Yoldaki Kalemler: ŞİİR/Ferhat ALTUN

ŞİİR/Ferhat ALTUN

bugün fırının önünde durdum, 25 yılda onlarca kez el değiştirdi. komşular değişti, insanlar değişti, evler değişti... bir ben bir de bakkal murat kalakaldı aynı. şiir bitti.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

ÇATAL YOLU - Hasan KEKLİKÇİ / Çıktı !

HASAN KEKLİKÇİ HİKÂYESİ Hikâye ve öykü yazıcıları genellikle anlatmak istedikleri bir mevzuyu kurgulayarak metinlerini oluştururlar. Güçlü kurgularla öykülerini oluşturarak çok başarılı olmuş kalemler de var elbette. Dergilere, kitaplara baktığımızda çok takdire şayan metinlerde oluşturduklarına şahit oluyoruz. Fakat Hasan Keklikçi öykücü değil tam manası ile hikâyecidir. Tüm bu hikâyecilerin, öykücülerin arasında Hasan Keklikçi başka bir şey. Evet evet bambaşka bir hikâyeci Keklikçi. O hikâyeyi önce yaşar ve yaşadıklarını güçlü kalemi, eşsiz muhayilesi ve kendine has anlatımı ve betimlemesi ile okuyucuya hikâyat eder. O kadar yerli ve o kadar bizden ki hikâyeleri; anlattıklarını, kendi yaşadıklarınızı kendiniz kaleme almış gibi hissedersiniz. Hasan Keklikçi hikâyesindeki kahraman sizsiniz, hikâyede geçen kahramanın yakınları sizin yakınlarınız, anlatılan vaka sizin yaşadıklarınız ve mekânlar, eşyalar size aittir sanki... Hasan Keklikçi hikâyesini okurken siz farkında olmazsınız ama okuduğunuz hikâyeyi size yazdırır Hasan Keklikçi. Betimlemelerinde, kullandığı yerlinin de yerlisi, bizden olan diline dair tenkidler aldığına, o tenkidleri muhabbetle gögüsleyip, kendine has hikâye dilini israrla oluşturduğuna adım adım şahit olmuş birisiyim. Hikâyelerinde "bir şey" der Hasan Keklikçi. O değer verdiği bize, insanımıza dair "şeyi" söylemek için yazar hikâyesini. Bazen bir değerimizi yaşatmak için söyler sözünü, bazen de o değeri, kıymeti ortaya koymak ve ona dikkat çekmek için feryat eder. Kendisi gibi nezihtir hikayeleri de. Zira kendisi de hayatı nezih bir hâl ile yaşar ve yaşadıklarını aynı nezahet ile hikâyelerine yansıtır. Her yazdığı hikâyenin ilk okuyucusu oldum neredeyse. "Neredeyse" dedim değil mi? Evet farkındayım. Çünkü kızı Aslı benden önce okudu Hasan Keklikçi'nin yazdığı her hikâyeyi. Hâl böyle olunca her Hasan Keklikçi hikâyesi ile bir dergide yayınlanana kadar yazıcısı kadar değilse bile ben de hem hâl oldum. Dolayısıyle Hasan Keklikçi'nin ilk hikâye kitabı olan "Çatal Yolu" ile hikâyelerin geçtiği mekânlar, kişiler, eşya ve hadiselere ben de yakın olduğum için kendimi hikâyelerin içindeymiş gibi hissediyorum. Hasan Keklikçi'nin ilk kitabı "Çatal Yolu" pek yakında gelecek diğer hikâye kitaplarının muştucusu. Çeşitli edebiyat dergilerinde büyük bir zevkle okuduğumuz Hasan Keklikçi hikâyelerini arka arkaya yayınlanacak olan hikâye kitapları ile de büyük bir edebi zevkle okuyacağımız günler yakındır.

MARUZ KALANLAR NESLİ / Memduh ATALAY

Giriş :Felsefesiz Sorular Bölümü

En büyük ayakkabıyı kim giyer

En büyük şapka kimin başına

Büyük ayak,'büyük baş' düşünürken

Jandarma dipçiği indi başıma

Dedi:Tüm büyükler 'ulu Öndere ' yakışır,

Köylüyüm affola aklım karışır!

En büyük bilgin,en büyük deha

Yâdında mı en büyük asker

Sezar,Napolyon,Attila

Fısıldanırken kulağıma

İskender diye kopya verirken 'hainin' biri

Karşımda dururken Fatih Sultan

Halit bin Velit ucundayken dilimin

Dipçiğin acısıyla dedim heman:

Atatürk'tür en büyük komutan!

Cumhuriyetten geldi en ağır soru

Sesim titredi yüzüm kızardı

Zihnim sorudaki tuzağı kavradı

Latin çizgileri elife düşman

"On yılda on beş milyon" arasında

Muasır medeniyetin karasevdalıları ,

Kurdular demiryolu ağları.

Ellerinde pozitivist bir silah,

Önce sürerek sonra asarak ,

Senfoni orkestrası eşliğinde,

Bizi medeniyete taşıdılar,

Cumhuriyet paşaları!

Bildim :"Cumhuriyet fazilet rejimidir

Kahrolsun padişah(!)"

Kurumlarda bir kurum bir kurum

Horoz ötse

İki yumurtlasa çil tavuk

uzmanlardan açık oturum

Yobazın gölgesi

Sakalın teli düşse

Laiklik temelinden sarsılır

Yobaz,dillerinde bir pelesenk

Beşiktaş gol atsa

Bir ağa takılsa balıklar

Mozoleye çelenk!

Düşüncede suç

İnançta hain bulur

Millete bir üstten bakış

Türbeye kulp takar

Akıl almaz cebir

Akla dayar her şeyi

Profesör nam körebenin

Mekanı Anıtkabir

'Yetiş atam laiklik gidiyor elden!'

İnletir narası yeri göğü

...

Neler geldi başımıza/Ot bitti, su çağladı!

Çok Tevilli Ricat Bölümü:

İstanbul'a besmelesiz ulaşınca,

Boş arsaya gece vakti kondu.

Belediye imar işi,

İmar mimar işi derken,

Site düştü zamanla derme çatma yapıya!

Ashab -ı Kehf yapı ortaklığı ile,

Bizim idealist arkadaş kapitalist oldu!

Paranın dini olur mu, olmaz mı sorularından

Muhafazakar kapitalizm doğdu!

Müteşebbis ve mümin

Dünyada mekan ahrette iman kavlince

Geride bir eser bırakmak için

Birbirine selam vermeyen sakinlere

Bir site daha kurdu

Ensar konutları ile

Mücahit kardeşimiz

Müteahhit oldu!

Helal kazanç kâr payına,

Kâr eden ar etmezden vardı,

Ar eden piyasa cahilleri

Yaya gidip yolda kaldı!

İki kapılı hanın çıkışında

Kum ,çakıl,taş, toprak

Demir ,beton

Bunca varlıkla nasıl geçilir tünel?

Ellerinde besmele çeken bardak ,

Yedekte pusulalı seccade,

İstiap haddi bir yana,

Aştılar liberal limiti de!

Dillerinde bir akrep,bir engerek

Likidite,likidite!

Her şeyimiz var şükür,

Bir de "davamız" olsun!

Sistemin engeline,

Davamız bir yol bulsun!

Şirkete tuğralı logo

Arada bir fikir

Arada bir nutuk

Arada bir ey Sakarya

Milli kalarak kalkınmadı mı Tokyo

Yunus'u taşısın günümüze

Oratoryo!

Bir yemekte tüketir bir işçi aylığını

'Tekasür' yok ezberinde

Ekran sihirli kutu Ebuzer 'i es geçer

Unvanı imanına dadanan fare

Kalpte kapanmaz kanayan yara

Şöyle esnekçe geçiş davadan iktisada

Elzemdir içtihat yeni hocalar lazım

Şöyle esaslısından vicdana su serpen

Geçmişe saplanıp kalanlara inat

Yaşasın çok tevilli ricat!

...

Neler geldi başımıza/Ot bitti su çağladı!

Aktüalite Kahpeleri Bölümü:

Dalkavuğa şahsiyet diploması vermeli

Görünce para için yazı yazan hödükleri

Her devirde yazar,her zamanda kese kulu

Erkin hamam çantasını taşır, yüksünmez

Mesela Barlasın oğlu

Dün sayından inmezken aşağı

Bugün düşmandan daha sert çalar bıçağı

Efendim şöyle dedi,hazret buyurdu şunu

Bukalemunu bile kıskandırır bunların huyu

Fikir kumbarayla bile gelebilir yan yana

Bunlardan kaçar mutlak Tur-ı Sina'ya

Şubatta başka gemi Aralıkta başka gemi

Yağmur tarla misali belirsiz yeri

Kalemi havlıyor sanki kalbi kralın çanağı

Kirletirler inanın umman olsa yunağı

Bir mağarada tütün ve çay vuslatı ile uzlet isterim

Nerde bir aktüalite kahpesi görsem

Gördüğüm ilk fahişeden özür dilerim!

...

Neler geldi başımıza/Ot bitti su çağladı!

Sigara Şirketlerine Dava Bölümü:

Bir mevsim-i baharına geldik ki alemin

Vicdan siyasi ,

Aşk magazin ,

Efkar kilodan mülhem!

Tanıklığın yarası ikidir ey şair,

Bir anlamadan bir tanıklıktan!

Otuz yıldır çay ve tütün

Saçlarım felsefe beyazı

Hala çay,hala tütün

Sigaradan evvel beni kahır öldürecek

Ben de sigara şirketlerini dava ediyorum!

-Görüyorsunuz hala ölmedim-

...

Neler geldi başımıza/Ot bitti su çağladı!

Yasin MORTAŞ / AŞK TİLAVETİ

ben ağrıyan bir bulutun ateşiyim

yüzümü ört öç tutkusuyla

yırt yağmur ağzımı

/s u s da gel gidelim/

kavlin sağanağı

göğertiyle tuttukça toprağı

savaş yüzümde filizlenen bir acıdır benim

saatime şimşekler çarpar da

güney bir deniz çekilmesi gibi ruhumda kurur

çöllere su içiren manam da yok artık

vakarlı ırmaklar devşirip

elim geçitleri seçtiğimden beridir

kalbe

bulut tıkayan

gönlü aktardım kap kap kabınıza

sunmalarımın içi köz doldu

/ateşi tut da gidelim/

saatlerden çıkan çıngı

çöl sıçrattıkça kalbin vahalarına

güneş aşkın eşiğinde gölge değil

vaatler ayarsız

ilkel yağmurlar da geldi kapıma

artık mana vaktidir

/g e l –de- gidelim /

derimde güneş ağrısı

kimliğim tozlu

çiğneğim çiğ

tutturdum kör düğüme yüreğimi

toparladım paylaşılmaz acıyı

vaktidir sana gelelim

gelip geçelim çağın cenkli geçitlerinden

eşyam

tinim

aşk tilavetim

/g e l de gidelim/

SANA DOĞRU / Şeyşamil EJDERHA

Karanlığın içine çekiliyor ansızın

Perde perde büyüyen çığlığım

Ey! Zorluklar perdesinin hüzünkârı

Boylu boyunca uzayan ömür

Layık değilim... Adımlarım gider ansızın...

Bir an parlayan, bir bulut ardından

Ve ansızın gölgeleri kaplayan yağmur...

Saklarken hüznünü bulutlardan

Kim bilir günler ne halde

Kayıp giden bir yıldız, misal

Ne anlatır tenha köşelerde?

Ben... Evet ben....

Layık değilim hüznün buğusuna

Mutluyum...

Çünkü gözlerin keser ansızın yolumu

Bir yol kıvrımında bekler beni hayalin

Yaklaşırım, uzaklaşır zaman

Zaman, adımlarım varırken buz keser

Mayısın kır çiçekleri gibi

Ellerim açıkta, buyurun bakın

Kalemim kırık, huzurum yalın ayak

En tiz perdeden seslenir

Ve taşlar duyar kalp ritimlerimi

Bir gece sesler susar...

Yalnızlığın ardında bekler bir ses

Kayıp bir seni arar ellerim

Kaldırımda ayak sesleri, bir yanda ben

Bir masa gibi...

Kırık kalemlerin sessiz tanığı

Gözyaşları içinde

Arar, vakitli vakitsiz beni

Bilinmez ki kırlangıçlar neden,

Ağaçlar gibi beklemez beni;

Açarken dallarını bana doğru

Hayır, her şeyde bir hayr vardır

Bir bebeğin minik adımlarında bile...

Büyüklerin gözlerinin içinde saklanan

Kimliklerinde kim bilir neler yazılı

Doğum tarihleri gibi kesin

Olmalıydı, atacakları adımları

Kök salsaydı ayrılıktan önce toprağa

Uzar giderdi o zaman gece

Belki çorak bir arazide

Bir bensizliğin içinde

Yeniden tomurcuklanırdı

Bir gül, bülbülün huzurunda

İşte o an ne güvercinler uçardı

Açarlardı kanatlarını savaşlara doğru

Konarlar, barış yüklü kanatları ile

Tekrar havalanırlardı göğe

Sonra ansızın bir poyraz vururdu, tüm hüzünleri

Bir bülbülün kalbinde

Ve ben, belki dermansız ayaklarımda

Bulduğum bir güç ile yeniden kalkardım ayağa

Gözlerim uzayıp giderken bir gül dikeninde

Susup tekrar adımlardım sana doğru...

"YOLDAKİ KALEMLER"İN AHVALİ/Ali İLBEY

Yoldaki Kalemler'de: Memduh ATALAY, Yasin MORTAŞ, Fazlı Bayram, Ufuk Türk, Şeyhşamil EJDERHA, Ali Rıza KARAKALE, Nurcihan KIZMAZ, Gün Sazak Göktürk, H. Ahmet Eralp, Bekir Büyükkurt, Mehmet Yaşar, Mehmet Muharremoğlu, Süleyman Kara, Metin Acar, M. Memduh Göktürk, Akın Burak Soylu, Hidayet Bağcı Köse, Hilal Ejderha, Merve Söyler, Levent Nergiz, M. Alper Taş, İsmail Sağır, Can Mutlu, Sibel Kök, Süleyman Kılıçbay, Derviş Ömer, Fatih Mehmet Kıyak, H. Akbay gibi isimler kelimelerle tâlim yapıyorlar “yol”da.

Şimdi ise Bilge Doğan Kepek nâmıyla bir yazıcı çıktı ki, daha baştan bin miligramlık bir yazıyla yüreğini koymuş ortaya: "Hüzünlü Bir Türküdür Anne Olmak Bir Evlâda." Bre dostlar, bu nasıl bir yazı başlığı böyle? İnsanın kalbini delip geçiyor, hüzün yağmuru altında arıtıyor içimizi ve "Ben kalemimi yüreğime batırdım da geldim" diyor daha ilk cümlesinde.

Bir şeyin daha farkına vardım. Soyadlarına bakılınca korkulan Ejderha'ların yüreği ne kadar pak ve narin öyle!‏ Şeyhşamil Ejderha’nın "Sonsuzluk Hikâyesi" şiirinden anladım bunu: “Zaman… / Başını secdeye koyunca başlar hayat / Önce karanlık kaplar geceyi / Sonra bir ışık bozar sessizliği / Çözüverirsin en çözülmez bilmeceyi / Zaman… / Yıldızlar tespih tanesi / Ay ise imam / İşte cemaat / Peki sen nerdesin?/ Neyde ney sesi var bilir misin?/ Zaman… / Elifle başlayan sonsuzluk hikâyesi / Bulur kalbinde son nefesi / Kulağında Kur’an sesi / Sonsuzluğun Efendisi / Gönülden uyanınca başlar / Bu hayat hikâyesi.”

Yüreğim tutuştu bu mısralardan. Bu nasıl düşünüş duygulanış öyle? Yaşta keramet yok ama, bu yaşta bu derûnî sezgiler mâveradan mı geliyor? Bu genç şairin Ejderha'lardan olduğu muhakkak. Fakat çok daha başka bir iç dünyası var. Söyleyin o dosta nereden alıyor bu kelimeleri? Yüreğine bir bakın. Harmancık havası almış olduğu belli. Benden selâm söyleyin Şeyhşamil'e, şairlik şerbetini böyle içen gelsin, yana yana, vurula vurula şiir yazan gelsin arkamızdan.

Dahası var; “Yoldaki Kalemler” de bin miligramlık türküler listesi ve videoları, ustalardan seçilmiş sesli şiirler listesi, fikirli sohbet videoları, Kardeş Yayınlar, Kitap Tanıtımları ve Akraba Bloglar okuyucuya kolaylıkla arz edilmiş. “Yoldaki Kalemler”(yoldakikalemler@hotmail.com), internet edebiyat dergiciliğinde hiçbir edebî otoritenin kontrolüne ve delile lüzum kalmadan rüştünü ispat etmiştir. Bütün yazıcılarına selâm ederim.

http://www.habervaktim.com/yazar/58196/dogunun-ogullari.html

Ufuk TÜRK / KAR ŞİİRİ

Ne zaman bir kar şiiri

Yazmaya gitse ellerim
Üşüyeceğinden korkarım ‘hasta bir annenin.’

Öyle romantik pozlar verilmez
Bizim oraların soğuğunu kimse bilmez
Sokak lambası da yoktur, kuşlara yuva da

Bir yoksulluk telâşesidir kar, bizim oralarda.

Kış erken gelir her çocuğa
Üşümüş ellerinde kalem,
Yanmış önlüğünde silinmez izler…

Her çocuk, yağmurun düşmesi gibi basar toprağa
Bizim oralar yakışmaz kartpostallara.

Çatısı akan evler, pencereden gelen uğultu,
Ağlamalar, soba karası duvar.
Yani içmek değildir bir kafede mevsimlik çaylar.

Kar romantik bir nesne değildir bizim oralarda.
Bir yükün çökmesidir omuzlara,
Gömülmesidir acının suratlara…
Bizim oralarda çocuklar yaşamayı
Erteleyerek büyür, yarınlara.

Kirli bir camdan seyreder

Kardan adam yapan çocukları bir hasta
Kağıtlar dolusu şiir yazsan ne fayda
Şiir gibi yaşamadıktan sonra.

geceye dolunay ikramı / fazlı bayram

Fotoğraf: M. Çağrı GÖKTÜRK

ay dı

yüzü mü ay dı

ay yüzü müydü

biz bilmedik

ışığında ağırladı bizi

içimiz aydınlandı

hocam dı

ay mı hocam

hocam mı aydı

hüznünde ağırladı bizi

biz bilmedik

evinin üstünde toplandık

başının üstünde tuttu bizi

biz bilmedik

inciri yedik

üzümü hetifledik

Ahmet abi türkü çekiyordu kalemine

Ali hocam hocam dı

hocam Ali hocam

her şey bir şey di

bir şey her şey

biz bilmedik

göl şahit

ağaçlar şahit

dağlar düldülden beri şahit

yavşan

başkonuş

bir de gönül dağı

hele de hasan ağabey

karadereden beri şahit tutuyordu çocukluğunu

biz bilmedik

hocama misafirdik

serhoştuk hiç ayılmadık

Metin ACAR/ANNEM SÖKÜKLERİMİ DİKERKEN

Elinde bir iğneyle dolaşıyor annem

Söküklerimi dikmek için uğraşıyor
Anneyse bir hayat, hep yarını düşünüyor
Bugünün baharlarını görmekti hayat
Yarın sadece an'ı kandırmak
Sökükler dikilir ya iz kalır ya sökülür

Yoldan geçmekte olan insanlara takılıyor gözüm

Yoldan hızlıca geçen arabalar da var

O an hakikat gibi geldi

Tek başına duran ağaç ne kadar yalnız

Binlerce, milyonlarca yapraklar kadar

İnsanlar kadar

Fark ettirmiyor kendini annem

Yapraklarının hışırtısını duyurmayan ağaç gibi

Ağaç yapraksız gibi, yapraklar ağaçsız

Kelimelerden bir dal yapıyor

Bir öğüt büyütür gibi içte

''Evladım söküklerini ihmal etme''

Bu sefer çözülürlerse...

Merak etme anne bu sefer ben dikerim

Dikiş tutmayan söküklerimi

Olmadı bir insan bulunur elbet

Veya bir yetim çocuk

O söküklerimi diker

Bende yara kapatırım belki

Merhemi olmayan yaraları

Suskunluk çalıyor insanın aklını

Dünyada bir garip yolcu olmak mesela

Suskunluğun çaldığı akılda

Anımsanmamak geçti birden dünyada

Kendini fark ettirmeyen annem gibi

Yolda düşlemek kurtarıyor insanı

Düşmemek bu yüzden

Düşünmek kadar güzel

Söküldü diktirdim

Söküldü diktirdim veya yamalattım

Hiç kendim dikemedim, dikemediklerimi

Oyun gibi geldi sökülenlerim

Onlar sökülürken kopmadı hayat benden

Her biri dikilirken gözümün önünde

Bir şaheser şimdi annemin ellerinden

Elinde bir iğneyle dolaşıyor annem

Söküklerimden bir hayat devşiriyor

Diriliyorum, doğruluyorum, doluyorum

Dirilirken doğruluyor,

Doğrulurken dosdoğru doluyorum

Yolumu buldururken izlerim

Ben yarınki bahara hangi izden gideyim

Diriliyorum, doğruluyorum, doluyorum

Yarınki baharlar yine size kanıyorum

.

BİR HÜZÜNLÜ TÜRKÜDÜR ANNE OLMAK BİR EVLADA/Bilge DOĞAN

Bir anne babanın kucağına evlat olmakla başladı her çocuk gibi benim de hikâyem. Doğmamla beraber, kalmalar gitmeler, umutlar ağlamalar, nurlar karanlıklar, yıkılmalar şükretmeler arasında geçen fasl-ı ömrümün uzun hikâyesinde, yolum anneliğin kıyısına düştü.

Hasret dolu sancılı bekleyişim ne zaman vuslata erecek diye kıvrandım durdum. Dokuz ay ne güzel, ne umutlu bir bekleyişti bir anne ve baba için. Hasreti büyüdükçe, içimdeki büyüyen kıpırtıları bir parça teselli oluyordu bana. Bu beklemekten başka aramıza bir daha hasret kalmalar girmesin ömür boyunca. Dayanabilmenin en yakıcı imtihanı olurdu herhalde bu hasret…

Bir kutlu nur, ay parçam yavrum doğdu. Vakit tamam oldu ben de anne oldum. Mavi bir kuş kanat çırpıp havalandı. En büyük nimetiymiş Allah’ın bir evlada anne olmak, kucağımda yavrumun gözlerini ilk defa gördüğümde anladım. Doğar doğmaz, yavrumu yoğun bakımın soğuk koridorlarında çaresiz bırakınca yine anladım ki en çetin imtihanlar varmış annelik yolunda.

O pembeler içindeki anne odasında yavrumu kucakladığım an nurani ve kutlu kokular duydum. Gözlerini ilk açıp baktığında cennet pırıltıları gördüm. Böyle olmasa, böyle baştan ayağa ilahi kokmasa anneler babalar nasıl bu kadar büyük bir aşkla bağlanırlardı ki yavrularına… Evlatlarımızla ayrılığı göstermesin bize Hak Teâla. Yakıcıların yakıcısı cehennem ateşi düşer ol vakit bağrımıza…

Bize bu nur toplarının yaşattığı mutluluk hangi sevabımızın karşılığı ola… En güzel rüyalarımı kızım süsler. Bineriz uçan halımıza, Kaf Dağı’nın arkasında zümrüdü anka kuşunu aramaya gideriz. Gülen gözlerinden alamam gözlerimi asla. Elleri ellerime değdiği an umutla kanatlanır yüreğim, Ferhat gibi dağları delebilirim o aşkla. Sarılıp da kokusunu içime çektiğimde şair olur dile gelir söylerim, hasretini düşündükçe bu dünyada cehennemi yaşarım, Mecnun gibi çölleri hayallerim.

Olur ki büyük yaratanın zoruna gider diye ne sevgimi, ne acımı, ne sevincimi, ne kahrımı bildirmedim kimselere. İçime attıkça katmerlendi evladımın sevdası. Her bimar halimiz yüce yaratanın şifasıyla sonlanıyor elhamdülillah. Bu sınavda, O’nun emaneti, benim canımın özü olan yavrumu kendimden vazgeçerek koruyup kolluyorum. Dayanıyorum elbet pes etmiyorum ama yanıp kavruluyorum.

Yemen bizim neyimize

Şiven düştü evimize

Bak yavrular yetim kaldı

Güvenmeyin beyinize

Bu ağıtlar nasıl söylenir diye içim ezilirdi dinlerken, acı insanı bülbül gibi söyletirmiş meğer. Hastane koridorlarında, görüş saatlerinin arasını birleştirip bir türlü ayrılamadığımda yavrumun başından, çaresizce mırıldandığım dualar ağzımdan birer ağıt olup yüreğimi yaktı…

Ninni desem nehar olur

Gül açılır bahar olur

Ben yavruma gül demem

Gülün ömrü az olur

Ninnilerin benim olsun

Uykuların senin olsun

Akan sular ömrün olsun

Ninni yavrum ninni

Dandini dandini danadan

Bağışlasın yaratan

Hak saklasın nazardan

Uyusun da büyüsün

Sen uykular ver Allah

Sen uykular vermezsen

İyilik sağlık ver Allah

Sevgisi her şeyden güzel, sevinci her sevinçten büyük, acısı ateşlerden yakıcı idi. Uykusunda nefes alıp vermesini dinlemek bile bahtiyar olmama yeterdi. Ninniler söyleyip uyutup, dualarla büyüttüğüm kuzumu hiçbir şeye değişmem. Böylesine büyük sevgi ve merhameti kendinden bir parça olarak annelere bahşetmemiş miydi yaratan… Şükürler olsun kıymetini bildirsin güzel yürekli analarımıza inşallah.

Hak Teâla anneleri şereflendirmiş, Peygamber Efendimiz nice hadisler söylemiş, haberi olmayan yoktur. Cahime dedi:“Ey Allahın Resûlü! Harbe katılmak istiyorum, sana danışmaya geldim.” Peygamber Efendimiz:“Annen var mı?” Evet, cevabını alan Efendimiz: “Onun yanından ayrılma! Çünkü cennet, onun ayakları altındadır.”

Adına Peygamber Efendimizin hadisler söylediği bu kutlu annelik görevine layık olmayı dua ediyorum Allah’tan. Yavru kuşumu O’nun emreylediği gibi yetiştirmeyi nasip eder inşallah bana.

İşte bu sebeplerledir ki doğmakla ölmek arasında en güzel hikâyemdir annelik. Karanlıklarımızı aydınlığa çeviren yavrumuza uzun ömürler dua ediyorum. Tüm anne babalara evlatlarıyla yaşayacağı hayırlı bir ömür nasip etsin Mevla’m. Bana bahşedilen en büyük nimet, en büyük sermayem evladım, bu bahtiyarlık bana bir ömür yeter, elhamdülillah.

.

BABAMIN TEKNESİ / Fazlı BAYRAM

İpek gömlek giymezdi babam

bilirdi haramdı

sabah seccadelerinin

yorgun bekçisiydi

rıskımızı helal sağardı geceden

hamuru döverdi vakit girmeden

namaz sonrası yakardı ocağımızı

bilirdik hamurumuz yoğrulmuş

bilirdik babamız yorulmuş

lokma lokma dökerdi hüznünü

kızgın yağın içine türküler eşliğinde

‘zülüf dökülmüş yüze aman’

bir yangın yeriydi babamın yüreği

marifetli ellerinden dökülen lokmalar

tekkede pişer ve olgunlaşır

sonra şerbete kavuşurdu

şerbet kevser tadında

şerbet cennetten bir ırmak

kahvaltı sırası babamın şimdi

biz okul çantası sırtta

harçlıklar cepte güle oynaya

her şeyimiz tas tamam çıkarken evden

babam hüznüyle kalırdı sofrada

sonra çarşı pazar

benim babam helal ekmek savaşçısı

yatsı okunurken eşikte görünen kahraman

.

ÇOCUK OLMAK / Merve SÖYLER

Küçük bir kızken her akşam babamın işten dönüşünü kapıda beklerdim. Henüz sokağın başında görür görmez tüm sevinçler benim olur ve ona doğru koşardım sarı saçlı küçük bebekler getirirdi bana uzaklara gittiğinde yine oyuncaklar alırdı. Mutlu olurdum. Hayattan bir haber o oyuncaklarla hayaller kurardım. Masum günahsız ve suçsuzdum…

Çocuk olmak silahsız hayaller kurmak, çocuk olmak anneli babalı yuvada yaşamak, çocuk olmak el ele tutuşup şarkılar söylemek, bazen bezden bir bebek de olsa ona sarılıp uyumak; takvim kâğıtlarından uçaklar yapmak, okuldan kaçırdığımız tebeşirlerle çizgi oynamak biz çocuklar oyun oynarken bile arkadaşlarımıza dokunur elim sende derdik seninleyim derdik. Biz çocuklar eleleydik.

Büyümek yok.

Büyüdük mü?

Silahlar üzerimizde benlik davasından.

On binlerce hayat yıkık virane.

Hayaller paramparça; bencillik had safhada; insanlık yok, kardeşlik yok, çocukları düşünen bir Allah’ın kulu yok; onlar bizim geleceğimiz, onlar bizim canlarımız.

Ben küçük bir çocuğum şimdi. Her korktuğumda anneme sarılıyorum; kapa gözlerini diyor. Kapıyorum gözlerimi, kulaklarım duyuyor. Silah sesleri yaşamımın bir parçası oldu artık. Her gün dökülen kanlara alışıyorum. Cansız kanlı bedenlerin arasında oynuyorum… Sonrası, sessizlik. Bir fırtına kopuyor; kayıplar… Sabah yine aynı güneş doğuyor yine güneş batıyor. Ben Suriyeli, Lübnanlı, Filistinli, Afganistanlı, Somalili, Çeçenistanlı, Pakistanlı, Iraklıyım.

Dünyanın her köşesinde çocuğum her şeye rağmen…

Ben, senin oyuncağınla düşler kurduğun yaştayım. Şimdilerde battaniyeme sarılıp hayallerimle avunuyorum, bir kurşun kalemle kâğıda çizdiğim otomobille oynuyorum. Ben şimdi takvim kâğıdından uçaklar uçuruyorum ve poşetten yaptığım uçurtmaları başka ülkelere gönderiyorum.

Ayrıştıran, bölen, parçalayan, savaştıran, öfke kusturan, zalimin zulmüne kulak tıkayan o aşağılık dünya siyasetinin hesaplarının, çıkar denklemlerinin ötesinde bir çocuğum. Tertemiz, masum yüreğimle her yerde aynıyım; çocuk olmak yönüyle hayallerim rengârenk; ne kadar ağlasam da güldürür beni ufacık bir şeker. İştahı doymak bilmeyen zenginlere inat, çocuksu kanaatimle hepsinden zenginim. Annem babam yanımda olsun beni koruyup kollasınlar; daha ne olsundu hayat?

Çocukların gülmediği hep ağladığı bir dünya ister miydik?

Ne kadar da çekilmez olurdu değil mi böylesi bir dünya?

Bizim çocuklarımız gülüyorken bir başkasının çocuğu ağlıyorsa, anaları babaları kardeşleri kör kurşunlara hedef oluyorsa… Bu dünya kokuşmuş, bu dünya laçka…

Barışın huzurun olduğu bir dünyada yaşamak istiyorum. Gerçekleşmesi zaman alsa da çocuklar bunu zihinlerinde yaşıyor. Hiçbir bir şey onların yaşama umutla bakması kadar değerli değil. Hadi sen de bir adım at çocukluğunu hatırla ve çocuklarımız için el ele verelim. Onlar tüm masumiyetleriyle yaşasınlar. Hayatı emin adımlarla küçük yuvalarında huzur bulsunlar. Adaleti ve mutluluğu tesis etmek istiyorsak dünya üzerinde çocukça bir bakış, çocukça bir yürek lazım hepimize. Zarif insanlar çocuk ruhludur, zarafet de zariflerden sadır olur.

İçinizde hep bir çocuk yüreği taşımanız duasıyla.

BİZE YAZILANLAR...

ŞİİR/Ferhat ALTUN

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder