HUZURLU GÜNLERDEN / Mustafa Alper TAŞ

denize karşı

saçlarını ve göğsünü
varılacak en son yer olarak tutan
sımsıkı bir yürekle sağlamlaştırdığı
besbelli oyuncaklar bırakarak çocuğa
ve kadına gülen gözlerinin ışığını
bir adam denize karşı duruyor
huzurlanıyor içimizin gemileri
ağır bir çatırtıyla ilerliyor
ey güzel ölüm, ey çalılardan alınan serçemiz
biz inanmak için geliriz

bir an komşular dallarda
ağaran ve geri dönmeyen sabah
avuçlarımızda terleyen şekerler gibi
duruluyor

o adam ilerde duruyor
hepimizin mağarasında
aşkın ve yakarışın ufalandığı sabah gözlerini öpüyor
ve bir dağı müthiş özlüyoruz
hani son ışığında simsiyah bir orman hışırdayan
o dağ bizimledir
yürür ve yorulur olsa da yerindedir

bu denizle avunuyor yine dünya
bir çekip kavruluyor uzak ateşler
bir soğuyası geliyor yüreğinin