Rüzgârın sırtında geçer çocukluk
Anlayamadan varlığını, yokluğu geçip gider
Kimine siyahlar içinde kapkara,
Kimine kardan ak, kardelenler içinde.
Kiminin dizleri yaralı bereli,
Kiminin düşleri harabe’li
Anlar, ne güzel şeydir çocukluk
Anlar da, ama dönmez ne o sokak nede o kucak
Kısa şortlu, lastik ayakkabılı dostlar
Birer bey olmuş artık bilyeleri yok
Düşünmekten kaçınır artık
O çamurlu sokak aralarını,
Kimsede dönüp bakacak yürek yok
Ama o yatağa düştü mü insan
O çamurun kokusu gelir aniden
Keşke çare olmaz, anlar birden
Hasretlik çökse de geçmişe birden
Merhem olmaz ne kadere ne de Azrail’e…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder