yeni ve ölmekten usanmış
sabah
atlarının gölgesinde
sonsuz
terleyen ve ileri doğru atılan
göğsünü
bir hançer gibi gökyüzüne yakıştıran
bu
korkusuz ırmak bizimdir
çünkü
kedileri bir şefkat gecesine çağırdın
güvercinlerin
boynunda siyah izler bıraktın
işte
çalışan saati bizimdir güneşin
yeryüzünün
bütün rüyalarında seğiren
o
ekin tarlaları ve gelincikler
bir
ağaç gölgesinde yürüyen
bütün
ölümlüler
bilir
saatin yaklaşmakta olduğunu
ve
yaşamaktan güzel olduğunu
ama
gözlerimiz çok yandı bizim
tahmin
edilemeyen kuşlar gibi bir akşamın göğünde
süzülen
ve kaybolan hasretleri çağırdık
sofralar
kapandı evler açıldı
bizi
ateşin ismiyle yaktın
korkuttun
gölgesiyle
sevmenin
büyük
ordusunun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder