Şimdi akşam gönlüme sızdırır karanlığını,
Kaçırdığım bilmem kaçıncı trenden,
El sallar,
Hüznün en kesif mekteplerinde
Izdırap derslerinde,
Acının en derininde
Çocukluğunun çiçeğini kararmış ellerden sakınırken
Bir başına mutsuzluk zindanlarına atılan,
Mühürsüz mektupların bile ulaşmadığı,
Soylu bakışların minicik kalpleri...
Zamanın büyüsünü
Ve yahut hüznün zamansızlığını,
Varoşların matemli sessizliği,
Kimsesizler yurdunun kapı önlerinde
Gökyüzünün şairlerine imrenen bir çocuk,
Ekmek arabasının ardı sıra yalınayak,
Umuda koşan bir yavru
Değiştirebilir mi?
Ey akşam vakti,
Kaçırdığım,
Kaçırılan tüm trenlerde,
Yazgısına sebat edenleri
Bir araya getirsene.
Gün görmemiş kaç kişi,
Gün yüzüne çıkmayan kaç acı
Kaç kırık kalp, duraklardan topladığımız
Hüznün mekteplerinden mezun olamayan kaç kişi gerekiyor
Kaç sitemli sövgü
Kaç efkârlı beste
Hüzne zaman,
Zamana ömür,
Ömre hüzün gerekiyor/mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder