ZARİF BİR PAPATYA/ Merve ÇAYIR

Gökyüzü..

Alabildiğine mavi..

Ve alabildiğine uzanır ufukların bitiş çizgisi..

İlkbaharla gelen taze bir bahçe..

Aldığım nefeslerde papatya kokusu var..

Ve attığım adımlarda onları incitme korkusu..

Papatyaları severim. Daha çok minik olanlarını..

Öyle zarif, öyle beyaz ve öyle korunmayı bekleyen narin bir gelini andırır bana papatya..

Nefesime karışan papatya kokuları arasında bir ağacın gölgesine sığınıp, sırtımı vererek kitap okumayı da severim.. Arkama yaslanır, beni başka dünyalara götüren satırların arasında bir mola verip şöyle bir bakarım içinde bulunduğum manzaraya.

Gökyüzü..

Alabildiğine mavi..

Ve alabildiğine uzanan bahçenin yeşil örtüsü..

Yeşilliğin üzerine serpiştirilmiş minik papatyalar..

Ah şu tabiat

Bana yaşama sevinci veren şu eşsiz güzellik..

Nasıl bir mükemmellik örneği yarattı seni ?

Nasıl bir eşsiz güzellik sana güzelliğinin zerresinden bahşetti de bu kadar güzel olabildin?

Görerek bakabilenler, her güzellikde ‘O’nu bulur.

Ve ben ‘O’nu her buluşlarımda ve kapıların her ‘O’na çıkışlarında bir kez daha ‘O’na hamdederek devam ederim yoluma..

Çünkü papatyalar güzeldir..

Çünkü onu yaratan daha güzeldir..