akşamdı
suların kestiği
son aydınlığında toprağın
geldiler
çiçeklere güvenenler
ben buruşuk bir yüzdüm güneşe doğru
yitirmiş tarihini, sakallarını dinlendirmiş
bir bayrak açıyoruz dediler
en güzel rengini şu papatya verecek
henüz kırılmış bir yürek gibi
eskimiş ve kaydedilmiş papatya
ben korkusuzdum geceye karşı
bütün hayvanların dirildiği geceye karşı
mayısı çağırdılar
ellerinde imanla ölmenin tuhaf çeliği
atlara ve türlü koşulara
ben yanmakta olandım
evvel sesi boğularak
camdan bir kimya oturttular
çelimsiz tanrıları
sabaha dek
sokağa
yalvarmış gibi
bilmediler
ben çamurla doğrultulmuştum
böyle kazanmıştım bu yeteneği
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder