SÖZÜN ÖZÜ / Nurcihan KIZMAZ

Bülbüller şakırken şen bahçelerde

Yaprağı kıskandım gülü kıskandım

Elif gibi duran mağrur lalede

Pembeyi kıskandım alı kıskandım

Pınarlardan soğuk sular içerler

Baharı müjdeler çiçek açarlar

Gölgesine konup konup göçerler

Ağacı kıskandım dalı kıskandım

Mecnun bile vazgeçmişti Leyla'dan

Dünyaya değil ukbaya meyleden

Ozanları dertli dertli söyleten

Mızrabı kıskandım teli kıskandım

Irmakların coşup çağlamasını

Ananın sevinçten ağlamasını

Gurbeti sılaya bağlamasını

Yolcuyu kıskandım yolu kıskandım

Petekleri sıra sıra dizerler

İçlerine şeker şerbet ezerler

Elvan çiçekleri tek tek gezerler

Arıyı kıskandım balı kıskandım