Dağ Maralı/ Sibel Kök

 

“bir ömür daha lazım vefatımızdan sonra

çünkü bu ömrümüzü yalnız umutlanmakla geçirdik”

insanız a canım
onurlu yaralar taşıyor gövdemiz
yağmalanmış ruhlarımıza
ruh üflüyoruz yeniden taze bahar çiçekleriyle
nehirler yürüyor saçlarımıza
eteklerini toplamış nazlı bir gelin gibi
süzülüyor umut,
sürgün ve münzevi tenimize
adınca sesleniyoruz
soluğumuzun değdiği iklimlere
hey, diyoruz!
hey! dağ maralı
sadaktan çekilen her kelime
otağını kurar delik deşik
av olmaya tiryaki tövbekar avcının hüznüne

avcı ne bilsin vurulduğu yerden çiçek açmayı
açık unutulmuş kitabın yarım masalı hey!
şakağındaki gelincik
çağdaş kadınların ağaran yazgısı

bakışında taze yaralar var
gel, in dağlarından lekesiz yağmurlar sürelim
sağ salim çıkalım bu rüyadan da
nasılsa kapanmaz
bakışına şerh düşen kırılgan yara

gel; toprağı, dağları ve sabahları
sarsarak geç ülkemizin kentlerinden
bir mısradan öbürüne
düş yoralım şiir niyetine

gel, soyunalım sırlarımızdan
aşina uçurumlar bulalım
düşerse gelincikler karanlığa
güle yaslanalım
çünkü helaldir kanımız aydınlıklar doğuran umuda