YETİMLERİN SEVDİĞİ BİR ÇİÇEK VARDIR/Mustafa Alper TAŞ

ne güzel bir ölümdür seninki menekşelerden bile kendine bir mavilik çıkardın

doğruldun eski terziler gibi elbiselerin üzerinden

gururla baktın ışıltımıza biz korkulu ateşlerdik her an biri gelip söndürebilir

ya da sorabilir hesabını karanlık gecelerin

ama yetimdik de hanlarda ve uzun ağustoslarda kim olduğumuzu saklayaraktan

belki saçlarında eski bir hatıranın denizi uğulduyordu

belki tam da yerinde ölüyordun

yakıştırarak göğsüne kimsenin sahip çıkamadığı bir karanfili

kırlardan ve kuşları tembihleyen bu bahardan geriye

uğultulu bir zaman kaldı saati biraz da bu yüzden anımsadık

geç olmamıştı çarşambaydı

neden mi diriydi çünkü yosunlar denizin koynunda 

balıklar sevinçliydi ağlarda sevdikleri bir pınarın serinliği

bakıyorduk akşama bakmamız gerekti

seninle nasıl andırabilirdik ismimizi yoksa

sana benzeyen yanlarımızı kim bilebilirdi