CEPHE/ İsmail SAĞIR














Bana bir cephe aç gardaşım
Kılıcım şiir, gürzüm yazı olsun.

Biri deyince vatan, bayrak, iman
Altı yönden altı ses
Feryat, figan, ah, isyan
Hepsi süngü yemiş yüreğimize dolsun.

Sesimize ses vere gardaşlar
Duamıza âmin diye dindaşlar
Ceddimize rahmet okuya yoldaşlar
Kerkük, yemen, Çanakkale, Medine, Belgrat dile gele
Şehitlerden haber sorar ise
Boynun bükük, yüzümüz eğik olmaya gardaşım.

Şimdilerde
Nicedir Fahreddin paşanın Medinesi
Ya Gazi Osman paşanın plevnesi
Koca sultanın ulu hakan payesi
Düştük gardaşım, düştük
Biz yaman yaman derde düştük
Hani bir vakit uzaktaki mazluma
Hatırla, Muhammedî düştük.

Noldu, nasıl oldu diye sorma bana
Tut şu davanın eteğinden Allah aşkına
Sönmüş ocağımız
Birlik davamız yeniden harlana
Hak noksanımızı tamam eder
Mümine can, kâfire keder
El-Müntekim’in kılıcı ol ki yeter.


TÜN / Yasin MORTAŞ

       
bir yüzüm 'kor'
diğeri 'kül' dür benim 







ben tin
zeytin yüklü yüzümün
yeminlerine çıkarım her gün

yağmura iliklenen gök
duygularımın arkasıdır
şimşekleri kırıldıkça aşkın
ışıkları hıçkırır günümün

benim tirajsız tarihim
talihsizliğim ve soy kırımım
kaygılar üstlenmiş aşım
kanıma karışmış ne acı

bu ikindi de estetik değilim
tün yüzlüm
çok üzgünüm

algılarımı düzleyen
aynaya da gece çöktü
saçlarına ay toplayan
ırmak kadar yorgunum

ben her gece
kasvetle dökülürüm
bilincin çağlayanından

yine buharlandım
aşk yüzlüm
          çok üzgünüm


TUTUNMUŞUM BİR MISRAYA RUHUMU GEZİYORUM/Hasan EJDERHA

Karanlıkta deniz sokaklar
yürüyorum
yüreğimde sen özlüyorum
her yerimi kaplıyor sevdan
an be an boğuluyorum
“sevdadan boğulmak ha?”
diye soruyorum sonra
utanıyorum
ağlıyorum…

Karanlık soğuk
üşüyorum
üşüdükçe seni düşlüyorum
bir şarkıya başlıyorum
olmuyor
bir türkü tutturuyorum
yürürken
şaşırıyorum
kendi türkümü
tutturmuş gidiyorum.

Biliyorum
bir daha dönmemeye
gidiyorum
gizliyorum
sanki bir sırı
ama sırrımı
bilmiyorum.

“Dönsem” diyorum ansızın
gitmeyi özlüyorum
bende olmayan
bir şeyleri seziyorum
bir mısraya tutunmuş
ruhumda geziyorum aylak
ağlayarak anlıyorum ki
ancak yüreğim kurtarır beni
hasretten kanadı
kanayacak
biliyorum
yüreğim kurtarır beni
yüreğim
ancak.

ADIMIM/ Muhammet İbrahim BALCI














Hangi günün ardından biter
Bu hayatın koşturmacası
Üzerimde hâkimiyet kuran gözler
Ne zaman çekilir kendi göz kapaklarına

Sorular sorunlara dönüşmekte ne kadar ısrarlı…
Ben duygularım saflığında taşıyorum gözyaşını
Ellerim kurak topraklara uzanıyor
Yürüyorum avuçlarımda saklı kelimelerim
Her adımımda bir tepe
Evler kurulmuş taş kalıplardan
Uzak durmalı gölgesini sakınan ağaçlardan.

GÜL ÜŞÜR BÜLBÜL ÜŞÜR/Nurcihan KIZMAZ










Rüzgâr eser, dal sallanır, yaprak düşer
Düşer ya düşmesine
Yaprak dala, dal yaprağa küser

Mevsim hazan
Yürekte hüzün
Durum pek hazin
Böylece gökyüzüne
Ağlamak düşer

Çile mevsimidir hazan
Gül üşür, bülbül üşür
Dağlar yollar
Hep üşür

Tek yaprak değil savrulan
Kimine ölüm, kimine ayrılık düşer

Kara kışın, boranın
Habercisidir hazan

Böyle yükü
Yüreciği zor taşır
Ondandır hırçınlığı 
Her şeyi savurduğu 
Değil mi ki bahar yaz
Onun öz kardeşidir


BİR DERDE TUTULMUŞUZ Kİ.../ Halit UĞUR

ABDULKADİR- GEYLANİ (KS) KADAR SÖZLÜ, 
ŞAH-I NAKŞİBEND-İ (KS) KADAR HİMMETLİ, 
MEVLANA CELALETTİN (KS) KADAR HİKMETLİ, 
CÜNEYD-İ BAĞDADİ (KS) KADAR YÜREKLİ 
ŞEYH EBÜ’L VEFA


Şeyh Ebü’l-Vefa,  Konya da doğdu. Doğum tarihi bilinmemektedir. 1490 tarihinde İstanbul’da ismi verilen Vefa semtinde kendi adıyla anılan caminin avlusunda metfun.

Fatih Sultan Mehmet, İstanbul’un manevi büyüklerinden birisi olan Ebü’l- Vefa hazretlerini ziyarete gitmek ister. Yanına arkadaşlarını alır ve Ebü’l-Vefa'nın ev ve dergâhının bulunduğu semte gelir. Ebü’l-Vefa'nın evinin önüne gelen Fatih, içeri girmek için kapıların açılmasını bekler. Fakat hiç beklenmeyen bir şey olur. Ebü’l-Vefa'nın evinin kapıları kapanır. Fatih ve etrafındakiler hayret içindedirler. Avludaki talebeler de hayretler içindedirler. Bir şey anlayamazlar. Sultan Fatih'e kapılar kapanır mı? Cihanı titreten koca Fatih, Ebü’l- Vefa'nın kapısında sessizce beklemektedir. Lakin bir anlam da verememektedir. Fatih kapıda, gözlerini göğe doğru çevirir. Gözlerinden akan yaşlar atının yelesini okşar. Dışarıda Fatih, içeride ise Ebü’l- Vefa ağlamaktadırlar

Fatih'in dudaklarından şu cümleler dökülür. "Katillere, canilere, hırsızlara kapanmayan bu kapı bize niye kapanır ki! Zağanos Paşa, bizim suçumuz nedir? Biz canilerden daha mı günahkârız. Vefa sultan niçin bizi kabullenmez?" Fatih bu tavrın sebebini merak etmektedir, Zağanos Paşa bir an hamle yapar. "İçeri girip bunu öğreneceğim" der. Lakin Fatih büyük bir edep içinde; "Hayır, Zaganos" der. "Ebü’l Vefa hazretleri bizi kabul etmiyorsa elbet bir bildiği vardır. Demek ki huzura kabul edilecek duruma gelmedik henüz" der ve atının yularını çekip sarayına döner.

Fatih’in döndüğünü öğrenen Ebü'l-Vefa hazretleri, akan gözyaşlarını eliyle silerek; Merakla bekleyen talebelerine,“inanıyorum ki, benim ona olan sevgim ve onun bana olan ihtiyacı, bize asıl vazifemizi unutturacak kadar fazladır. Sonunda dayanamayıp padişahlığı bırakmak isteyecek, Şimdi anladınız mı? Niçin kabul etmediğimi, eğer o tahttan inerse İslam ümmeti çok şey kaybeder. Hâlbuki biz isteriz ki Fatih bütün ümmetin Fatih'i olsun, sadece bu dergâhın değil. İşte onun için biz Sultan Fatih’e dergâhımızın kapısını bunun için açmadık " der.

Yarım asra yakındır biz bir derde tutulmuşuz. Öyle bir nefsanî, maddi hastalığa yakalanmışız ki, doğudan batıya bütün İslam âlemi olarak, fedakârlığı, birbirimize sevgimizi, affediciliğimizi, velhasıl güzel olan bütün alışkanlıklarımızı hoyratça harcamışız. Özü unutmuşuz, unutturmuşlar, temel sarsıntı geçirmekte, zemin kaymaktadır.

 Reçete bizim dine bakışımızda düğümleniyor. Biz, Kur’an’ın ve Hz. Peygamberimizin  (s.a.v.) anlattığı dini değil, diz çöktüğümüz yerde bize anlatılan dini esas kabul etmişiz.

Onun için; geniş yürekli, her kelime-i tevhidi getireni kucaklayan, tasavvufun mahfiyet damarına yaslanmış, Fatih gibi duranlar,   Ebü’l- Vefa gibi yüreklileri bulamamaktan mahzundurlar.

Biz de, şu cümleyi hiç unutmamalıyız. Hazreti Peygamberimizin  (sav) çok sevdiği kızı Hazreti Fatıma 'ya şöyle fısıldıyordu: "Kızım Fatıma! Muhammed'in kızıyım diye rahat olma. Namazına dikkat et. Vallahi baban Muhammed mahşer gününde senin için hiçbir şey yapamayabilir."

Ne dersiniz, bundan öte bir söz olabilir mi?  Rabbim bize merhamet etsin ve yüreklerimizi Hazreti Peygamberimizin yüreğine benzetsin...

KOŞARKEN YIKILAN İÇİN / Mustafa Alper TAŞ

ben uzak bir bıçağım size
kararmış ağaçlarda bilenirim
yeşil oluncaya kadar yüreğimin rengi
sonra her şey güzel ölmek filan boğazında bilmem kimin soğanıyla her pazartesi
o çocuk vardır kapayın perdelerinizi
dallardan bakmıştır
denizlerden bakmıştır
doya doya boyunuza posunuza

atlar hep bir uçuruma doğru
kış yağmurlarında daha çok koşar
bitmesin isterim bu koşunun teri
sonsuz matemler gibi yerine hiç kimse konulamayan kimseler gibi
atlar koşar uçurumlardan başkaldıran ağaçlar için

bu rüzgâr değiştiriyor yerini
alıyor aklımdan
başka bir ağaç olmanın güzelliğini

çok çocuk olmaktan mıdır nedir
ellerim yoruluyor her şeyden önce

SAKLI ÖZLEM / Nuh ÇOLAK














Hülyalı sözlerle süsleme lafı
Özlemin içinde onu bilirim
Arada bir yapıyorsun gafı
Hasretin içinde onu bilirim

Ede sanma ki saklı gizli yaşarsın
Farkında olmadan dışa taşarsın
Onu anlatırken kendini yaşarsın
Sen ne acılar çekersin onu bilirim

Oysa sen kendi haline bir can idin
Bahar mıydı güz müydü nasıl tanıdın
Son zamanlar yaprak döktün eridin
Rengin hazana döndü onu bilirim


HAYRET! SÜKÛT NE DE GÜZEL YAKIŞIYORMUŞ BANA/Şeyhşamil EJDERHA


       İçimde nice kelimeler, nice cümleler biriktirmiştim. Kütüphaneye gelir gelmez belki o heyecanla çıkmıştım, amcama görünmeden yukarı. Ya karşılaşırsam, ya kendini ihbar ederse düşüncelerim karşımdakine... İşte, böyle bir heyecan vardı içimde.
   Şimdi tam vaktiydi konuşmanın. İşim bitmiş, öğle yemeğimi yemiştim... Niyetim, amcamın yanında bir çay ve biraz sohbetti. Böyle adımlamıştım koridoru ve kapıya böyle varmıştı bendeki ben.
Kapıdayım... Hayret! Ne kadar da heyecanlıyım. Ve yüreğimin ısrarı üzerine çaldım kapıyı. Ama böyle yapmamalı nefsime yenik düşmemeliyim ve yüreğimi ait olduğu yere, kafesine hapsedip çektim kapısının sürgüsünü. Sustum... Kendimi bir halt sanıp önce ben konuşmamalıydım.
          Biraz sohbet ettik. Havadan sudan...
           Ve çaylarımız tazelendi.
            ''Sağol Mehmet Abi...''
           Acaba dilimden çıkan sözü Mehmet Abi hissetimi? Bilmem... Neyse...
          Çay da bitti. Amcam masanın üzerinden bana bir kâğıt uzattı. Ali Hocam'ın yazısıydı. ''Bu Zamanda Derviş Olmak''...
            -Sen bunu okuya dur ben öğle namazını kılıp geleyim.
            -Tamam. Olur amca.
         Okudum ve bir kere daha anladım, dervişlikten ne kadar da uzaktım. Oysa ben kendimi hep derviş sanmıştım. Belki de şiiriyeti bölen beşeriyet buydu. İnsanın içindeki nefsi…
         Epey vakit geçti. Kapı çalındı. İçeriye İsmail Hocam ve Mehmet Yaşar Abim girdi.
      İşte şimdi çay demlenmeliydi. Sohbetin belki de en güzel vaktiydi. Bunu bendeki ben tekrar bilmeliydi. Gittim iki çay alıp geldim. Biraz olsun kalbimdeki ocağa çay koyduğumu bildim ve sustum, bekledim. Ne sordularsa ona cevap verdim fazlasına değil. Fazlası zaten benim haddim değildi.
        Bazı insanların söylediği sıradan beşeri sözler, insan hayatında o kadar çok yer kaplıyor ki, en ufak söz ilahî kapının sınırına varıyor hem de insanın hiç hissetmediği bir demde.
         Mehmet Yaşar Abim...
      Ben bir gün öyle bir haldeydim ki... Biliyorum asıl söylemek istediğin bu değildi. Ama insan işte, bir söz başka bir yere yama oluyor gönlünde. Neyse... Ben bir gün öyle bir haldeydim ki... Belki nefsimin pençesindeydim. Karar vermiştim biraz gevezelik edecek, sükûtun ikrarını terkedip yeni şeyler deneyecektim. Belki de yeni bir şiir, belki de bir deneme, belki de bir roman... Boyumdan büyük bir gevezelik… Ulaşamadığım o sükûtu tekrar terk edecektim. O gün içimde böyle bir arzuhâl vardı benim. Ve sen yine diyeceğini dedin. Neredeyse yere düşecektim. Kimseye fark ettirmedim. Söylediğin söz sadece tek hece, belki de önemsiz bir kelime... Ama bazı sözler öyle bir ana denk gelir ki, ne kadar önemsiz olsa da nedir ''Taşı gediğine koymak'' tam da böyle bir şeydir. Benim yüreğimi kaplayacak kadar büyük tek söz... '' Sus Şamil!'' Böyle demişti Mehmet Yaşar ağabey.
     İşte ben o hafta dilimde sadece bu kelimeyi zikrettim. Ne kadar çok konuştuğumu bilmiştim. Dilimle de belki, ama en çok nefsimle...
        -Ne okuyorsun şimdi. Okuduğun bir şey var mı? Ya da sırada bir kitap? Aklımdan geçen onca düşünceye dalmışım sonradan fark ettim Mehmet Yaşar Abim'in sûalini. Ben ne okuyordum ki...
       Bir an hatırlamadım. Terbiyesizlik yaptığımın farkındayım sustum. Onca düşüncenin arasında dağılmışım.
          -Cahit Zarifoğlu, abi... Hikâyeler...
            -Onu nasıl okuyorsun... Ben ona dayanamadım. Yirminci sayfada bıraktım.
            Haklıydı... Her zamanki gibi, yine...
            - Öyle abi, ilk hikayeleri farklı. Ama çok zevk aldığım hikâyeleri de var.
            -Peki, ne yazıyorsun? Yazdığın bir şiir var mı?
      Gözlerimi önce odanın içindeki sadeliğe, daha sonra bilgisayarın başında bir mail göndermeye çalışan İsmail Hocam’a ve karşımda oturan amcama çeviriyorum.
            -Hayır abi bu aralar şiir yazmıyorum.
            Ve sözü amcam alıyor, dilimden.
            -Mehmet, Şeyhşamil bu aralar öykü yazıyor.
            Mehmet Yaşar Abim şaşkınlığın arkasına, ben de yeni bir benliğin içine gizleniyorum. Çünkü yine yapacağını yapmıştı Mehmet Yaşar Abim.
      Allah'ın hikmetinden sûal olunmaz. Sen ne kadar da büyüksün Rabbim insanın benliğinden ayrılmak üzere olduğu bir noktada onu öyle bir hâle sokuyordun ki, içindeki benlik ile nefs çizgisinin sınırında kendisini unuttuğu bir vakit, yine kendisinin kim olduğunu hatırlatıyordun o kişiye. Belki de yine, benim nefsin aleyhinde o kadar ettiğim sözden sonra bilmeyerek geldiğim bu çizgide bana Mehmet Yaşar Abi'yi göndermiştin.
            -İnanmam Hasan Emmi. Şeyhşamil öykü yazamaz.
            -Niye? Yazmış işte hem de bir gör, dükkanda okuyacağın bir öykü.
       -Hasan Emmi, Şeyhşamil öykü yazamaz. Şeyhşamil ya susar şiir yazar, ya da çok konuşur roman yazar. Ama Şeyhşamil öykü yazamaz.
          Bu söz bana yetmişti ''Sus...'' dediği gibi Mehmet Yaşar Abim yine bana beni bildirmişti. Yine gevezelik yaptığımı acaba nereden bilmişti. Yine çok konuşmuş, kendimi unutmuş, roman yazmaya başlamıştım, bir haftadan beri. Mehmet Yaşar Abim işte yine beni bilmiş içimde gezen, kimseye söylemediğim o sûale bir noktada kendi eklemişti.
        Noktalar... Noktalar... İnsana ne ifade edebilirdi ki. Sıradan bir insana ama bir de o noktanın koyulduğu insana sorsanız noktanın değerini. Mesela bir deprem altında dakikalar geçirmiş birine. Hayatına noktanın koyulduğunu hissettiği bir zaman önüne yeni bir yol çizilen birine. Televizyon haberleri çeker artık dikkatini onun, deprem bize bir şey ifade etmezken, haberi gördükten saniyeler sonra değişen kanal ve onun gözlerinde çizilen çizgi... İşte noktanın değeri!
         İnsanın hayatı tek noktayla değil, üç noktayla sınırlandırılmış. Kısa bir ömre sığan üç nokta... Her nokta insan için dinlenecek, kendisine nereden geldiğini bildirecek bir durak. Ama bir de o noktaların her birinin içinde mikroskoplarla görülen noktalar vardır değil mi? İşte benimki de böyle bir nokta belki. Ölüm mü? Ölüm nedir ki yâre açılan güzel bir oyma kapı. Sen hiç yaşayan birini gördün mü?
          Bazen, inadına artistlik yapıp böyle küçük ayrıntılara takılasım geliyor. Ne gereği var, üç nokta dururken tek bir noktayı laboratuara sokmaya. Ama işte, öyle değil... Tek noktanın içinde gizlenen ayrıntılar bir insan için ne ifade edebilir ki. Son nokta gelmeden önce...
            Ve ben...
           İçimde nice kelimeler, nice cümleler biriktirmiştim. Kütüphaneye gelir gelmez belki o heyecanla çıkmıştım amcama görünmeden yukarı. Ya karşılaşırsam, ya kendini ihbar ederse düşüncelerim karşımdakine... İşte, böyle bir heyecan vardı içimde.
       Şimdi tam vaktiydi konuşmanın. İşim bitmiş, öğle yemeğimi yemiştim... Niyetim, amcamın yanında bir çay ve biraz sohbetti. Böyle adımlamıştım koridoru ve kapıya böyle varmıştı bendeki ben.
         Kapıdayım... Hayret! Ne kadar da heyecanlıyım. Ve yüreğimin ısrarı üzerine çaldım kapıyı. Ama böyle yapmamalı nefsime yenik düşmemeliyim ve yüreğimi ait olduğu yere, kafesine hapsedip çektim kapısının sürgüsünü. Sustum... Kendimi bir halt sanıp önce ben konuşmamalıydım.
    ASLINDA BEN HEP SUSMALIYDIM. GÜN GELİR BEN DE BİR ŞEYLERE SUSARDIM...

ÖZGÜR RUH / Derya BAYTON










Geceye zincirli bileğim, aşkla mühürlü.
Siyah bir kısrağım evim yıldızların altı.
Kara yarasa yoldaşım.
Baykuş gözü, kurt ulumasıyım dolunaya.
Dörtnala ıssızlığa koşarım.
Fısıldayan rüzgârla olur derin muhabbetim.
Gönül meclisim ufkun son noktasına kurulur.
Ulu ağaçların, bodur otlakların bağrında yatağım.
Kopan fırtına, ulu gök gürültüsü eşlik edin;
Karanlığın içine doğru deli gibi çığlık çığlığa dalalım.
Ayağımın altında parçalanan şarapnel parçaları
Böğüre böğüre ağlayalım, kimse işitmesin sesimizi.
Kulaklara mil!
Göğsüme parsellenen ayaz;
Keskin ve kesik kaburga altında.
Gecenin öptüğü nehir!
Selini coşturarak taş üstüme kaynaş senim.
Zirve bakir toprağa teslim edilen ruhum.
Artık et, nefsiyle kokuşmuş.
Sonbaharın nezdi kuru odun altında.
Çırçıl, çıplak eti sar!
En derin yerine çektiğin içinden dışarı
Göğe doğru fışkırır, isyan okunurum.
Dört bir yana mutlak hâkimiyet
Köklerimi saldım.
Her şey ben!
Ben her şeyim.

BİR HOCAM, BİR DAĞ, BİR ŞEHİR / Ferhat AĞCA

Bir dağa çıktı Hocam; âhir dağına, dağları tutmaya… Yemeğini yedi ve belki de bırakmadan önceki son sigarasını yaktı. Omuzlarını birbirine yaklaştırıp, elini siper ederek yaktı sigarasını. Çekti içine dumanını, Üfürdü Şehr-i Maraş'a doğru, gözlerini kıstı dumandan korurcasına.

Baktı Şehr-i Maraş’a. Şehre inen melekleri gördü. Beton yüzeyin yeşil yaması gibi görünen mezarlığa baktı. Acı çekenleri, gülenleri gördü sonra. Adana yolundan şehre giren son otobüsü gördü Hocam. İçinde isyan şarkıları çalan, sılaya varan, gurbete çıkanların olduğu… Sonra; başını cama yaslamış özlem sancısı çeken talebesini gördü. Gülümsedi, bir nefes daha çekti sigarasından… Kayseri yolundan, asfaltı yerinden kaldırırcasına gelen TIR’a baktı.  “O kadar büyük araba nasıl böyle gidebiliyor” dedi.

Sonra içinde çalan türküye eşlik etti, bir nefes daha çekti sigarasından. “Daha senden gayrı âşık mı yoktur” Hocam mı türküyü söyledi, türkü mü Hocam’ı?

Göle baktı Hocam, balıklarını düşündü. Mevsim kıştı, yemleri yoktu, aç olduklarını düşündü. Sonra bir balık; sırtını güneşe tutup selam verdi Hocam’a. Güneş ışıltısıyla, iyiyim dercesine. Hocam güldü, bir nefes daha çekti sigarasından… Antep yolundan giden ambulansı gördü Hocam. İçinde ağlayan anneyi gördü, gözyaşı ile ıslattığı tülbendini; şoförün çabasını gördü, memurun gerginliğini…

Bir nefes daha çekti sigarasından. Hastanedekileri gördü Hocam; inleyen hastaları, kalorifere yaslanmış uzun uzun düşünen refakatçileri; altı saatlik ameliyattan çıkan cerrahın iştahla çay karıştırışını; düğün planlarının yapıldığı hemşire odasını gördü.

“Vayh dünya!” dedi içinden, bir nefes daha çekti sigarasından...

Şehir merkezine baktı Hocam: Yarış atlarının telaşıyla giden insanlara baktı; sahte gülücükler atan siyasetçileri, işgüzar patronları, makam uğruna birbirinin kuyusunu kazan memurları, derdi ekmek olanların çektiği sıkıntıları gördü. Yüzü gerginleşti, bir nefes daha çekti sigarasından…

Apartmanlar arasında kalan birkaç metre karelik parkları gördü Hocam. Egzoz dumanında, korna sesleri içinde oynayan çocukları gördü.

“Kılavuzlu kenarında çelik değnek oynayanlar daha mutluydu” dedi.

Sonra topu yola kaçan çocuğun koşuşunu gördü. Acı bir fren sesi duydu, gözleri büyüdü, kafasını sağa çevirdi birden. Hele ki korktuğu olmadı; zarar gelmedi çocuğa. Sakinleşti ve hiçbir şey olmamış gibi:

“Gene bizi doyurdun Ali; yedirdin, içirdin” dedi.




NENEMİN GİDİŞİ / Nurcihan KIZMAZ












Kıpır kıpır dudakları hep dua ederdi nenem
Bir tespih eksik olmazdı elinden
Bir de fersiz gözlerinde nem
Dalıp giderdi uzaklara, uzun uzun
Yüreğindeki zindanın penceresinden
Hiç görmedim güldüğünü
Bakışlarından anlardım akşam olduğunu
Bir akşam vermedi geri aldığı nefesini
Bir de avucundaki 
Babamın buruşmuş resmini

KOZAN’DA İKİ KOMŞU/ NUH ÇOLAK


Anadolu Vakaları


Adana’nın Kozan ilçesinde iki aile uzun yıllar kapı komşu. Bir birlerini çok iyi tanıdıklarından karşılıklı son derece güven içindeler. Komşulardan birisi yaşlı Hayriye teyze. Hayriye teyze Kozan merkezden, Hacılar kasabasına gelin gelmiş. Hayriye teyzenin babası çok zengin bir ağa imiş. Altı kardeşin tek kız kardeşleri imiş. Hayriye teyze hacılar kasabasına gelin geldikten sonra altı çocuk sahibi olur. Çocukları büyütür evlendirir. Kocası ile tam bir hayat sürecekleri zaman kocasını kayıp eder, rahmetli olur. O günden sonra kocasından kalan evde oğlu ve gelini ile birlikte otururlar. Diğer çocukları başka illerde memur. Hayriye teyzenin yanlarında kalan başka çocukları yok. Hayriye teyze kendini oyalamak için meşguliyet arar. Sonunda evinin bahçesinde birkaç tavuk beslemeye karar verir. Tavuklarla birlikte bir de horoz alır. Her sabah namazına kalktığında kümesinin ağzını açar tavukları bahçeye salar, yemlerini ve sularını verir, ondan sonra başka işlerine zaman ayırırdı. Onlara gözü gibi bakar. Yemini suyunu hiç ihmal eylemezdi. Akşam olduğunda tavuklar kümeslerine girdiğinde Hayriye teyze ilk iş olarak tavukların kümesinin kapısını kapatırdı. Sonra odasına gider akşam namazını kılar ve yatsıdan sonra hemen yatardı. Ertesi günün sabahını beklerdi. Günleri böyle sakin ve kendi halinde geçirirdi.

Bir gün sabah tavuklara yem verirken yabancı bir horozun tavukların arasında olduğunu görür. O günden sonra sıklıkla yabancı horozu tavukların arasında görür oldu. Yabancı horoz kendinin paçalı küçük horozuna hiç rahat vermez olduğunu gözledi. Teyze bu horozu kovalar ve evden uzaklaştırır, ama horoz bir türlü gitmez. Kovalasa da horoz az sonra yine tavukların arasına katılır. Yaşlı Hayriye teyze derki kendi kendine ‘’bu horoz yan komşudan gelmiştir, Komşuya sorayım bakalım kiminmiş?’’ Komşuya seslenir. Komşusu da genç bir gelin, kocası pek huysuz geline hiç huzur vermez. Geline seslenince gelin kapıya çıkar ‘’buyur teyze’’ der. ‘’ yavrum benim tavukların arasında iriyarı bir horoz var acaba sizin mi diye sormaya geldim’’.  Gelin ‘’ o horoz bizim teyze’’ deyince, teyzesi ‘’yavrum bu horozu ne kadar kovalasam bizim tavukların arasından günlerdir hiç çıkmıyor, bu horozu bana sat bari’’demiş. Gelin ‘’tamam satayım teyze kaç para verirsin’’ deyince, teyze ‘’ bilmem ki yavrum ne versem yirmi beş lira yeter mi?’’ deyince ‘’ tamam teyze horoz senin olsun’’ demiş, Hayriye teyzede bu söz üzerine hemen evden yirmi beş lirayı getirip geline verir.

Birkaç gün sonra teyzenin evinde daha önceden var olan küçük paçalı horozu sonradan aldığı büyük horoz iyice gagalamış dövmüş. Küçük horoz evi terk etmiş. Yaşlı teyze küçük horozu göremeyince aramaya çıkar. Yolda karı koca emekli öğretmen olan bayana rastlar. Bayan ‘’hayır mı teyze nere gidiyorsun, nasılsın iyi misin ‘’diye sorunca, ‘’aman yavrum hiç sorma. Geçenlerde komşumdan bir horoz aldımdı o horozda tavukları kıskanmış evdeki küçük horozu dövmüş, küçük horozum kayıp onu ararım’’ demiş. Öğretmen hanım ‘’ ya teyzem bizim adam İstanbul dan bin liraya kartal cinsi bir dövüş horozu almıştı o kayıp, senin bahsettiğin bizim horoz olmasın’’ deyince, ‘’ne bileyim yavrum ben komşudan satın aldımdı’’ demiş . Hoca hanım ‘’ya teyzem ben beyime haber vereyim gelip şu horoza baksın’’diyerek oradan ayrılır. Hayriye teyzede ‘’Peki yavrum gelsin baksın’’ der.

Bu arada horozu satan komşu gelin Hayriye teyze ile emekli öğretmen hanım arasındaki bu konuşmaları duyar. Bir sıkıntı basar, bir telaş alır ne yapacağını şaşırır. Hemen teyzenin evine koşar. Teyzenin evindeki gelinine olup biteni anlatır. ‘’Kayın validene bir horoz sattımdı aslında o horoz benim değil. Başka yerden gelmiş. Kayın validen de bana sorunca benim dedim.  Horozu kayın validene sattım.’’ Ancak şimdi benim yaptığım hırsızlık ortaya çıkacak ne olur kurbanın olayım kocana söyle şu horozu kessin tüylerini yolup soysun horoz tanınmaz hale gelsin, yoksa benim yaptığım hırsızlık açığa çıkar. Kocam duyarsa beni boşar’’ diye Hayriye teyzenin gelinine yalvarır. Gelin bu yalvarışa dayanamaz. Kadının yuvası yıkılacak. Koca boşarsa çocuklar ortada kalacak. Zaten zor geçiniyorlar. Diyerek komşu gelinin düştüğü zor durumunu aklından geçirir ve yardım istemek için hemen kocasının yanına gider, kocasına derki durum böyle böyle olmuş,  diyerek kocasına her şeyi anlatır. ‘’Valla kadıncağız yalvarıyor’’ şu horozu kesin tüylerini yolup soyun tanınmaz hale gelsin. Yoksa kocam duyarsa beni öldürür boşar diyor. Çocuklar el elinde ortalıkta kalır diye yalvardı der. Hayriye teyzenin oğlu gelinin düştüğü duruma acır, yardımcı olmak için hemen horozu bahçede bulur ve yakalamak için kovalamaya başlar. Güçlüklede olsa horozu yakalar alelacele keser. Güzelce çarçabuk tüylerini yolar tanınmaz hale getirir.

Bu arada horozu görmek için emekli öğretmen karı-koca Hayriye teyzenin evine gelirler. Gözleri evin havlusunda horoz ararken, birde ne görsünler bir horoz kesilmiş tüyerinden temizlenmiş evin sofasında bir tepsinin üstünde duruyor. Emekli öğretmen bey horozun iskelet yapısından kendinin kayıp ettiği horoz olduğunu anlar. Evin oğluna ‘’bu horoz benim. Sen neden kestin senide komşu gelinde sizin ikinizi birlikte mahkemeye vereceğim siz hırsızsınız’’ derken, Hayriye teyze aramaya gittiği horozu da bulamaz yorgun ve morali bozuk bir vaziyette eve gelir. Gelir gelmesine de ne görsün evdeki büyük horoz kesilmiş temizlenmiş, oğlan elin adamıyla kavga ediyor.

Hayriye teyze horozun kesildiğine mi yansın, çalıntı olduğuna mı yansın, oğlanın kendinden habersiz horozu kestiğine mi yansın. Komşusu tarafından kandırıldığına mı yansın. Biraz kendini toparladıktan sonra kendi oğlunun yaptığı daha çok zoruna gider komşuyla birlikte olup oğlanın üstüne yürür. Oğlan anasını kuvvetlice ittirirince Hayriye teyze şöyle bir savrulur. Hayriye teyzenin hepten tepesi atar. Emekli öğretmene derki ‘’oğlum şu benim oğlanı hiç durma mahkemeye ver içerde çürüsün’’ diyerek oğlana kızmaya devem eder. Bu arada oğlan ‘’bunların hepsi senin yüzünden başımıza geldi. Sen olmasan biz bunları yaşamazdık’’ diyerek anasına da saldırır ve kavga iyice büyür.

Emekli öğretmen ortama ve olanlara şöyle bir bakar. Hayriye teyzenin oğluna, gelinine ve yan komşuları geline derki ‘’eğer yaşar olmasaydı sizin hepinizi hırsızlıktan mahkemeye verirdim.’’demiş. Yaşar Hayriye teyzenin il dışında çalışan memur oğlu olur. Öğretmen hanımını da alır canı sıkkın ve morali bozuk vaziyette oradan uzaklaşır. Hayriye teyzeyi oğlunu gelinini ve komşu gelini oracıkta kavgalı bir şekilde onları baş başa bırakır.


***
SAKLI ÖZLEM











Hülyalı sözlerle süsleme lafı
Özlemin içinde onu bilirim
Arada bir yapıyorsun gafı
Hasretin içinde onu bilirim

Ede sanma ki saklı gizli yaşarsın
Farkında olmadan dışa taşarsın
Onu anlatırken kendini yaşarsın
Sen ne acılar çekersin onu bilirim

Oysa sen kendi haline bir can idin
Bahar mıydı güz müydü nasıl tanıdın
Son zamanlar yaprak döktün eridin
Rengin hazana döndü onu bilirim


***

ONA GİDERSİN

Hayallere dalma öyle boş yere
Aklından doğruca ona gidersin
Kendince varmak için bir yere
Ayaklarınla doğruca ona gidersin

Nerde adın duysan açılır yüzün
O senden ne istese bir olur sözün
Kalmaz yüzünde ne tasa ne hüzün
Sevincinden doğruca ona gidersin

Herkesin aklında vardır bir şeyi
Kimininki makamda kimi âhirî
Leyla mıdır nedir bilinmez zahiri
Gönlün de saklanır ona gidersin

Yürekten delice tutkunsun ona
Ondan başka şey görünmez sana
Beyninde süslediğin güzel âna
Hayalinle doğruca ona gidersin

HUZURLU GÜNLERDEN / Mustafa Alper TAŞ













denize karşı
saçlarını ve göğsünü
varılacak en son yer olarak tutan
sımsıkı bir yürekle sağlamlaştırdığı
besbelli oyuncaklar bırakarak çocuğa
ve kadına gülen gözlerinin ışığını
bir adam denize karşı duruyor
huzurlanıyor içimizin gemileri
ağır bir çatırtıyla ilerliyor
ey güzel ölüm, ey çalılardan alınan serçemiz
biz inanmak için geliriz

bir an komşular dallarda
ağaran ve geri dönmeyen sabah
avuçlarımızda terleyen şekerler gibi
duruluyor

o adam ilerde duruyor
hepimizin mağarasında
aşkın ve yakarışın ufalandığı sabah gözlerini öpüyor
ve bir dağı müthiş özlüyoruz
hani son ışığında simsiyah bir orman hışırdayan
o dağ bizimledir
yürür ve yorulur olsa da yerindedir

bu denizle avunuyor yine dünya
bir çekip kavruluyor uzak ateşler
bir soğuyası geliyor yüreğinin



DOLMUŞTA/Şeyhşamil EJDERHA

Belki on dakikadır bu durakta durmuş beni gideceğim yere götürmeyi kabul edecek bir dolmuş bekliyorum.

Evet bekliyorum....

Çünkü durak mahşer kalabalığı, sanki bir gemi batmakta ve gemiyi önce kadınlar ve çocuklar terk etmekte. Bu yüzden erkekler batıdan bize intikal etmiş en büyük düşmanlarından biriyle savaşıyor ''Centilmenlik''...

Daha savaş tam anlamıyla başlamış sayılmasa da hazırlığımızı yapıyoruz. Birazdan dolmuşa bineceğiz eğer bir boş yer bulursak oturup koltuğa kurulacağız. Sonra ben ceketimin iç cebinde bulunan okumakta olduğum kitabımı çıkartacağım ve okumaya başlayacağım. İşte ne olacaksa bu sırada olacak; ayakta bekleyen kadınlardan biri, o makineli tüfeği andırır gözlerini bana dikip kaşları çatık hedefine kilitlenmiş bir şekilde içinden sürekli namluya mermi sürecek... ''

“Terbiyesiz, utanmaz, şu keyfe bak hele bir de koltuğa kuruluşundaki keyfe ohhhh! ne ala, yok anam yok memlekette saygı kalmamış, baksana şuna aldırmadan nasıl da kitabını okuyor, insan kalkıp şu bayana yer vermez mi...'' İçinden sürekli namluya mermi vermekte ve karşısındaki hedefe ıskalamadan mermi atmaktadır.

Hedef tam on ikiden...

Ben ise kitaptan başımı kaldırır kaldırmaz bu gözlerin hedefinde olacağım.
Kurtuluş yok...

Bir kadının gözlerine bir de elimde okumakta olduğum Sezai Karakoç'un Hızırla Kırk Saat kitabına bakacağım...

Bir de işin o tarafı var değil mi; zamanın ne kadar hızlı geçtiği...

Bir kadının gözlerine bakıyorum, bir de elimde okumakta olduğum Sezai Karakoç' un Hızırla Kırk Saat kitabına...

''Zaman ne kısa; ne uzun zaman
Zaman, zamansızlıkta bir an...''

Sahi kaç yıl geçti ya da kaç asır... Kadının gözlerine bakmam ile Sezai Karkoç ile hemhal olmam arasında...

Zor bir an, hem de çok zor bir an. Sezai Karkoç’a saygısızlık etmek mi? Yoksa karşımdaki kişiye yer vermek mi?

Kurtuluş yok...

Ve kitaptan okuduğum son cümleler:

'' Benim konuşmalarım
Çin yazıtları gibi
Çevre benim söylediklerimi kaydeder
Ama kaydetmez söz söylediklerimin sözlerini
Taşların kalp atışlarını duyanlar
Yalnız onlar okur benim söylediklerimi...''

Kitabı kapattım. Çantama yerleştirip fermuarını çektim ve yerimden kalktım.
Batı dilindeki ''Centilmenlik'' mi yoksa İslam daki ''Tevazu'' mu?

Bilmem... Acaba hangisi açıklardı şu an yaptığımı.

Doğru söylemiş şair:

''Taşların kalp atışlarını duyanlar
Yalnız onlar okur benim söylediklerimi''

— Teyze buyur ayakta kalma, lütfen otur...

Bir an duraklama, belki inceleme ve birkaç kelime...

— Sağ ol evladım. Ben az ileride ineceğim.

İNSANLIĞIMIZ! / Muhammet İbrahim BALCI













Büyümekteyim acziyetimle kıvranırcasına
Dünya kirli ruhların esareti altında
Duygularımız sömürüldü ve gömdüler toprağa

Bozuldu düzen acaba ne olur yarınımız?
Utanmayı bile unutmuş insanlığımız...

Zaman yalnızca ömürden götürmüyor
İnsanlar birbirlerinin ayıbını örtmüyor
Bir çocuk ağlarken kulaklar tıkalı gözler görmüyor

Bozuldu düzen acaba ne olur yarınımız?
Utanmayı bile unutmuş insanlığımız...


Hz. İbrahim’in yıktığı putlar içimizde canlanır oldu
Bir kıvılcım düştü sinemize alevlendi kor oldu
Ateşe su taşıyan kuşların gözleri kör oldu
           
Bozuldu düzen acaba ne olur yarınımız?
Utanmayı bile unutmuş insanlığımız...