Gül Ananın cezbeli gülü,
Ali dost…
Dost meclisinin suskun dostu,
Gülüşü sessizliğe karışan güzel insan.
O gün, gökyüzü sessizdi…
Yürekler ise bir dutun gölgesinde inledi.
Gül Ana yandı,
“Ağlar Gül Ana, ağlar Mamoşum diye…”
Oğul… oğul… oğlu…
Yavrum… yavrum… yavrum…
Mamoş… mamoş… mamoş…
Her ses, toprağa düşen bir yaprak gibiydi.
Her ağıt, göğe yükselen bir dua.
Sen bir dut yaprağı gibi sessizce düştün hayattan,
Biz seni dutun gölgesinde bekler olduk.
Dost Ali…
Sen gittin,
Bizde bir sessizlik kaldı.
Rüzgâr esince hâlâ
Gül Ana’nın sesi duyulur:
“Mamoşum…”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder