Ve hiç sindiremedim
Cuma
akşamları okuduğum şiirleri
Aç karnıma
oturan bir yumruk gibi
Hep bir
şeylere hazırlanırken
Çağlar
öncesinden çağlar ötesinden
Zihnime
çakılan
Yirmi yedi
yıllık antik çivi:
“Putlar
kendi insanlarını yaratıyor şimdi”
O balçık
suratlıların
Yüzlerini
hiç unutmadım.
Hafta
sonları
Tiyatroda,
sinemada, operada
Kendini
adlandıran, tanımlayan, Konumlandıran
Sabahı hep
ıskalayan
Akşam
apartman boşluklarında
Kendini
sallandıran
Putları
dahi kıskandıran çağın insanı
Gökyüzünü
şahit kılmak için
Açık
havada
Tam üç kez
okudum bu şiiri
Parmaklarımın
arasındaki
Putlar
dökülsün diye
Elimde
çekiçle, balyozla okudum
Anladım
Elimdeki
putmuş damıtan
Bu şiiri
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder