DEĞER DEĞDİ DEĞERLERİME/Hidayet BAĞCI

Genç kız elinde sıkı sıkı tuttuğu bir taşa, bir de tahtaya baktı. Taşa taş! Dedi yutkundu, düğümlendi, boğazında tüm hisli cümleleri… Ve taşla rabıta kurmuş bir gönülle konuşmaya başladı.

“ Seni bulunca bağrıma bastığım sabır taşından da öte yüreğime taç! Eylemişken! Sen, senin için yazdığım hiçbir cümlemin farkında değilsin. Aslında farkındasın da seni korkutan bir şey var. Bu yüreğini tedirgin edecek kadar ağır ki benim senin için üzüldüğümü düşünemiyorsun. Senin kimlere verilmiş sözün var ki benim sözümün üstüne geçer gibi değerli…

Evet değer nedir sence, bence değer yüreği titretecek kadar değer bir gönle. Dokunur en acıyan yanını bir anne şefkatiyle. Şimdi ben bir o kadar hazin yaşarken tüm değerlerimi en çok da değerlerime değdiğin için gözyaşım değiyor yüreğime, ama sana dokunamıyor ki hala sözlerim havada asılı kalmış…

Bekle diyorsun, geçecek diyorsun ya… Neden bekleyen benim ki sen bu şekil umarsız yıkıyorsun geleceğe dair ümitlerimi. Ümitlerim artık senden saklandığı gibi benden de saklandı. Bana yemini bozulmamış ümitlerimi ver ki yüreğim değerlerime değsin artık.

Bu taş var ya! İşte onu değerlendirmek senin elinde ister suya at! Boğulsun. İstersen uzağa fırlat! Hiç görme bir daha! Ya da onu kuyumcuya götür, taşı bir güzel yontsun başıma TAŞ’tan bir TAÇ! Yaptır ki, tüm melekler görsün…”

Dedi genç kız. Taşı iyice elinde tuttu, sıkıca uzağa dahi fırlatamadı tekrar bağrına bastı…

Sonra diğer elindeki oduna baktı. Odun ne de yumuşak duruyordu avuçlarında. Bir anne eli değmiş gibi okşadı parmaklarını. Odun dedi OD/UN… Ve bir kelimeden üç kelime düştü avuçlarına.

ODUN, OD, UN!

“Eğer sana verdiğim değerin çeyreğini oduna verseydim, şimdi yanı başımda çeyiz sandığım olmuştu.” Dedi ve bir damla düştü avuçlarına…

“OD bu kadar kıymetli olmasaydı ne gezerdi Mevlana’nın ruhunda! Ateş olup yanar mıydı?”

Dedi ve bir damla daha düştü avuçlarına…

“Bir yanımın acısından olsa gerek şimdi cümlelerim yarım kaldı soframda, UN! Ufak oldum.”

Dedi ve bir damla daha düştü avuçlarına…

Değer öyle bir kelime ki değmesiyle dokunup sahiplenmişlik hissettirmesi tılsımlı bir gücün ötesinde Allah işidir. Değer kelimesi her gönülde filiz verip yeşermez. Değerli olan değerleri sahiplenmektir. Yoksa değer sana değmez ise sen hiç kimseye kendinden değer katamazsın. 

Şimdi her şeyi toplama sırası sende, önce değerlerinden başla tıpkı benim gibi…

Ben değdim kalbime, ya sen!

Taş Gazeli

I.
Taş taş değil bağrındır taş senin
Nereni nasıl yaksın söyle bu ateş senin

Bir katılıktır dinamit söker mi yürekleri
Başın bir kez bu kalbe çarpmasın ey taş senin

Kazmayı kayalara değil kalplere vur ey
Ferhat niçindir kırdığın bunca taş senin

Anne seninle bağrın döğer gider mi acı
Hanidir Ferhad'dan aldığın ders taş senin

Sen de mi taşla bir oldun ey sevgili
İşitmez oldun beni kalbin taşdan taş senin

Ölüm sendendir bana nedir taşlamak beni
Bana güldür çiçektir attığın her taş senin

Gözünü dikme taşa işte parça parçadır
Şimşektir bir bakışın dayanır mı taş senin

Deprem değildir dağı ve beni sarsan
Bir bakışın komaz taş üstünde taş senin

Niçin çıktın dağlara evren çöl oldu leyla
Topuğun öpmek için toz oldu dağ taş senin

Osman SARI

AH FANTİN XXIV/Fazlı BAYRAM

çıplak ellerle savaşırdık

elimizi kim tutarsa

onundu ruhumuz

düştük mü lakin

bırakırdı o eller

biz yeniden dirilirdik

saçmalıklara söverdik fantin

bozulduk mu çaktırmazdık

Not: (Süleyman KARA müstear ismiyle yazan Fazlı BAYRAM kardeşimiz, bu şiirden itibaren kendi ismi ile yazmaya  devam edecek. Editör ise gelen her şiirde; "acaba Şair Fazlı Bayram'ın bu şiiri hangi müstear ile yayınlanacak diye zulüm çekmeyecek")

ÇOBAN/Metin ACAR

Sürdür sürünün çizgisini çoban
Yüzündeki yollara aşk olsun
Öyle bir tevekküle dal ki
Geçmişten sürgünümüz son bulsun

Beklet yoluna set çekenleri
Sen gönüller çobanısın
Vardır âlemi şimdi sonsuza
Gökler isterse şimdi açılsın

Çoban, çoban
Sapmasın yolundan duan
Sen bir sürü davasın
Kaybolur tevekkül sen bırakırsan

Buyur gel soframıza, çoban
Tat eşsiz davamızı
Dert etme yakınma asla
Cevapsız bırakma sorularımızı

Çoban, çoban
Sapmasın yolundan duan
Sen bir sürü davasın
Kaybolur tevekkül sen bırakırsan

RENGARENK BİR ÖLÜM / M. Alper TAŞ

küçük bir suyun kenarından 

saldın beni denizlere

sımsıkı tuttum 
bir demet papatyanın gölgesini elimde

sol elimdi

hatırlıyorum

önce çok sevdin

hevesli bir turna uçurdun gökyüzümde

ben kırmızısına bakmaktan

unuttum bütün balıkların adını

yaşadım sabahın unutulmuş suları gibi

değmeden hiçbir güneşin uykusuna

koşturdun o baharı

o atları sen sürdün geceye

herşeyden çok senin siyahındır

yakışır ıssız körfezine yalnızlığın

herkesten çok senin adındır

kırmızılara baktıkça

KADERE İMAN / Nurcihan KIZMAZ

Yusuf kuyudan bihaberdi

Firavun Yusuf 'tan
zaman öyle bir esti ki
rüzgârın bile
haberi olmadı
kimin nereye
savrulduğundan

Ne Züleyhalar
kondu göçtü de
gelmedi cihana bir daha
gömleği arkadan yırtılan

Kuru bühtan
kara zindan
ardından
tahtırevan
tam da böyle inanmıştı
gemiye binip
kurtulan...

***

SÖZ UÇTU YAZI KALDI

Altı üstü küçük mavi bir sandıktı, çok gizemli gelirdi bize o zamanlar. Bazı günler babam o sandığı açar, içinden bir kâğıt bir kalem çıkarır uzun uzun düşünüp bir şeyler yazar, sonra itina ile sandığı kilitler, anahtarı köstekli saatinin zincirine iliştirip ceketinin iç cebine yerleştirirdi. Sandığın her açılışında bir bahane ile babamın yanına yanaşır onun uzaklara bakarak derin düşüncelere dalmasına sebep olan o kâğıtta ne yazdığını görebilmek için şekilden şekile girer bir türlü amacıma ulaşamazdım.

Küçük mavi sandık her daim babamın yatağının başucunda durur, üzerinde de bir çalar saat bulunurdu. O saati İstanbul’dan getirmişti. Ortasında mütemadiyen yem yiyen bir tavuk figürü vardı ve sabah ezan vakti o saat uzun uzun çalar ev halkını -en büyüğünden kundaktaki bebeğe kadar- herkesi uyandırır, bu önemli görevini ifa ettikten sonra sandık bekçiliğine kaldığı yerden devam ederdi.

Babam yazıp çizmeyi pek severdi, not tutmayı, önemli günlerimizin tarihlerini yazmayı hiç ihmal etmezdi. Her bayram özenle süslenir püslenir o zamanlar kentin tek fotoğrafçısı olan foto Yaşar’da aile fotoğrafı çektirirdik ve o fotoğraf her birimiz için tap ettirilir; evlendiğimiz zaman özel belge, karne, diploma gibi şeyler ile birlikte teslim edilmek üzere mavi sandıkta yerini alırdı. Bilumum evraklar; sağlık karnelerimiz, nüfus cüzdanlarımız da bu sandıkta reşit olacağımız günü beklerdi. Günü geldiğinde yuvadan uçurduğu her yavrusuna güzel nasihatler ve duygu dolu sözler eşliğinde o sandık açılacak ve o belgeler sahibini bulacaktı. 

Günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları kovaladı. Babam sağlığını kaybetti, gözlerindeki ışığı kaybetti; ama o mavi sandık gizeminden hiçbir şey kaybetmedi. O kâğıtta ne yazıyordu? Neden ona bir şeyler yazarken babamın bal sarısı gözleri bulutlanıyordu? Kâğıdı katlayıp tekrar yerine koyarken göz göze geldiğimizde neden ürperiyordum bilmem. Sorsam söylerdi ama sormayarak belki boş yere ben gizemli kılıyordum o sandığın içinde olanları. Hem ne diyecektim ki, "baba o kalem neden mürekkebini ciğerinden alıyor?" mu diyecektim. Sormadım. Soramadım. Çocuklar soru sormazdı. Bilhassa kız çocukları... Babam da gözlerimden anlamadı, anlasaydı kesin söylerdi. Halbuki ben onun gözlerinden hayatı okumuştum; bakışlarıyla eğitmişti hepimizi. Ağzından çıkan kelimelerden çok gözündeki ışıktan görmüştük yolumuzu. Acıklı bir çocukluk yaşamış; daha doğmadan babasını kaybetmiş olması ona babalığı öğretmiş, eksikliğini hissettiği her şeyi kendisi tamam etmiş, olgunlaşmış hayata hazırlanmıştı. Ama ömür bu işte. Onun da bir nihayeti vardı ve emaneti sahibine teslim etme vakti gelmişti. Babam gözbebeklerindeki son tecrübeyi de tek tek gözlerimize bıraktıktan sonra bir daha açmamacasına kapattı ışıklarını.

***
TALAN DÜNYA












Kusura bakma çocuk

Eskiden buralar gül bahçesiydi
O ayaklarına batan dikenler
Hep bizim yüzümüzden
Hepsi bizim suçumuz
Biz kopardık dalından
Goncaları
Bir hiç uğruna

Hepsi bir yana da
Talan ettik dünyayı
O gidiyor ağırıma

Belki de bülbül intizar etti
Ahını aldık belki bir karıncanın
Kim bilir kimin hakkı geçti
Günah defterimize
Yazıklar olsun
Beyhude geçen
Ömrümüze

Viran ettik gülistanı
Yağmaladık yakıp yıktık
Vah bize vahlar bize
Kusura bakma çocuk
Çok yazık ettik size...

***

CANAN ABLA

Ne güzeldi her şey

Biz ne güzeldik
Camdan cama
Can cana
Hiç gelmemiş olsak da
Yan yana
Keşke gideceğini
Fısıldasaydın
Kulağıma

Baktığın kahve falı
Tutmadı bu sefer
Hani müjde vardı
Üç vakte kadar
Bak kuruyup gitmiş
Bahçede fesleğenler

Bir de o huysuz kocan yok mu
Hani sırma saçlarına
Vurgundu
Bir zamanlar

Neredesin cam güzeli
Hep sen yoksun diye
Bütün bunlar

Sensiz bu sokağın tadı yok
Sensiz bu sessizliğin adı yok

Bilirim
Kestiğin topların
Haddi hesabı yok
Sen yeter ki hep camda ol
Bizde top çok...

***

ANILAR, ANILAR...

İnsan belli bir yaşın üstüne çıktığı zaman ya da çoluğu çocuğu yuvadan uçurup anılarıyla baş başa kaldığı zaman desem daha mı doğru olur, tavan adeta beyaz perdeye dönüşür ve çocukluk zamanındaki yaşadıkları filim şeridi gibi gözünün önünden geçer durur uyku tutmadığı gecelerde...

Kendi çocuklarımızı büyütürken zaman zaman eski günlerimizden örnekler verdiğimiz olmuştur. Varlık-yokluk kıyaslamaları bir yana oynadığımız oyunlar, bizden küçüklerimizle geçirdiğimiz vakitler, sokakta akranlarımızla  hayal gücünün sınırlarını zorladığımız  anlar... Kendi oyuncağımızı kendimiz yapardık, her evde bulunan çok basit şeyler, atık malzemeler, oyuncağı bozduğumuz zaman  tekrardan kullanabileceğimiz ufak tefek ev eşyaları, günümüzdeki zeka geliştirici vb. adı altında çok pahalı olan oyuncaklardan daha ziyade mutlu ederdi, aile bütçesine dokunmadan hem kendimizi hem bizden küçük kardeşlerimizi eğlendirirdik.

Geçtiğimiz günlerde bir hafta sonu torunumla kitap fuarına gittik. Girişte gördüğüm antika eşyalar, büyüklerimizin kullandığı zamanları hayal meyal hatırladığım araç gereçler beni adeta zaman yolculuğuna çıkardı. Şundan ninemin vardı bunu dedem çok kullanırdı diyerek bir sürü anı ile birlikte tekrar döndüğümde bir şey dikkatimi çekti. Bu bir tahta arabaydı. İki çocuk birer arabaya binmiş yüzlerinde o eskiden hatırladığım mutluluk ifadesi bir oraya bir buraya koşuşturup etrafa neşe saçıyorlardı. Oysa ben uzun zamandır o mutlu ifadeye çocukların yüzlerinde neredeyse hiç şahit olmamıştım.

Dünya kadar para verip çocuğumuza aldığımız her akşamı yerinde gerçeğini aratmayacak teçhizata sahip akülü araba bile bu denli sevindirmemişti...

Herkesin elinde birer tablet, telefon kendinden geçmiş bir şekilde, etrafından bihaber başka âlemlere dalmış, adını çağırdığında duymayacak kadar kendini kaptırmış çocuklar görmekten muzdarip biri olarak o iki çocuğun tahta araba üzerindeki mutluluklarını izlemeye koyuldum ve erkek kardeşlerimin kendilerinin yaptığı tahta arabalarla yokuş aşağı  uçarcasına heyecandan attığı çığlıklar çınladı kulağımda.

Mahalle aralarında oynanan misketler… Beş on çocuğun hararetli tatlı sert sürtüşmeleri… Sen uttun ben uttum tartışmaları… Ancak akşam saatinde babanın eve doğru geldiğini görmeleriyle son bulur, yoksa saatlerce uzayıp giderdi. Evde yemek yapmak için malzeme bekleyen annelere rağmen o manzara büyük bir hazla izlenir, bir elimizde para bir elimizde henüz poşet icat edilmediği için makrome ipiyle örülmüş file denilen delikli çanta, saatlerce oyunun sonunu bekler tuttuğumuz tarafın galip gelmesiyle ancak ordan ayrılırdık. Çocuklardan bazıları okumaya (mahalle hocası) gittikleri için oyuna geç dahil olur "şu Kur'an ı biraz tutar mısın" diye rica ettiğinde bir emanetçi ciddiyetiyle evden azarlanmak pahasına o emanete sonuna kadar sahip çıkmayı vazife bilirdik...

Kız çocuklarının oynayabileceği fazla seçenek yoktu ama evcilik adı altında ürettiğimiz oyunların haddi hududu yoktu. Yemek kaşığını bez parçalarıyla sarıp sarmalayıp bebek yapar, kaş göz çizmesi için büyüklerimize yalvarırdık. Bazı büyükler surat çizmeyi günah sayar, bazıları ise çocuk sevindirmek sevaptır diyerek bizi reddetmez; o anki ruh haline göre bir ifade çizerdi. Çizimin sonunu sabırsızlıkla beklerdik. Çıkacak sonuç bizim için çok önemliydi çünkü. O bebeğin yüzündeki ifade bize de yansırdı. Ortaya güleç bir yüz çıkar ise bizi de gülümsetir, mutsuz bir görünüm çıkarsa bütün şevkimiz kaçardı.

Evcilik oyununun bir çeşidi olan okulculuk oyunu en sevdiğim oyundu. Ben hep öğretmen olur bir beyaz gömlek bulup giyerdim. Etekleri dizime kadar gelir, kolları kıvırıp kısaltır, oyunun sonunda da kırışıklığını gidermek için türlü çareler arardım. Duvara hayalî yazılar yazarak kardeşlerime sorular sorarken gerçek bir öğretmen edasıyla okulda öğrendiğim fişlerden onlara öğretmeye çalışırdım.

Benim iki küçük kardeşim okula başladıklarında neredeyse okumayı çözmeye başlamışlardı. Birinci sınıfta okumayı ilk söken ben olmuştum ve öğretmenim yakama kırmızı kurdele dikmişti. O anki duygularımın şimdinin üniversite cübbesi giymesiyle eşdeğer olduğu düşüncesindeyim. Öğretmenimin defaatle babamı çağırıp bu kızdan zekâ fışkırıyor sakın ola bu kızı eve kapatmayasın dediği hala hafızamda bütün ayrıntılarıyla mevcut. Babamın o sözler karşısındaki yüzüne yansıyan mutluluğu nasıl oldu da yıllar içinde silindi gitti, bu hala benim için bir muamma. Hâlâ rüyalarımda beni okutmayan büyüklerime sitem ederek ağlamaklı bir şekilde uykudan uyanıp uzun bir süre toparlanmaya çalışırım. Neyse bu konuyu fazla uzatmayayım lafı her açıldığında içimde volkanlar kabarıyor ve kendimi yatıştırmak hayli zor oluyor, en iyisi ben merhum babama bir Fatiha hayatta olan büyüklerim e hayır dua etmek üzere kısa bir ara vereyim.

Çocukluğumuzun en unutulmaz hatıraları yaz ayına tekabül eden ramazan geceleriydi.  O sahura kalkmanın hazzını tarif edecek kelime bulamadım şu an. Gün boyunca biriktirdiğimiz iftariyelikleri köşe bucak saklayıp, arada bir yerinde duruyor mu diye kontrol edişimiz yok mu... Ucundan tadına bakarsak orucumuz bozulur mu diye birbirimizden cesaret alma ihtiyacı, akşam içeceğimiz suyun hayali, minarelerde kandillerin (minareyi çevreleyen lambalara kandil diyorduk nedense, belki de kandil günlerinde yandığı içindir) yanmasıyla birlikte daha da dayanılmaz bir hal alırdı. İftara yarım saat kala mahallemizde buz dolabı olmayan evlere annemin kâselere dondurduğu buzlardan dağıtma görevi en ulvi görevlerimizden biriydi. Çaldığımız her kapıdan tonlarca hayır dua almak gün boyu sıcaktan ve açlıktan bitap düştüğümüz o dakikalarda omuzlarımıza kanat takılmış hissini verir, eve gelirken adeta ayaklarımız yere değmezdi. Tam o dakikalarda kucağında sıcak ramazan pidesi ile eve gelmekte olan kardeşimin ekmeği burnuna kadar dayamış koklaya koklaya bir ısırık alıp almamak arasında gidip geldiği görüntü şu anda bile hafızamda hâlâ o ekmek kadar sıcak. İftarımızı yaptıktan sonra teravihe kadar olan süre içerisinde, oğlan çocukları yine dışarıya fırlar, gündüz açlıktan dolayı eksik kalan coşkuyu telafi etmek üzere kaldıkları yerden oyuna devam eder, sesi güzel olanlar sırasıyla minareye çıkıp bildikleri ilahileri mahallenin dinletisine sunarak ebeveynlerinin gönlünü kazanmak için yarışırlardı. Bunlardan birisi de benim merhum abimdi. Özellikle babamın kızacağı bir haylazlık yaptıysa o akşam kesinlikle akşam ezanını kendisi okur, baba ezanı ben okudum sesimi tanıdın mı diye muzip bir ifadeyle eve gelir, babamın ağzını açacak hâlini bırakmazdı. Birde aklımın almadığı teravihte çocukların bitmek bilmeyen kıkırdamalarıdır. Bu merakımı geçenlerde bir şiirimde şu mısralarla gidermeye çalıştım.   (Camilerin en kısa zamanda tekrar ibadete açılması temennisi ile...)

Yapmayın etmeyin çocuklar

Camide gülünmez

Bak büyükler kızar sonra

Çünkü onlar

Sizi güldüren

Melekleri

Göremez...

Kim bilir belki de camideki o ilahî huzur çocukların içini kaynatıyor, gülmelerine neden oluyordu. Selam vermeye yakın hepsi sus pus olur imam arkasını dönüp baktığında en arka safta dizili huşu içinde namazlarını eda etmiş pozu veren beş on çocuk tesbihatı bile beklemeden fırlayıp tekrar sokakları çınlatmaya devam ederlerdi. Ramazan'ın son günlerinde her evde hummalı bir çalışma başlar bayram için "teşt" dediğimiz bakır büyük leğenlerde çörek için hamurlar yoğurulur, fırına gönderilir evin delikanlıları sabaha kadar fırında sıra bekleyip selelerle eve çörek taşırlar ve yerlere temiz bezler açılır ve çörekler dizi dizi serilirdi. Sabah çörek kokusuna uyanırdık. Gün hesabı yapamadığımız için bayramın çok yakın olduğu nu anlamış olurduk böylece. Arife günü akşamı ellerimize kınalar yakılır, bayramlıklar büyük bir itinayla başucumuza dizilir, bir bayram klasiği olan o rüya (ellerimize kınanın hiç geçmemiş olması) alemine dalar giderdik...

*** DENİZLERİN ŞAHI İLE KARANIN PADİŞAHI















Gülün dalına fısıldadım

Dualarımı

Adaklar adadım

Usul usul

Bülbül dahi işitmedi

Bir tek nahıl ağacı şahit

Duydum ki 

Hızır ilyas gelecekmiş

El açıp

Amin diyecekmiş

Sessizce çekilip

Bir köşeye 

Bekledim

Çok birşey değildi 

Dileğim

Sadece benden

Hiç gitmesin

Sevdiklerim.

***
KÜÇÜK ANNE 

Ekmek ağzında uyurdun hep

Akşam sofralarında
Çok gülerdik sana
En çok da ben gülerdim

 
Bir de ters giyerdin
Terliklerini
Bırakmazdım hiç ellerini
Çünkü düştüğünde en çok
Ben ağlardım

Birazcık peltekti dilin
Anlaşılmazdı söylediklerin
Ama ben anlardım
En çok da ben anlardım

Ben de küçücüktüm
Sığmazdın kollarıma
Dizimde uyuturdum
İlk öğretmenin oldum

Sayıları öğrettim önce
Alfabeyi öğrettim
Abla anne yarısı derler
Ben senin küçük annendim
En çok da ben annendim.

***İPSİZ UÇURTMA

Az ötede oynar babasız çocuk

Hep öteki kumda
Hep tek başına
Düşer de ağlamaz
Üşür de söylemez
İpsizdir uçurtması
Hiç tellere
Takılmaz

Az ötede oturur
Babasız çocuk
Hiç kimsenin ayağına
Dolanmaz
Rüzgâr okşar saçlarını
Göğe açar avuçlarını
Kayıp giderken yıldızlar
Ne dilek tutar
Bilinmez...

***
DÖRDÜNCÜ CEMRE

İki damla kan düştü toprağa
Ilık ılık
Cam dolusu şerbet sundu
Bir melek
İçiverdi bir nefeste
Gördü peygamberini
Mehmetçik
Açmıştı kollarını
Gel diyordu, gelsene
Gülümsedi
Gözleri hafif aralık
Etrafında ağlaşıyor
Mahşeri kalabalık
Nasıl olur
Ağlanır mı hiç
Baksanıza
Cennet koktu
Ortalık.

***İSTİKLÂLDEN İSTİKBÂLE















Oyy Maraş’ım ne yiğitler yetiştirdin bağrında

Kırpmadan gözlerini, can verdiler uğrunda

Tarih yazdı Maraşlım bundan bir asır önce
Namusuna uzanan namert eli görünce

Bacımın örtüsüne dokununca bir yezit  
Kükredi aslan yürekli yiğit çakmakçı Sait

İlk kıvılcımı çaktı, sütten ak sütçü İmam
Nurlar içinde uyu, burda görevin tamam

Heyy Fransız, İngiliz biraz geri dur hele
Edeler diyarında bu ne cürettir böyle

Siz de top tüfek varsa biz de kazma kürek var
Kadınında erkeğinde iman dolu yürek var

Yılmadı yaşlısı genci gece gündüz savaştı
Korktu düşman-ı lain gece yarısı kaçtı

Vermediler bir karış toprağını namerde
Nazlı nazlı salınır bayrağımız göklerde

On iki Şubat günü bayram ilan edildi
İstiklâl madalyası şehrimize verildi

Bu hamaset destanı ilelebet okunsun
Al sancağım gönderde dünya durdukça dursun

***
SAYILI GÜN

Nasibime gurbet düştü

Bana dua et anne
Su dök ardımdan yollara
Yağmurlara kat anne

Islanmasın kirpiklerin
Kederlenmesin yüreğin
Kasveti gönlünden söküp at anne

Söyle babam üzülmesin
Yavrum deyip sızlanmasın
Hep dersin ya, sağlık olsun
Benim için kardeşimi
Öp anne

Sayılı gün çabuk geçer derler de
Sen yine de
Tek tek sayma takvimleri
Çifter çifter yırt anne

Ara sıra rüyama gel
Hayal meyal düşüme gir
Korktuğumda ellerimden
Tut anne

Hasret kaçtı gözlerime
Aklar düştü saçlarıma
Bu gurbetin hiç insafı
Yok anne.

***

MARAŞ GÜLÜ

Eline iğne iplik yerine, kalem kâğıt verilseydi eğer, kim bilir neler neler yazardı yüreğindeki bu coşkuyla Akça kız.

Belki dilden dile dolaşan bir türkü olur tüm dünyaya duyulur, belki de bir destan olur okunurdu yüzyıllar boyu.

Ne istediğini soran olmamıştı bu yaşına kadar, ne dayatıldıysa oydu kaderi, ona reva görülen neyse onu yaşamalıydı bir ömür.

Attığı her ilmek bir serzeniş, her düğüm bir yok oluşuydu ümitlerinin.

Bembeyaz patiskanın üzerine nakşettiği  motifin ismi Maraş gülüydü. Her genç kızın çeyiz sandığının olmazsa olmazı bu Maraş gülünün bir de hikayesi vardır dilden dile nesilden nesile aktarılan. Şöyle ki: Rivayete göre  genç bir kız bu nakışı komşusunda görüp çok beğenir ve örneğini ister. Komşunun kızı benim çeyizimden başka kimsede olmasın diye vermek istemez örneği. Bunun üzerine hırs yapan genç kız hastalanır yatağa düşer. Nişanlısı memleketteki bütün doktorları getirir sırayla. Her geçen gün daha kötüye gider. En nihayetinde ümit kesilir; ince hastalık bütün bedenini ele geçirmiştir genç kızın. Doktor ölüm tarihi olarak yaprak dökümünü beklediğini söyler nişanlısına. Her ne kadar gizlemeye çalışsalar da duymuştur bu kara haberi genç kız. Hemen oracıkta bir türkü tutturur  kendi dilince;

Her gün doktor gelir gider
Komşular hep merak eder

Doktor derki, veremli kız
Yaprak dökümünü bekler

İğne iplik verin bana
Çıkayım ağaç dalına

Siz de yardım edin bana
Dikeyim yapraklarını

Ertesi sabah kızı ağacın başında donmuş vaziyette bulurlar, sabaha kadar bütün yaprakları dikmiş ve son yaprakta ruhunu teslim etmiştir,

Akça kız bir taraftan nakışını bezeye dursun bir yandan da geleceğine dair hayallere daldıkça iğneyi mütemadiyen parmaklarına batırıyor parmağından değil yüreğinden kan damlıyordu adeta, sessiz haykırışlarını kendinden başka duyan olmuyordu, o da yaşıtları gibi okula gitmek istiyor, beyaz kolalı gömlek, pileli etek giyip kütüphanelerde kaybolmak istiyordu.

İnci boncuk, iğne iplik, hiç ona göre değildi kendini böyle bir dünyaya ait hissetmiyordu. İnsan kendi tabiatına uygun olanı yapamayacaksa varoluşunun anlamı neydi ki bir an hikâyedeki genç kızla kıyasladı hayatını, hırs yapacağına mücadele etseydi, çaba harcayıp istediğini elde etmenin çarelerine baksaydı diye düşündü. Bu bir hikâyeydi tabi ama; hiçbir hikâye hiçbir kıssa laf olsun diye anlatılmazdı uzun yıllar, Elbette herkesin kendine göre bir ders çıkarması gerekiyor kıssadan hisse almak icap ediyordu. Yarından tezi yok hayallerinin peşinden koşmak, kendi yolunu çizip bir adım atmak fikriyle gecenin siyahını üstüne çekti yıldızları yok sayıp.

Güneşin doğuşuyla yeni bir hayata adımlamayı düşlerken kaderi ona çelmesini çoktan atmış bulunuyordu. Yan odadan gelen seslerden anladığına göre Maraş gülü motifli nakışını bir an önce bitirmesi gerekiyordu. Ceviz oyma sandığına yol görünmüş,
Akça kıza bir kez daha ne istediği sorulmamıştı...

***

AVLU

Hayat yorgunuydu, elleri titriyordu. Ocağa çalı çırpı atarken bayram sabahları erkenden çocuklarına ateşte çorba pişirdiği günler geldi aklına, gayri ihtiyari gülümsedi sararmış yüzüyle, hafiften inledi kimseye duyurmadan, bir köşede sessizce yatan kocasına baktı göz ucuyla, “ne hale geldi dağ gibi adam, yedi bitirdi bu hastalık. Daha ne kadar sürecek böyle” diye iç geçirdi. “Ya bu bayram da gelmezlerse bu kez ne uydurup nasıl teselli ederim” diye hayıflandı. Çok kısa sürdü bu düşüncesi yeri göğü inleten bir gök gürültüsü ardından şiddetli sağanak sesi çekip aldı onu bu evhamından, “eyvah!” dedi. “Şimdi kim çıkıp da dam loğlayacak.”

Hayat arkadaşı yatağa düşeli beri bütün yük omuzlarındaydı Fadıma bacının, her işi yapıyor da şu toprak damın akmasına bir türlü çözüm bulamıyordu, daha on altı yaşındaydı bu eve gelin geldiğinde, baba yadigârı evi bırakıp gitme düşüncesi aklına geldiğinde gözleri buğulanıyor her bir köşesinden gençliğine ait anılar gözlerinin önüne seriliyordu. Yedi çocuktan sadece ikisinin yaşama tutunabildiği bu fakirhane ona cennet gibi geliyordu oysa bir zamanlar.

Gitmeseler olmaz mıydı? “Olmazdı” dedi tekrar içinden, “kızın bahtı gurbetten açıldı neyse ona sözüm yok da ya oğlan, o gitmeseydi, bırakmasaydı hasta babasını, gözü yaşlı anasını buralarda bir başına.” Kendi düşünceleri için kendisine kızdı Fadıma bacı “sonra, ne yapsın ki çocuk buralarda iş yok güç yok sefilliğin bini bir para gitti de hayatı kurtuldu işte” dedi. Biraz sesli düşünmüş olacak ki kendi sesiyle irkildi sonra, sobanın üstündeki taşmak üzere olan sütü son dakikada kurtarmış olmanın ferahlığıyla sesine sahte bir neşe katarak kocasına seslendi “süt içer misin bey?”. Konuşmaya mecali olmayan Osman ede yattığı yerden “Hayır!” anlamında kafasını iki yana hafifçe sallayarak cevapladı bu nazik teklifi. Osman ede ismini mahalleli takmıştı ona gençliğinde. Ede; kardeş, arkadaş, yoldaş, sırdaş demekti; kimin başı dertte kimin bir müşkülatı var herkese el uzatır, derdine çare bulur, kendi dertlerini hiçe sayarak mahalleliye, akrabalarına, dostlarına, yetişmeye çalışırdı.

Şimdi ise bir Allah'ın kulu kapısını çalmıyor kimse halin ahvalin ne demiyordu. İyi ki o iki ineği almıştı zamanında, sütünden yoğurdundan faydalanıyor kalanıyla da harçlıkları çıkıyor kimseye muhtaç olmuyorlardı. Evlerinin bitişiğindeki eski tarihî caminin avlusunu büyütmek için mahalleli ağız birliği edip bu eski evin avlusunu satın almak istemişlerdi, Osman ede zaten dünyadan elini eteğini çekmiş bir kuru canıyla bir minderlik yer teşkil ediyor bu konuda söz sahibi olarak eşinin rızasının olmadığını söylediği için mahalleli gönül koymuş selamı sabahı kesmişlerdi. “Şunun şurasında kaç günlük ömrümüz kaldı ki bırak biz göçüp gidince ne yaparlarsa yapsınlar ahir ömrümüzde bizi yerimizden oynatmasınlar” demişti Fadıma bacı. Haksız da sayılmazdı bu sözlerinde kime gider nereye sığardı ki hasta adamla. Telefon yoktu elinin altında, komşudan arayıp iki kelime zor konuşuyordu oğluyla “nasılsın iyi misin?”den başka konuya girilmiyordu ki elin telefonuyla, önümüzdeki bayram gelirlerse enine boyuna konuşur bir karara varırlardı elbette ama hep bir mazeret gösteriyor, bir türlü gelemiyorlardı.

Kaynamış olan sütün sıcaklığını serçe parmağıyla kontrol ettikten sonra bir kısmını peynir bir kısmını yoğurt mayaladı. Bulaşıkları yıkadı, sobaya odun atıp üstündeki kaynamakta olan güğümün üzerine biraz daha su ilave ettikten sonra ağrıyan sırtını birazcık dinlendirmek için arkasına yaslandı. Gözlerini kapadı yarım saat dinlenip kalkmayı düşünüyordu ki yüzüne damlayan iki damla suyla tekrar doğruldu, dama çıkmayı unutmuştu. Akan yerlere biriken suları süpürüp çukurlaşmış yerlere toprak doldurup loğlamasi gerekiyordu, bir elini beline koyup kalkmaya çalışırken başı döndü iki adım geriye sendeledi tekrar oturdu. Kulağına çıtır çıtır sesler geliyordu önce sobadandır diye aldırış etmedi yağmur cama vuruyor da olabilirdi ama yüreği daraldı pencereden dışarı bakmaya niyetlendiği sırada büyük bir gürültü koptu.

.........

.........

"Beyyy!!!"

........

Eşhedü enlailahe illallah

........

Oğlu kızı bayramı beklememişler ilk uçakla atlayıp gelmişler, mahalleli ise avluyu doldurmuş kimse kimsenin yüzüne bakamıyordu. Cuma namazını müteakip imamın “hakkınızı helal ediyor musunuz*” sorusuna hangi taraf cevap vermeliydi?

***
ÜZÜLME















Kirpiklerinin ucunda

Sakladığın ne senin
Ya o boğazındaki
Kırk düğümlü cümleler

Öpsem geçer mi çocuk
Gönül kırgınlıkların
Fırtınayı affeder mi
Eylül rengi saçların

Can katar mı canına
Canımı versem
Giden geri gelir mi
Dünyayı
Ayaklarına sersem

Göğü delen gök mavisi
Gözlerinin
Yaşı diner mi
Sana bir sır versem

Peygamber kucağı var
Yolun sonunda
Ben ağlamazdım
Yerinde olsam.

***
İSTANBUL'A DAİR

Elimde olsa

Sıkarım boğazını
İstanbul'un
Geçirmem kimseyi
Ne bu yana
Ne öbür yana

Uzaktan bakıp durmasın
Galata kulesi
Kessin umudunu
Kızkulesinden
Çünkü onun gönlü
Denizden yana

Rahat bıraksınlar
Yakamozları
Cırtlak martılar
Ay ışığından dökülen
Gecenin şiiridir onlar
Dağılıp gidecekler
Sabaha karşı
Sessizce
Her bir kelimesi
Bir yana...

***
A.Ş.K,

Candan özge can varmış
Gördüm
Biraz daha
Bakabilseydim
Gözlerine
Cenneti
Görürdüm

Dualar uçurdum
Avuçlarımdan
Yıldızlar şahidim
Ne dilediysem
Erdim

Buğday saçtım
Aç kuşlara
Gönül bağı kurdum
Bilmeden
Onlara tebessüm
Çiçekleri derdim

Şimdi şükür zamanı
Sonsuza dek şükür
Yüz kere
Bin kere şükür
Ölene dek seveceğim
Rabbime
Söz verdim

Adın aşk olsun senin
Şurama, tam yüreğime saplan
Kal orda sonsuza değin...

***

HÜZÜNLÜ TÜRKÜ

Ya sonbahar senden önce gelirse

Ya savrulursa yine
Bütün ümitler

Ya güneş doğmazsa
Viran olursa bağlar
Ya vaz geçerse bülbül
Gülünden

Bir damla yaş düşerse
Bir serçenin
Gözünden

Yolunu şaşırırsa
Bir turna
Bir hüzünlü
Türkü yüzünden

O zaman
Senden bilirim
Düşen her yaprağı
Kışı kıyameti

Kalmaz bende o vakit
Gelecek baharın
Kıymeti...

***UYAN BABA













Bu dışardan gelen sesler ne anne

sana da geliyor mu
bu kan kokusu

Korkuyorum ellerimi tutsana anne
hani ben çok cesurdum
bu ne korkusu

Her yanım titriyor sarsana anne
temmuzun ortasında
ne üşümesi

Sararmışsın aynaya baksana anne
sen hasta değildin
bu neyin nesi

Vakit çok geç oldu
kalksana baba
sen erken uyanırdın
bu ne uykusu...

***GİDİN BURADAN










Siz masallarda değil miydiniz
ne işiniz var ülkemde
şehrimde
mahlemde

Çekin ellerinizi
çirkin dillerinizi
ömrümüzden
gönlümüzden

Sizi gidi gulyabaniler
alın gidin
kötülüklerinizi
niyetinizi

Kaf dağında
Zümrüd-ü ankam var benim
bak küle çevirir
hepinizi...


***
DUA

Kırık dökük kelimeler var

Zihnimin her köşesinde
Elim yetmez
Dilim gitmez
Toplamaya gücüm
Yetmez

Yüreğime yazarım ben de
Öyleyse
Kafiye istemez
Uyak istemez
İçimden okurum
Kimseler duymaz

Çırpınıp durur
Muhayyilemde
Masal perileri
Ellerinde
Sinirli değnekleri
Hediyeler yağdırır
Çocukların başına
Bayram şekerleri
Kucaklarına

Bir mucize beklerim
Erişmek için
Yakub'un duasına
Olmaz ya
Kavuşur belki
Herkes imkansızına...

***
BİR BAHAR DAHA










Bir cemre bir cemre

bir cemre daha

işte geldi nevbahar

Ruh üflendi dağa taşa

bir nefes bir nefes

bir nefes daha

Sırada bekleye dursun

al beyaz güller

bir sümbül bir sümbül

bir sümbül daha

Yer gök zikir çekti

ben şahidim

şükre durdu toprak

bir secde bir secde

bir secde daha...

***
SINIRSIZ BEKLEYİŞ


Öyle bir gel ki

bu gözlerin sende hakkı

kalmasın

ve öyle bir kal ki

lügatında gitmek lafzı

olmasın

Ben çocuğum

ne anlarım sabırdan

sen öyle bir anlat ki

bir türlü aklım almasın

Gidersen güneş gibi git

sabah erkenden geri gel

uyandığımda

karanlık olmasın

Tarifsiz bekleyişler bıraktım

ardından

öyle bir tarif et ki

beklemek ölüm gibi olmasın...

***
HİÇ SORMA

Ne çok soruyorsun çocuk
o cevaplar bende yok

senden daha uzun olsa da boyum

sen ne isen ben de o yum

hayat bu kadar sorgulanmaz

neden niçin diye kurcalanmaz

tek doğar tek ölürsün

günahın da sevabın da

senindir bilesin

haydi şimdi güzel güzel uyu

görürsen rüyanda

dipsiz bir kuyu

hah işte orasıdır dünya

düşme sakın

eğilme içine içine

orda düşman çok olur

tutunma kimsenin ipine

ben hep burdayım

baş ucundayım

tutarım ellerinden

ömrümün yettiğince

bakma bana gelmez ağır

korkarsan bir kere

Anne! diye çağır...

***
GEÇMİŞ ZAMAN

Ve hiç bir şey bir daha

eskisi gibi olmadı

bir daha o sokaklar

hanımeli kokmadı

kırmızı yanaklı o şen çocuklar

bir daha saklandığı yerden

çıkmadı

kapandı perdeler

karardı camlar

bir daha o evlerin

bacaları tütmedi

Asırlık bir çınar vardı

kurudu

gazel oldu yaprakları

çürüdü

Dedem o ağacı ben diktim derdi

ve dedem o camiye

bir daha hiç gitmedi

Bak postacı da gelmedi

selam vermedi

pek sevinçli haberler

getirmedi

yine gelirim dedi

bir daha hiç gelmedi

Ve bir daha hiç bir şey

eskisi gibi olmadı...

***
DEMEDİ DEME

Gidersen unuturum bak

demedi deme

silinir gözümden

cennet gözlerin

uçup gider hayalimden

hayalin

Unuturum sabah kaçta

kalktığını

çayına kaç şeker

attığını

Sesini unutur kulaklarım

dinlemem bir daha

mırıldandığın

şarkıları

Unuturum meselâ

hiç şiir sevmediğini

yağmuru sevdiğini

yağmuru seven

şiir de sever

öyle bilirim

ben yagmuru sevmeyi

bir şiirden öğrendim

ama sen gidersen 

unuturum

Yazıp yazıp buruşturup

atarım

ulaşmaz asla sana

mektuplarim

Sen gidersen

ben de giderim

unutur giderim...

***
AYAZ








Rüzgar ne söylediyse
kuşların kulağına
Öyle sessiz sedasız
toparlanıp gittiler.

Ve ardından bir poyraz
bir fırtına
Akasyalar neye uğradığını
bilmediler.

Kimine bir renk cümbüşü
sonbahar
Kimine susma vakti
kimine vuslat
kimine firak.

Senin de yeter çektiğin
ey bulut
Tutma kendini
bırak.


***
AĞACIN YAZGISI












Ben bir ağaç idim

kendi halimde

geldi iki kişi

hızar eyledi

eğildim büküldüm

usta elinde

götürdü çarşıya

pazar eyledi

yazıldım çizildim

rafa dizildim

aldı bir kul beni

nazar eyledi

okudu okudu

yine okudu 

gömdü cehaleti

mezar eyledi.

***
SARARDI BENZİ DOĞANIN














Sonbahar geldi diye mi

düşer yapraklar

yoksa gitme vakti midir

kendilerince

bir rahat vermedi belki de

rüzgar

ne geçecek eline

onlar gidince

kış uykusuna mı yatacak

şu koca çınar

kuşlar nerde geçirecek

kışı boranı

bülbül olsa bulur da

bir gül-i-zar

bunun güvercini var

kırlangıcı var…

***
AĞLAMAK YASAM

Şehitlerimize...

Yüreğinden tanıdım seni

Cesaretinden tanıdım

Sen türk oğlu türksün oğul

Asaletinden tanıdım

Daha on dört on beş yaşın

Eğilmeyen vakur başın

Kahramanlık senin işin

Hamasetinden tanıdım

Ana baba kardeş bacı

Bu acının yok ilacı

Bağrına basınca taşı

Ferasetinden tanıdım

Su uyur düşman uyumaz

Namerde namus sorulmaz

Yiğitliğin yaşı olmaz

Haysiyetinden tanıdım

Edep sende haya sende

Bozulmayan maya sende

Kaç kurşun var bedeninde

Şehadetinden tanıdım

***
KELİME ÇARŞISI

Kelimeler satın aldım
Feleğin çarşısından
Okka okka
Dirhem dirhem
Kimi yaraya tuzdu
Kimisi merhem

Sararan yapraktan
Kuruyan topraktan
Yüklü bulutlardan
Saklı umutlardan
Mazlumun gözyaşından
Zalimin eğilmez başından

Akan suyun sesinden
Ilık kuş nefesinden
Arının balından
Bülbülün gülünden
Ödedim bedelini
Ömrümün en güzel yerinden

Bebeklerin gözlerinden
Bilgelerin sözlerinden
Yunus Emre’den
Molla Kasım’dan
Belki bir gün dize dize
Şiir yaparım onlardan***
ŞİİR














Şiir kalbin sesidir

Şairin nefesidir

Şiirde riya olmaz

Şiir sözün hasıdır

Şiir gönül işidir

Kalemin gözyaşıdır

Şair bir başka yazar

Nadan başka işitir

Şiir bazen öğüttür

Bir tatlı nasihattir

Bazen dağlar aşırır

Bazen önünde settir

Şiir arı misali

Her çiçekten bal alır

Şaire dizi dizi

Sıralaması kalır

***
ULU DİVAN










Boynuma sarıldı elimi öptü
Hakkını helal et dedi ve gitti
Sandım ciğerimden bir parça koptu
Savulun hainler civan geliyor

Bu neyin davası bu neyin öcü
Nedir bu adavet bu neyin hıncı
Yollara döküldü yaşlısı genci
Tatlı canı hiçe sayan geliyor

Selalar okundu minarelerde
Tekbir sesleri çınladı her yerde
Şehadet hevesi olunca serde
Cihat çağrısını duyan geliyor

Tarih bir kez daha tekerrür etti
Düşman bir kez daha el aman etti
Kimi şehit kimi kahraman gitti
Düşmanı yurdundan kovan geliyor

Vatan bayrak millet meselesi bu
Türk'ün müslümanın temennisi bu
İlahi adalet tecellisi bu
Bir kez daha ulu divan geliyor

*** 
BAHAR, NERGİS, BABAM VE BİZ














Bir demet nergisle gelince babam

Bilirdik bahar gelmiş

Gönlümüz şenlenirdi

Bu böylece sürüp gitti bir zaman

Bir bahar

Ansızın

Kesiliverdi

Bekledik bekledik gelmedi bahar

Bir demet nergis getiren olmadı

Kaç zamandır 

Nergis kokmuyor evimizde

Anladık

Nergis götürme sırası

Bizde.

***
YÜREĞİNE GÜCÜM YETMEZ










Elinde şekeri gözünde yaşı

Bayrağın altındaki babasının naaşı

Bu yaşta ağır gelmiş omuzlarına başı

Göz yaşlarını sildim de yüreğine gücüm yetmez

Can evine ateş düşmüş tutuşmuş

Küçücük dünyasında toz dumana karışmış

Sarı perçemi alnına yapışmış

Saçlarını okşadım da yüreğine gücüm yetmez

Ne bilsin babası cennete gitti 

Ne bilsin ki vurulduğu yerden gül bitti

Titredi her yanı umudu yitti

Ellerini ısıttım da yüreğine gücüm yetmez.

***

BİR ZAMAN

Şu yalan dünyayı baki sanırsan
Her su vereni sen saki sanırsan
Günahını kervan yükü sanırsan
Sürüm sürüm sürünürsün bir zaman

Kanma sakın feleğin oyununa
Yar diye yılanı sokar koynuna
Birde halka geçirdimi boynuna
Sürüm sürüm sürünürsün bir zaman

Gümüş tasta ağuları içirir
Ayağını yerden keser ucurur
Ruhun duymaz prangayı geçirir
Sürüm sürüm sürünürsün bir zaman

Doğruyu yanlışı ayırt etmezsen
Ana ata nasihatı tutmazsan
Yemeğine alın teri katmazsan
Sürüm sürüm sürünürsün bir zaman

Mahlasım yok benim sözüm bu kadar
Tutarsın tutmazsın senindir karar
Üç gün beş gün değil mahşere kadar
Sürüm sürüm sürünürsün bir zaman

***GİDESİM VAR












Gidesim var buralardan

Uzaklara çok uzaklara
Güneşin gittiği yere
Huzur sende gelir misin
Benimle

Göçmen kuşlar gibi
Kanat açıp uçarak
Nispet yaparcasına
Dumanlı dağlara 

Gülüp geçerek
Selam götürelim
Boynu bükük kardelene
Ahde vefa eylemeyen
Menekşeden

Mecnuna Leyla dan
Yusufa Züleyha dan
Rastlarsak zümrüd-ü ankaya
Kaf dağında
Tüy alalım kanadından
Yakıp savuralım külünü
Gökyüzüne
Yıldızlar çekilsin
Yolumuzdan

***

BİZE NE OLDU?

Eski bir nihavend şarkı gibiyiz
Kulağa aşina göze yabancı
Denize yansıyan mehtap misali
Bestesi tanıdık dize yabancı

Kilide uymayan anahtar gibi
Eseri olmayan sanatkâr gibi
Tövbe eylemeyen günahkâr gibi
Aslını unutmuş öze yabancı.

***
BERİ GELSİN














Değişmem dünyaya saltanatımı

Altın beri gelsin pul beri gelsin
Sürerim üstüne tahta atımı
Sultan beri gelsin kul beri gelsin

Bezm-i elesttendir benim ikrarım
Bir değil bin değil dilde tekrarım
Ne korkarım ne kimseden saklarım
İblis beri gelsin sal beri gelsin

Giderim giderim yolum tükenmez
Talep eylemekle ilim tükenmez
Şairde ozanda kelam tükenmez
Mızrap beri gelsin tel beri gelsin

Secdelerde nasır tutan dizlerden
Rûz-i mahşere ak çıkan yüzlerden
Yüreğe sığmazsa taşar gözlerden
Yağmur beri gelsin sel beri gelsin

Bir aciz beşerim bazen şaşarım
Gâhi kavrulurum gâhi pişerim
Davamın uğruna bendim aşarım
Dağlar beri gelsin yol beri gelsin

***
GÖRDÜN MÜ












Dostun limanından vefa yüklü gemi

Daha gün doğmadan kalktı gördün mü
Feryadı andıran acı sireni
Metruk gönülleri yaktı yaktı gördün mü?

Rota yok yolu yok nereye gider
Dev dalgalar onu perişan eder
Bundan böyle yükü elem ve keder
Bir el sallayanı yoktu gördün mü?

Yükü çok ağırdı yalpalıyordu
Ufka doğru ağır aksak yol aldı
Ne bir tayfa ne de kaptanı kaldı
Bir fersah gitmeden battı gördün mü?

Limandan demiri aldığı zaman
Dumanı göklere saldığı zaman
Karanlık sulara daldığı zaman
Ahı asumana çıktı gördün mü?

***
(K)ARDAN ADAM












Kardan adam nedir senin bu kaderin bu yazın 

Yine soğuklardasın sokaklardasın
Kömür gözlerinden akıyor hüzün
Yine efkârlardasın ayazlardasın

Yok mu senin kimin kimsen yoldaşın
Hani nerde akranın arkadaşın
Üşür mü ellerin ağrır mı başın
Niye yalnızlardasın ıssızlardasın

Kardan adam tenin kadar yüreğin de ak senin
Yarın güneş doğarsa gözyaşların çok senin
Bayramın yok baharın yok yarınların yok senin
Hâlâ umutlardasın niyazlardasın 

***
YARIM ŞİİR



Sen gideli yarım kaldı her işim

Soframda aşım uykumda düşüm

Dondu kaldı yanağımda gözyaşım 

Yarım kaldı günüm gündüzüm,

Doğmaz oldu güneşim

Bir varmış bir yokmuş denir ya masallarda

Masal değilmiş meğer 

Ben hep yanlış bilmişim

Hayat yarım kaldı

Hayal yarım kaldı

Fakat dünya dönüyor

Bir zaman durmuyor yerinde

Bir de giden dönmüyor

Bir hasret yakıyor derinden

Bir de acı dinmiyor

Ölüm soğuk

Ölüm sessiz

Ölüm ansız

Bir de

Erken geliyor.

***
GÜL İLE BÜLBÜL

Bülbül ne anlar ki gülün halinden.

Hep ah u zar eder, intizar eder.
Bir de dinlese ya gülün dilinden.
Dikenli dal üstünü gülzar eder.

Toprak sarıp sarmalamış kökünü,
Bülbül gibi uçmak nerde, ne gezer,
Seher vaktinde döker gözyaşını,
Ah! Görenler çiğ tanesi zanneder.

***
GURBET VE HASRET VE VUSLAT



Elimi açtım

Bir dua ettim

Dua umuttu 

Bir yıldız kaydı

Bir dilek tuttum

Dileğim tuttu

Bir güneş doğdu

Geceyi boğdu

Sonra sen doğdun

Elini tuttum 

Önce yürüttüm

Sonra sen gittin

Sen gurbettesin

Ben hasretteyim

Gönlüm vuslatta

***

SÖZÜN ÖZÜ




Bülbüller şakırken şen bahçelerde

Yaprağı kıskandım gülü kıskandım

Elif gibi duran mağrur lalede

Pembeyi kıskandım alı kıskandım

Pınarlardan soğuk sular içerler

Baharı müjdeler çiçek açarlar

Gölgesine konup konup göçerler

Ağacı kıskandım dalı kıskandım

Mecnun bile vazgeçmişti Leyla'dan

Dünyaya değil ukbaya meyleden

Ozanları dertli dertli söyleten

Mızrabı kıskandım teli kıskandım

Irmakların coşup çağlamasını

Ananın sevinçten ağlamasını

Gurbeti sılaya bağlamasını

Yolcuyu kıskandım yolu kıskandım

Petekleri sıra sıra dizerler

İçlerine şeker şerbet ezerler

Elvan çiçekleri tek tek gezerler

Arıyı kıskandım balı kıskandım

***
EVVEL ZAMAN



Yeniden çocuk olmak vardı,

Yaşanmayanları yaşamak,

Aşılmayanları aşmak.

Yeniden sokaklarda koşmak vardı.

Eve geç kaldığında

Azarlanmak olsa da işin ucunda,

Tadını çıkarmak sokakların

Düşüp dizini kanattığında

Ağlamakla saklamak arasında kaldığında

Bir şey uydurup boşaltmak gözyaşlarını…

En güzel bahane Kemalettin Tuğcu kitaplarıydı.

'Oy benim yufka yürekli kızım' derdi babam

Bir de üstüne saçlarımı okşadı mı

Yarabandı olurdu diz kapaklarıma.

Babası olmayan bir komşu kızı vardı:

Öksüz Fatma

Düşünürdüm aklım almazdı

Babasız yaşar mı insan?

Oysa o da bizim gibi yer, içer, oynardı

Kim bilir belki de biz uykudayken

O gece boyunca ağlardı.

Şimdi benim yaptığım gibi

Belki rüyamda görürüm diye

Erkenden yattığım gibi.

***
BEN GÖRDÜM



Gönül gözüyle baktım şu cihana,

Gelecek zamanda dünleri gördüm.
Aşığın maşukuna uzattığı,
Dikeni batmayan gülleri gördüm.

Diyar diyar yaban elleri gezdim,
Hasret çeke çeke bu candan bezdim,
Baba ocağında bu sırrı çözdüm,
Gurbete çıkmayan yolları gördüm.

Yiğitler yatağı Anadolu'da,
Kars'ta, Ardahan'da, Van'da, Bolu'da,
Ozanlar avutan bağlamalarda,
Mızraba değmeyen telleri gördüm.

Kızma dostun acı söylediğinde,
Ona hak verirsin günün birinde,
Ben doğru anlamak istediğimde,
Yürek acıtmayan dilleri gördüm.

***
YÜREK YARASI





Görmedim hayatın pembe rengini,

Bana düşen hep hüzün sarısıydı.
Tanışmadım mavi özgürlüklerle,
Tanıdığım kaderin karasıydı.

Yeşil mutluluğa ulaşmak zordu,
Tek umudum şu mor dağların ardı.
Terk edip gittim de vatanı yurdu,
Beni terk etmeyen dil yarasıydı.

Beyazı severdim renkler içinde,
Lakin saçlarımda hiç hoş durmadı.
Gülü beğendim çiçekler içinde,
O da bülbülün yürek yarasıydı.

Gri akşamlar yüzüme gülmedi,
Turuncu şafaklar ümit vermedi.
Güneş doğmuş hiç haberim olmadı,
Bende hala gecenin yarısıydı.

***
İLLA HÛ



sen kalem ol ben mürekkep

dizelerde buluşalım

sayfa sayfa kitap kitap 

hep dillerde dolaşalım

sen mehtap ol ben yakamoz

denizlerde buluşalım

azgın dalgalara inat

okyanusları aşalım

sen yağmur ol ben de güneş

topraklarda buluşalım

çiçek olup kucak kucak

sevenlere ulaşalım

sen rüzgar ol ben uçurtma

gök yüzünde buluşalım

gökkuşağına dolanıp

renklerine karışalım

sen türap ol ben de serap

sahralarda buluşalım

kızgın güneşlerde yanıp 

mecnun ile yarışalım

sen elif ol ben lamelif

illa HÛ'da buluşalım

elif lamsız yere düşer

hep el ele tutuşalım.

***
NERGİS'İN DİLİNDEN










İlk kez lunapark görmüş çocuk gibiydi kuzular;

Şaşkın ve heyecanlı…

Kırlar baharlıklarını giymiş,

Doğa pek canlı.

Kısacık ömürlerinden bihaber kelebekler

Nasıl da hayattan bir şeyler bekler

Hâlbuki dokunsan ölecekler.

Ya salınıp duran ince narin gelincikler

Al al olmuş yanakları

Sanırsın akşam istemeye gelecekler.

Çoban kavalıyla emziredursun oğlakları

İbretlik kaplumbağa yine hep istikrarlı

Ağustos böceğininse La Fontaine'e diyecekleri vardı.

***
ŞÜKÜR YERİNE









Hoş geldin bebek

Hoş geldin evimize

Ocağımıza kucağımıza

Hoş geldin yüreğimizin en orta yerine

Başımızın gözümüzün

Gönlümüzün üstüne

Biz annenle babanız

Bundan böyle hep yanındayız

Allah biliyor ya

Senden sonra gelir canımız

Pamuk ellerinden

Yumuk gözlerinden aldık

Meleklerin selamını

Geldiğin yer kadar güzel olmasa da dünya

Yaşadığın her yeri

Cennet kılsın sana Mevla

***

BİR DAMLA ŞİİR

Yalnızlığın biraz daha ötesinden geliyorum

Hani şu sessiz harflerin olmadığı sokaktan

Susarsın, çok susarsın orada, çok

Bir yudum söz bulamazsın içecek

Hani olsa bir damla şiir

Bu yürek yangınını nasıl da söndürecek

Yutkunup durur orada insanlar

Boğazlarındadır kelimeleri

Kimi zaman da gözlerindedir

Ha döküldü ha dökülecek

Sessizliğim şiir açtı bu sabah

Güneşi görmezse kuruyup gidecek

***

GÜL ÜŞÜR BÜLBÜL ÜŞÜR

Rüzgâr eser, dal sallanır, yaprak düşer

Düşer ya düşmesine

Yaprak dala, dal yaprağa küser

Mevsim hazan

Yürekte hüzün

Durum pek hazin

Böylece gökyüzüne

Ağlamak düşer

Çile mevsimidir hazan

Gül üşür, bülbül üşür

Dağlar yollar

Hep üşür

Tek yaprak değil savrulan

Kimine ölüm, kimine ayrılık düşer

Kara kışın, boranın

Habercisidir hazan

Böyle yükü

Yüreciği zor taşır

Ondandır hırçınlığı 

Her şeyi savurduğu 

Değil mi ki bahar yaz

Onun öz kardeşidir

***

NENEMİN GİDİŞİ

Kıpır kıpır dudakları hep dua ederdi nenem

Bir tespih eksik olmazdı elinden

Bir de fersiz gözlerinde nem

Dalıp giderdi uzaklara, uzun uzun

Yüreğindeki zindanın penceresinden

Hiç görmedim güldüğünü

Bakışlarından anlardım akşam olduğunu

Bir akşam vermedi geri aldığı nefesini

Bir de avucundaki 

Babamın buruşmuş resmini

***
HARCAİ MENEKŞE

Gözlerini açtı menekşe
Gülümsedi gökyüzüne
Güneş sarı saçlarıyla
Süpürüp yıldızları

Çoktan çekmişti
Mavi sofrasını dizine
Birlikte uğurladılar
Okul çocuklarını
Ve birlikte dinlediler
Saba makamı tadında
Kuş cıvıltılarını

Sonra beklemeye başladı
Bir yudum sevgiden oluşan kahvaltısını
Fakat heyhat!
Ne gelen var ne giden
Hiç böyle yapmazdı
Dedi içinden

Tamam, susuz yaşanır da
Sevgisiz hiç olur mu?
Yapraklarım okşanmazsa
Canım huzur bulur mu?

Haydi, evin güzel kızı
Haydi hatırla beni

Hatırına açtım ben
Mor çiçeklerimi.

***

NEREDESİN

seni sorup duruyor rüzgar 
gelecek diyorum, inanıyor
sakinleşiyor bir süre
sonra yeniden başlıyor kamçılamaya
sokak lambalarını...
kim bilir belki de kurutmaya çalışıyor
ağlayıp ıslattığı kaldırım taşlarını...

seni sorup duruyor güneş
yok diyorum gelmedi!
yüzüne çekiyor buluttan duvağını
yeri göğü inletirken hıçkırıkları
kimden saklıyor ki ağladığını?

seni sorup duruyor kuşlar
üşüyorlarmış; öyle diyorlar,
titrek kanatlarına ağır gelmiş yokluğun
göç mevsimi gelmiş, uçamıyorlar,

seni sorup duruyor İstanbul
daha bir karanlık daha bir sisli sanki,
ışıkları yanıp yanıp sönmüyor
gözlerini kırpmıyor yani
fazla sensizlik göz çıkarıyor demek ki.


***
ŞAİRİN ŞUURU

Şairin kalemiyle dile gelir her nesne,
Ancak bir şair bilir bülbülün ahvalini.
Şehir kan uykudayken bürünüp sessizliğe,
Şair duyar karanlığın ayak sesini. 
 
Bir şairin diliyle değerlenir bir böcek,
Işığın etrafında dönüp duran pervane,
O sıradan turunu atarken ne bilecek,
Bir dizede aşka temsil edildiğini. 
 
Şair temaşa eder sevdiğinin yüzünü,
Bir bir kâğıda döker esirgemez sözünü,
Ruhunda gizlediği ne varsa sayıp döker,
Bir tek o görebilir yüzdeki göz izini.