini; bir de Gazi Dede’nin adının Ramazan olduğu halde, herkesin ona neden Gazi Dede dediğini öğreneceklermiş.
Nihayet kapı açılmış ve Pamuk Nine görünmüş kapının arkasında.
Pamuk Nine Recep Şaban ve Ramazan’ı görünce çok sevinmiş.
    Gelin bakalım kuzucuklarım. Siz ninenizi ziyarete mi geldiniz bakalım? Demiş.
Recep, Şaban ve Ramazan, Pamuk Nine’yi gördüklerine çok sevinmişler. Çünkü Pamuk Nineyi köyün diğer çocukları gibi, onlar da çok seviyorlarmış. Sıraya geçip elini öpmüşler.
Önce Recep öpmüş Pamuk Nine’nin elini.
Sonra Şaban…
En son da Ramazan öpmüş, Pamuk Nine’nin pamuk gibi ellerini.
Hem Recep, hem Şaban, hem de Ramazan Pamuk Nine’nin önce yüzüne, sonra başörtüsüne bakıp elini öperlerken onun pamuğa benzediğini yakından görüp, ona niye Pamuk Nine dendiğini bir kere daha anlamışlar.
 Pamuk Nine, bir kere daha:
— Kuzucuklarım ninelerine gelmişiler! Maşallah benim kuzucuklarıma, maşallah. Allah esirgesin yavrularımı. Nineniz kurban olsun size. Diye dualar ederem sevmiş onları.
Sonra da bahçedeki üzerine minderler olan tahta sedire sırayla oturmuş Recep, Şaban ve Ramazan.
Pamuk nine ise iskemlesine oturup, gülümseyerek onlara bakıyormuş.
Bir süre sonra Pamuk Nine iskemlesinden kalkarak mutfağa gitmiş ve koca bir tabak kiraz ile geri dönmüş. Kirazı Recep, Şaban ve Ramazan’ın önündeki küçük masanın üzerine bırakarak:
— Hadi bakalım kiraz yesin benim kuzucuklarım. Demiş.
Recep, Şaban ve Ramazan, Pamuk Nine’nin ikram ettiği kirazları yerken; Pamuk Nine de az önce olduğu gibi gene onlara bakıp gülüyormuş.
Bu defa gerçekten üçünün de dikkatini çekmiş Pamuk Nine’nin kendilerine bakıp gülümsemesi.
Ramazan dayanamayıp sormuş:
— Nine neden hep bize bakıp gülüyorsun? Bir kusurumuz mu oldu? Demiş.
Pamuk Nine:
— Hay siz çok yaşayın emi benim kuzucuklarım. Hakkınız var. Size bakıp, sürekli gülümsediğimi siz de fark ettiniz elbet. Diye cevap vermiş.
Sonra konuşmasına devam etmiş. Fakat Pamuk Nine hâlâ gülümsüyormuş onlara bakarak:
— Kuzucuklarım! Sedire otururken öyle bir sırayla oturdunuz ki; Recep baş tarafa oturdu. Ondan sonra Şaban; sonra da Ramazan oturdu. Üç aylar yan yana karşıma gelmiş de durmuş gibi oldu. Demiş.
Recep Şaban ve Ramazan bu duruma çok şaşırmışlar. Nerdeyse kahkahayla güleceklermiş. Ama büyüklerin yanında kahkahayla gülmenin ayıp olacağını hatırlayıp tutmuşlar kendilerini.
— Nineciğim! Demiş Recep. Sonra devam etmiş konuşmasına. Biz de tam bu soruyu sormaya gelmiştik sana demiş.
Bu defa şaşırma sırası Pamuk Nine’ye gelmiş.
— Hangi soruyu? Demiş şaşkın bir halde.
Recep demiş ki:
— Nineciğim Ramazan’ın dedesi, Gazi Dede; bizi her görüşünde: “Gelin bakalım üç aylar” diyor. Biz de Gazi Dede’nin bize neden üç aylar dediğini merak ettik ve sana sormaya gelmiştik ki sen de bize üç aylar diyorsun.
Pamuk Nine neşe ile gülmüş. Pamuk Nine’nin neşesi, Recep, Şaban ve Ramazan’a da geçmiş ve onlar da neşelenmişler.
Pamuk nine, önce Recep, Şaban ve Ramazan’ın yüzüne tebessümle bakmış teker teker. Daha sonra bir süre dalıp gitmiş gibi sustuktan sonra, en tatlı tebessümü yüzüne yayılarak şöyle demiş:
— Gazi Dedeniz ne güzel söylemiş. Sizin adınız; “Recep, Şaban ve Ramazan” üç aylar ediyor. Sizin ne güzel adlarınız var bilseniz. Üç tane ay var ki; bu aylar: Recep, Şaban ve Ramazan; yani sizlerin adı. Üçü de mübarek aylardır. Bu aylara üç aylar deniyor. Allahü teâlâ, kulları için, bazı aylara, günlere ve gecelere kıymet vermiş. Bu zamanlarda yapılacak olan duaları, tövbeleri kabul edeceğini ayetlerden de bildirmiş. Kullarının daha çok ibadet yapması, dua ve tövbe etmeleri için böyle geceleri ayları ise sebep kılmış. Bu gecelerde ve aylarda tövbe edenin günahları af olur. Üç aylar olarak bilinen mübarek ayların ilki olan Recep ayı, hicrî ayların yedincisi ve mübarek üç ayların birincisidir. Recep ayının her gecesi kıymetlidir. Recep ayı Âdem aleyhisselâmdan beri kıymetli idi. Her ümmet, bu aya saygı gösterirdi. Bu ayda savaş yapmak bile günah idi. Recep ayından sonra, Üç ayların ikincisi Şaban ayıdır. Bu mübarek ayın içinde Beraat Kandili vardır. Beraat Kandili gecesini Müslümanlar ibadetle geçirirler ve o zamana kadar işledikleri günahları af olur. Üç ayların üçüncü ve son ayı ise Ramazan ayıdır. Yani oruç tuttuğunuz aydır Ramazan ayı. Ramazan ayında Müslümanlar oruç tutar. Teravih kılarlar, yardımlaşırlar, zengin olan fakir olana yardım eder. Ramazan ayının son on gününde ise Kadir Gecesi vardır. Cenab-ı Allah bu geceyi bin aydan daha hayırlı kılmış. Ne demektir bu? Kadir Gecesini ibadetle geçiren Müslüman, bin ay ibadet etmiş gibi olacak demektir. Ramazan ayında otuz gün oruç tutarız. İbadet edip, Fitre ve zekât veririz. Kimsesizlere ve fakirlere yardım ederiz. Otuz günün sonunda da, sağlıcakla Ramazan orucunu tutabildiğimiz için sevinir bayram yaparız. Demiş.
Sonra da Recep Şaban ve Ramazan’ın yüzlerine teker teker gülücüklerle bakıp:
— Anladınız mı benim kuzucuklarım demiş.
Recep, Şaban ve Ramazan Gazi Dede’nin kendilerine neden “üç aylar” diye hitap ettiğini anlamışlar; üstelik de birçok güzel bilgiler öğrenmişler üç aylar ile ilgili. Ama merak ettikleri bir şey kalmış. O da; Gazi Dede’nin esas adının Ramazan olduğu halde herkesin ona neden “Gazi Dede” diye hitap ettiğiymiş.
Hemen ikinci sorularını sormuşlar Pamuk Nine’ye.
Bu defa soruyu Recep sormuş:
— Pamuk Nineciğim! Gazi Dede’nin esas adı Ramazan olduğu halde, herkes ona neden “Gazi Dede” diye hitap ediyor? Demiş.
Pamuk Nine yine tebessüm edip, bu defa daha uzun süre dalıp gitmiş.
Bizim üç arkadaş, şaşırmışlar Pamuk Nine’nin dalıp gitmesine; ama ses çıkarmadan beklemişler saygı ile.
Nihayet Pamuk Nine konuşmuş:
— Güzel yavrularım benim! He ya Gazi Dedenizin esas adı Ramazan; bu ismi ona doğduğunda annesi ve babası vermiş. Ama gazi ismini kendisi almış; kazanmış yani.
Gazi Dede’nin torunu Ramazan merakla sormuş:
— Nineciğim nasıl kazanmış gazi ismini?
Pamuk Nine yine dalgın dalgın uzaklara bakmış. Bu defa yüzünde tebessümle birlikte hüzün de varmış. Tebessüm ediyormuş ama gülümsemeyle birlikte acı da varmış sanki yüzünde. Bu durumu çocuklar hemencecik fark etmişler.
Pamuk Nine onlara dönüp demiş ki:
— Güzel yavrularım Allah o günleri bir daha göstermesin. Herkes gibi Ramazan Dedeniz de savaşa gitmiş. O zamanlarda Gazi Dedenizin yaşındaki bütün gençleri askere çağırmışlar. Çünkü bütün düşmanlar memleketimizi almak için her yerden saldırmışlardı. Askerlerimizin bir kısmı Yemen’de bir kısmı Çanakkale’de ve daha nice yerlerde memleketimizi korumak için savaştılar. İşte Gazi Dedeniz de Çanakkale’de savaştı. Birçok arkadaşı şehit oldu. Biliyorsunuz değil mi şehit olmak nedir? Söyleyeyim: Din için, Vatan ve namus için savaşan Müslümanlar savaşta ölürlerse şehit olurlar. Cenab-ı Allah şehitler için “Onlar diridirler” buyurmuş ve onları direkt olarak cennetle müjdelemiş; hem de cennete girerken ayrı bir kapıdan gireceklermiş. Vatan için yapılan savaşta şehit olmayıp da memleketine dönenler ise gazidir. Yani Gazi Dedeniz gibi. Onlar düşmanlarımızı yurdumuza sokmadılar ki, bu gün sizler rahat rahat okuyasınız, öğrenesiniz ve mutlu mesut yaşayasınız diye demiş.

Recep, Şaban ve Ramazan, Pamuk Nine’nin evinden ayrılıp kendi evlerine giderlerken çok mutlularmış. “İyi ki Pamuk Nine’ye bilmediklerimizi sormaya gelmişiz. Ne güzel bilgiler öğrendik” demişler. Artık Gazi Dede “gelin bakalım üç aylar” dediğinde onun ne demek istediğini bileceklermiş. Sonra, “Şehit, Gazi” ne demek? Onu da öğrenmişler. Ayrıca da Pamuk Nine’ye neden Pamuk Nine denildiğini kendileri düşünüp, aralarında tartışarak bulmuşlar. Bir de, “Yavru Kapı” ve onun üzerindeki bir küçük, bir de küçük kapı tokmağının ne işe yaradığını öğrenmişler ve çok mutlu olmuşlar.