HİCRET (Şiir)/Samet YURTTAŞ

 

Kırkikindi geçti üzerinden

Kerpiç evler yağmur damıtırken

Nazlanmadı

Sitem etmedi

Dizlerini kırarak göçebe çadırını

Kurdu bozkıra

Alnını ve karnını doyurduğu

O hep bilindik sofraya

 

Kırkikindi geçti üzerinden

Bir zırh gibi kuşandı

Kıbleyi gösteren rüzgârı

İbrikteki son suyu da

Ağaçlara bağışladı

Taştan ve topraktan ve kumdan

Alnını mahrum eden

Seccadeyi kaldırdı

Alnında kırk izle Kâbeye vardı

 

Kırkikindi geçti üzerinden

Eğildi

Toprağın bağrındaki yangına su taşıyan

Kırk karıncayı saydı

Çoktular

Gökteki yıldızlar kadar

Kırkikindi geçti gökteki hicreti

Anlayana kadar