Şu tepeyi de çıkalım düzlükteyiz der
demez,
Önümüzde beliriyor yeni bir dağ.
Sonra türküye vurunca kalbimizi
Kıyıya vuran bir ceset gibi
Yaşıyor bilir belki de yüzümüze bakanlar.
Kendi hikâyemizin küçük kahramanıydık.
“Büyük dağın büyük kışı olur” derdi dedem.
Bahçemiz kurak, kuş uçmaz kervan geçmezdi.
Kavgada da en önlerdeydik.
Irgat soğuğu ellerimizden devşirirken
baharı
Bahtımıza hep solan güller çıktı.
Kader bir güldürdüyse iki ağlattı
Uykularımız yoktu ama düş sahibiydik.
Ali’ydik, Mehmed’dik, Ömer, Hasan.
Güneşten kavruk yüzümüz gölgeye hasret,
Köprüler geçerdik sırattan ince.
Savaşların da hep kaybedeniydik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder