YOL OĞLUNA MEKTUP / Burak KARLANGIÇ

Yoloğlu olanlar yola çekilir

Berkitir gönlünü hora çekilir

Vaktini kaçırmamdır en büyük yanlışım

Yanılgı yanılgı büyüyen umutlar

Eksik kalan hayaller

Zamanında yazılamamış hikâyeler.

Geç kaldım ben hep hayata

Ulaşamadım karşılıksız sevgiye

Gidemedim görülmesi gereken en güzel yere

Yazamadım en güzel şiirimi

Okuyamadım en çok satan kitabı

Seni seviyorum diyemedim mesela sevgilime

En güzel tütünümü ikram edemedim üstadıma

Ve anlayamadım davamın örnek insanlarını

Asamadım al bayrağımı en çok esen tepeye

Ve sardıramadım tabutuma.

Ölmeyi bile başaramadım

Dedim ya çocuk geç kaldım ben hep hayata

Devlet olamadım meselâ

Kalkınma planları yapamadım

Yasaklayamadım şehit cenazesinde çalan gavur marşlarını

Senin yaşıtlarını robot olmaya programlamış

                eğitim sistemini de değiştiremedim.

Yaşayamadım en ücra köşede

                 ayağına diken batan insanın acısını

Teselli edemedim

                 yavrusunu kurda kaptıran koyunu

Ve bir dilim ekmek dahi veremedim

                 açlıktan ölmek üzere olan masumlara.

 Filistin’de

                 gebe kadına sıkılan merminin önüne geçemedim mesela

 Sıkamadım ki ben Doğu Türkistan’da

                 en ağır eziyetleri eden kahbenin gırtlağını.

Yapmadım çocuk.

Engel olamadım

                 Aylan bebeğin sırılsıklam bedeni kıyıya vurmadan

                                  o dandik botun batmasına

Söndüremedim

                 oğlunu şehit veren Anadolu kadınının yüreğindeki ateşi ..

Anlamıyormuş gibi bakma bana çocuk

Feleğin çarkına çomak sokamadım ben

Ve en önemlisi ben kendim dahi olamadım

                 prangalar vurulurken fikirlerime.

Yani anlayacan şu ki çocuk kıramadım

                 milletimin makus talihiyle oynayanların ellerini ..

                                                2016 ARTVİN

***
YÜREĞİ MAHMPUS OLANIN AKLI FİRARA ÇALIŞMAZ











Hak yolda

Çeksek de cefa

Yılmak nedir bilmeyiz biz

Gem çeker de 

Gam çekmeyiz

Gücünü imanından alan 

Yiğitleriz biz!

Sır tutar söylemez

Etseler eziyet

Gık demeyiz biz

Âfâkımızda dönse de iblis

Lâl olur dilimiz

Sabit-kadem

Yiğitleriz biz!

Pusu atsalar

Salsalar üstümüze çakalları

Kurt olmaktan caymayız biz

Geçirip tırnaklarımızı

Ciğerlerini sökeriz

Demir bilekli

Yiğitleriz ulan  biz!

Zulmetmeyiz insana olana

Sırtımızı da dönmeyiz Yezid'e

Can alıp can veririz gerekirse

Gelse de yedi düvel üzerimize

Korku nedir bilmeyiz

Hamaset destanı yazan

Yiğitleriz biz!

Bizden korkmayasınız sakın

Elzemdir muhabbet

Konuşmayız öyle ezberden

Çay ve tütün içerek

Köprüler kurarız gönülden

Muhabbet ehli

Yiğitleriz biz!

Ekmeğin kurusunu

Soğanın acısını

Ve de

Sevdayı iyi biliriz

Estağfirullah der

Himmet de isteriz

Ah bilsen

Bir nazarla erir yüreğimiz

Edebi şiar edinen

Yiğitleriz biz!

Artvin

2015

***
SEVDA İLE TÜTÜN






Meczuplar, Cezbeliler ve Deliler hürmetine,

Izdırap çekerek

Kıvranırken duygularım

Yine bir gün daha bitiyor

Ve umutlar sevdaya düşmüş

Yitirip aklımı

Beynimde karıncalar fing atarken 

Yine gelmedin.

Sevdaya düştü mü bir kere gönül

Dermanı tütündür.

Kaldıramaz yüreğim yükünü

Yangın düşmüş bir kere, limelenmiş

Prangalar vurulurken 

Bir of bile dememiş

Medet dilenip sahibinden

Dilencilik yapar sağlığına

Fani bedenim.

Selam geldi yardan

Viran oldu sevdam

Hoyrat rüzgârlar estirip

Harladıkça alevleri

Benzin gibi gelir yağmur

Dumanında boğar kendini

Kurudukça gönlüm

Hoşuma gider sevdanın acısı

Hele bir de ayrılık düştü mü sevdaya

İşte o zaman

Kalem de düşer elimden  

Dedim ya Meczup!

Sevdaya düştü mü bir kere gönül

Dermanı tütündür

İçtikçe sevdan dumanlanır

Dumanlandıkça

Hasretlik azalır...

***SOKAKLARIN ŞİİRİ











Yine tek basıma

Dolaşırken karanlık yollarda
İçi titrer sokak lambalarının
Yanlış şahısların yanılgısı
Eylem yapar yüreğimde
Militanlaşmış hücrelerimde
Devrim şehidi olur birisi daha

Sırtı kanbura dönmüş bir adam
Seni bekler köşe başında
Dualarla, ümitlerle ve sensizlikle
Kuturdar kar, her adımımda
Bütün pislikler örtülür
Açıkta kalır sokak çocukları
Isınmaya çalışır
Bir yağ tenekesi karşısında
Varmı yanan o ateşin içinde

Bir çuval da bana serin yanınızda
Çay var mı çay
Kavramlar düşler arkası
İkramları bile var
Önümde duruyor
Yağ lekesi olan bardağın içinde bir çay
Kim bilir ne haberler çıkıyor dumanından
Lazım bir halden anlayan
Uçuverirken gönlümdeki güvercinler
Yeri kanar batmış tırnaklarının
Zamana uçar tüm gelmişimiz ve geleceğimiz ...

***

SÜRGÜN MÜ HÜZÜNDE 

HÜZÜN MÜ SÜRGÜNDE?

Sevmek

Emaneti bilip korumak

Çevresi ateşe verilen akrebin ızdırabı

Hanedandan sürülmüş şehzade misali

Hangi kalpte taht kurulur tekrar

Amansızca geçen zamanın içinde

Güller açar, kelebekler uçar, kuşlar öter

Çürüyen sadece beden ve batıl

Hiç düşündün mü daldan kopan yaprak

Cemiyetinden ayrılınca ne yapar

Artık kimden alır gıdasını

Sararıp solup gidecek

Toprakla bütünleşeceğiz bir gün

Söylesene

Senden dünyaya kalan ne?

Üç beş çaput parçası mı?

Ne bu kazanma hırsı

Gerçi onlarda toprak olacak ya

Bunun farkında olan birkaç deli

Sahi deli miyiz biz dost

Birlikte çay ve sigara içecek dost edinmemişsen

Niye yaşarsın biçare insan

Sahi

Gönül dostu görmeden

Göz başka bir şey görür mü? 

***

HÜZNÜN ARKA SOKAĞI






Merhaba Ya Şehri Maraş...

Ah Destin!

Yüreğimin yangın yeri

İçinden çıkılmaz hüzünlerin sığınağı

Kendi halime bırak beni

Sana mı kaldı

Hüzünlerin solan çiçeğini sulamak

Neden ben Destin

Dünyada bu hüzünleri yaşaması gereken

Onca insan varken 

Neden ben?

İşgal altında bedenim

Hücrelerim

Düşüncelerim

Bu dünyaya ait bütün zerrelerim

Ne olurdu bende düşünmeseydim

Sapanla tanka taş atan çocuk

Şüphesi yok imanından.

Ah Destin 

O çocuğu da rahat bırak

Beni de artık

Belki de senin yüzünden

O kadar insan yanıyor

Senin yüzünden hüzünleniyor.

***

GURBET YOLCUSU

Dağlar taşlar arkamdan ağlar

Nehirler rüzgarlar bir hüzün türküsü tutturur

Dostlar yeni sözler yazarlar

Git şair git

Duygularda sevda

Düşüncelerde dava

Arkada ana, baba

Bir yanda boynu bükük maraş

Eeeeyy şair sen gidince yalnız mı kalacak bu şehir

Topla eşyalarını

 Yanına al kitabını,sazını, cuvaranı

Gardaaaş bu bir gurbet türküsüdür

Söylenmeden yazılmaz bu şiir

 Tütün kâğıdı kabuğu cemiyette artık oldukça yaygınlaşmıştır. Değerli büyüğüm Fazlı Bayram öncülüğünde adeta bir TÜTÜN KÂĞIDI KABUĞU AKIMI başlamıştır. Dostlar artık birbirleriyle uğraşmak istediğinde sözlü değil, bir tütün kâğıdı alıp dostuna uzatıyor. Kavgalarımız artık birbirimize tütün kağıdı kabuğu uzatmakla yeni bir yön bulmuş oldu.

Silah artık tütün kâğıdı kabuğudur. Bekir Büyükkurt’un bana uzatmış olduğu bir tütün kâğıdı kabuğunu bekletmeden doldurdum ve kalbine sözcükleri adeta mıhlarcasına yazdım. Vesselam.

***

SESSİZ BİR ÇIĞLUK:DESTİN

(Yazmam için bana her zaman destek olan Fazlı Bayram, Bekir Büyükkurt ve Asaf Özmen'e  Selam Olsun)

Nerden geldiğini, nereli olduğunu bilmiyorum
Bir kaç kez sormak istedim
Azarladı beni, ''hepimizin geldiği yer belli'' dedi
Destin benle çok konuşmaz
Bana hayatını pek anlatmaz
Büyük bir sır saklı onda
Biliyorum beni çok sever ama hep mesafeli durur
Ara sıra uğrar durumuma bakar kaybolur bir lâhza
Bir kaç cümle fısıldamadan da gitmez
Her zaman görünmez bana
Bazen çarşıda

Bazen dükkânda

Bazen de Çoruh Nehri kıyısında tütün sararken görüyorum onu
Arada bana da ikram eder
Çay içer, türkü dinler, bol bol söver
Destin bir hayal
Lâl

Afet

Davet

Teslimiyet
Bazen de hayal kırıklığı...
Elde etmek isteyip edemediğim
Yapmak isteyip yapamadığım
Söylemek isteyip de söyleyemediğim her şey DESTİN !

***

DESTİN YAZILIRKEN














Düşüncelerimin sessizliğinde kaybolurken

Karşımda beliriyor cismin
Bir söz, hatta sadece bir kelime
dökülmesini isterken dilinden
Sensizlik şakaklarımı zonklatıyor aniden

Tekrar dalıyorum
Sanki deprem oluyor hayallerimde
Her şey belirsiz, anılar sığınacak yer arıyor köşe bucak
Neler oluyor bu serüvenin sağlam temelinde
Sensizliğin enkazı düştü aniden üstüme
Ne olur, ne olur diye yalvarıyorum sana
Giderken bari anıları bırak

Deprem sonrası anıları bulamadım Destin!
Tek tek enkaz altlarına baktım
En azından onlara ait bir kaç kelimenin harfi için
Kimsesizler mezarlığına götürüyorlar tabutlarda
Salâları çoktan okunmuş meğer, duymamışım, duymamışım ..

***

SURİYELİ ÇOCUK














Bir Suriyeli çocuk çıktı mı karşıma  

Aklıma bir sürü şey gelir bu masumlar hakkında  

Oyun oynuyoruz sanıyorlar hala 

Vatanlarından ayrı bu topraklarda…  

Garibim Suriyeli çocuk çalışır bakkalda.

Arkadaşlarından, babalarından ayrılıp gelmişler buralara 

Koyar mı sandın köylerinden ayrı kalmak çocuklara?  

Onlar ne bilsin, ne geziyorlar burada?  

Masumların haberi mi var alçak insanlardan? 

Garibim Suriyeli çocuk çalışır kebapçı da. 

  

Arkadaşlarının ölüm haberi gelirken tek tek Suriye’den 

Yüzlerinde bir merak ''ölüm derken ?'’ 

Annesi, babası akşama kadar ekmek kovalarken  

Eziliyor çocuk onun bunun elinin altında  

Garibim Suriyeli çocuk ağlar bir tenhada. 

                                                                                                                                               

Baban şehit oldu küçük, vatan toprağında, 

Zamanı gelince rahat yaşa diye oralarda. 

Çocuk ağlıyor, diyor ki ‘’bana ne baba’’  

Babası cevap veremiyor sadece şehadet tebessümü var yüzünde. 

Garibim Suriyeli çocuk bu ölümle artık gelir aklın başına. 

Milletimiz sağ olsun çoğu duyarlı bu insanlara,  

Bir de öyle vicdansızlar var ki hiç acımıyor masumlara.  

Gidin siz de geberin demek adamlıksa çocuklara, 

Adam olmak nedir? Olmayan beyninizle düşünün bir daha. 

Garibim Suriyeli çocuk kin ve nefret kusuyor dünyaya. 

Oyun oynadığını zanneden çocuk artık uyanıyor dünyaya, 

Nasıl bir oyunun içinde olduğunu anlamak çok zor olsa,  

Bu millet bile sahip çıkamazsa bu çocuklara  

Ne yapsın Suriyeli çocuk katil devletler karşısında.  

Garibim Suriyeli çocuk sataşıyor artık sağa sola. 

Üzülme çocuk seni anlayanlar çıkacak karşına  

Kalır mı sandın bunca olanlar zalimin yanına?  

İnancını kaybetme bir gün buluşacaksın babanla  

Senin gibi bir sürü masum çocuk var bu dünyada 

Ahhh Suriyeli çocuk yüreğimi sızlattın bir bakışınla.