BELÖREN'DE İLK GÜNLERİM/Teyfik KARADAŞ

Şarkın şirin ilçesi, Emrah ile Selvi’nin diyarı Yeşil Erciş’te öğretmen olarak görev yaparken, kadim şehirlerimizden Adıyaman’a atandım. Adıyaman Valiliği de beni Gölbaşı ilçesinin Belören kasabasında bulunan ilköğretim okuluna öğretmen olarak görevlendirdi.  Yeni görev yerim olan Adıyaman’a gitmek üzere on beş eylül günü Erciş’te çalıştığım okuldan göz yaşları içinde ilişiğimi kestim. Birlikte çalıştığımız öğretmen arkadaşlarla hüzünlü bir şekilde vedalaştık. İlişiğimi kestim ama gönlüm, bedenim ve ruhum bir türlü Erciş’ten ayrılmak istemiyordu. Beynimde fırtınalar kopuyor, Erciş’ten ayrıldığım zaman başka yerde görev yapamayacağımı düşüyordum. Yörede yaşanan terör olaylarına ve zorlu coğrafi şartlara rağmen orada oluşturduğumuz arkadaşlık ortamı Yeşil Erciş’i bizim için cazip hale getirmişti. Erciş bize göre fani dünyanın yalancı cenneti olmuştu. Van gölü havzasının tarihi zenginlikleri ve doğal güzellikleri bizi oraya bağlayan önemli etkenler arasında yer alıyordu. Bu nedenle ayrılışımı yaptıktan sonra beş gün daha Erciş’te kaldım.  

Van gölünün çevresini, Akdamar adasını, Süphan, Tendürek, Nemrut ve Erek dağlarının eteklerindeki Türkmen beldelerini can alıcı gözle son bir kez daha gezdim, dolaştım. Van Kalesinin tepesine çıkıp Van Gölünün güzelliklerini doyasıya kadar temaşa ettim. Ahlattaki Selçuklu mezarlığına giderek bundan bin yıl önce Anadolu’yu bize yurt etmek için can veren şehitlerimizin ruhlarına Fatihalar okudum. Abdurrahman Gazi hazretlerinin Türbesini ziyaret ettim. Erciş’e ilk ayak bastığım günden, ayrılacağım tarihe kadar geçen dört yıllık süreçte edindiğim bütün dostları, arkadaşları ayrı ayrı ziyaret ederek helalleştim. Faruk Albayrak, Cevdet Bay gibi gönül adamı ve Türkmen Beyi olan büyüklerimizden ayrılmak hiçte kolay olmadı. Bir pazar sabahı olanca cesaretimi toplayarak akan gözyaşlarımı kimse görmesin diye arkadaşlara, eşe, dosta haber vermeden valizlerimi alarak tek başıma otogara geldim. Gaziantep’e giden Erciş Seyahat otobüsüne binerek hüzünlü bir şekilde Erciş’ten ayrıldım.

Otobüs Adilcevaz, Ahlat istikametine doğru yayından çıkmış bir ok gibi ilerlerken, gözlerimden nisan yağmuru gibi akan yaşlar, cebimde taşıdığım selpak mendilleri birbiri ardına ıslatarak kullanılmaz hale getiriyordu. Benim ne için ağladığımı bilmeyen yolcular, film çekimi yapan kameraman edasıyla gözlerini benden ayırmıyorlardı. Üzüntümü kısmen de olsa azaltır ümidiyle bitirdiğim ilk sigarının ateşiyle ikinci sigarayı yakıyordum. Ben ve diğer yolcuların içtiği sigaraların dumanından göz gözü görmüyor, sigara içmeyen yolcular yangın dumanı solumuş itfaiyeciler gibi öksürüyorlardı. Ben dahi sigara içtiğim halde tütün kokusu ve duman yoğunluğundan rahatsız oluyordum. Adilcevaz’a vardığımızda Alparslan’ın dedesi Tuğrul Bey tarafından yaptırılan Caminin yanındaki yazıhanenin önünde otobüs yolcu almak için durunca benim üzüntüm bir kez daha arttı. Çünkü bu camii Türklerin Anadolu’ya vurduğu ilk ve en önemli mühürlerden biriydi. Bundan dolayı arkadaşlarla her yıl bu camiyi ziyaret eder namaz kılardık. Artık bu camide namaz kılamayacaktım. Adilcevaz’dan Van’a, Ahlat’tan Edremit’e doğru dalgalanan Van gölünün berrak suları eylül sıcaklığını hafiften serinletiyor, kliması bozuk otobüste terlememizi azda olsa engelliyordu. Ahlat’a vardığımızda Anadolu’nun manevi bekçilerinden Abdurrahman Gazi Hazretlerinin ruhuna Fatiha okuyup, Yüce Mevla’ya başıma kötülükler gelmemesi için niyazda bulundum. Selçuklu Mezarlığındaki mezar taşlarına yakından son kez bir daha baktım. Ahlat taşından yapılmış kümbet, cami, ev ve minare gibi yapıları çıplak gözle incelerken otobüsümüz Ahlat’tan ayrılmış oldu.  Sol tarafıma baktığımda Van gölünün berrak sularında Tatvan’dan Van’a, Van’dan Tatvan’a yük ve yolcu taşıyan feribotların ufuklarda su üstüne düşmüş bir kamga gibi hareket ettiklerini gördüm. Ahlat’tan Tatvan’a varıncaya kadar bu feribotları temaşa etmekten gözlerimi bir türlü ayıramadım.

Tatvan’a vardıktan kısa bir süre sonra minareleri türkülere konu olmuş Bitlis’te okunan öğle ezanı beni benden alıp ayrı dünyalara götürdü. Baykan yakılarındaki Veysel Kareni Türbesi, Diyarbakır civarındaki Malabadi köprüsü ve Urfa Kalesi derken gece yarısı son durak Güneydoğunun Paris’i Gaziantep kentine ulaştık. Gaziantep Otogarında otobüsten indim. Otobüsten indim ama Erciş’ten ayrıldığıma hala inanamıyordum. Biraz bekledikten sonra Kayseri’ye giden Devran firmasına ait bir otobüse binerek ata yurdum, doğup büyüdüğüm yer olan Kahramanmaraş’ın Döngel Köyüne hareket ettim. Bindiğim otobüsten sabah ezanı okunurken köyümde indim. İçi ağzına kadar eşya dolu kocaman iki valizi tek başıma zorda olsa taşıyarak on dakika kadar yürüdükten sonra evimize vardım. Babam ile annem sabah namazını kılmak için kalkmışlardı.  Benim geldiğimi görünce, nasıl sevindiklerini, nasıl mutlu olduklarını kelimelerle anlatamamam. Böyle güzel bir mutluluğu böyle güzel bir sevinci ancak yaşayalar bilir.

Erciş’ten ayrıldıktan sonra kullanacağım iki haftalık meyil izninin bir haftalık kısmını Erciş’te geçirdiğim için bir hafta meyil iznim kalmıştı. Bu bir haftalık sürede bir insanın yaşaması için gerekli olan malzemeleri tedarik etmeye ve yakın akrabalarımı ziyaret çalıştım. Yatak yorgan, tabak çanak işlerini köyden tedarik ettikten sonra şehirde mobilyacılık bir arkadaşımdan da iki adet çekyat, bir adet soba, bir adet masa satın alarak zaruri ihtiyaçlarımı temin etmiş oldum. Cuma günü erkenden göreve başlamak için Maraş’a, Maraş’tan da bir minibüse binerek Gölbaşı’na gittim. Yaz tatilinde Maraş’tan Gölbaşı’na birkaç kez gidip geldiğim için Kahramanmaraş-Gölbaşı karayoluna gözlerim iyice aşina olmuştu. Gölbaşı’na varınca ilk iş olarak Belören’e nasıl gidileceğini öğrendim. Kardeşler lokantasında karnımı doyurup, belediye otobüsünün kalkış saatini beklemeye başladım. Otobüs durağa gelince bir nolu koltuğa oturdum. Otobüs kısa sürede doldu. Otobüsün şoförü Gölbaşından Pazarcık istikametine doğru hareket etti. Otobüs menziline doğru aheste aheste ilerlerken demiryolundan geçen yük trenleri çıkarttıkları farklı seslerle ortalığı velveleye veriyorlardı. Gittiğimiz yolun sağ tarafında kalan devasa büyüklükteki iki adet göl, gölün etrafındaki hurma bahçeleri yöreye ayrı bir hava katıyordu. Derken otobüs on beş dakika sonra sol tarafa doğru giden Belören- Suvarlı yoluna döndü. Uçsuz bucaksız üzüm bağlarının arasından iki tepe, üç dere geçtikten sonra Belören’e ulaştı. Ben yaklaşık yarım saatlik yolculuk esnasında vatandaşların konuşmalarını dinleyerek bölgenin sosyolojik yapısı hakkında bilgi edinmeye çalıştım. Otobüsün şoförü Niyazi usta nezaket gösterip beni okula kadar götürdü. Okulun ihata kapısından içeri girdiğimde ıssız ve sessiz bir ortamla karşılaştım. Okul binasının kapısı açık olduğu halde içeride kimsecikler yoktu. Merdiven basamaklarını biraz tedirgin, biraz korkarak çıktıktan sonra üçüncü katta temizlik yapan bir hizmetliyle karşılaştım. Hizmetli ders saatinin bittiğini, yöneticilerinde ders saatinden sonra Gölbaşı’na gittiğini söyledi. 

Bende bunun üzerine yaz tatilinde tanıştığım beldenin belediye başkanı Mustafa Bulut ile görüşmek üzere belediye binasına gittim. Başkan beni muhabbetle, sevgiyle karşıladı. Benim memlekete dönmeme izin vermedi. Evinde iki gün misafir etti. Pazartesi günü ilköğretim okuluna gittim. Müdür odasına girip, müdür beye kendimi tanıttım. Okul müdürü Ali Kaya yüz otuz, yüz kırk kilo ağırlığına uzun boylu orta yaşlı, babacan tavırlı bir insandı. Bana çay ikram etti. Biraz konuştuktan sonra Pazarcık’ın Sakarkaya köyünden olduğunu öğrendim. Müdür beyle hemşeri olduğumuzu öğrenince de sevincim iki katına çıktı. Benim göreve başlama yazımı masasının üzerinde bulunan minicik daktiloyla bir zat kendisi yazdı. Göreve başladıktan sonra memleketteki eşyalarımı getirmek üzere beş gün izin alıp okuldan ayrıldım. Köyüme gelip perde, nevresim gibi eksik olan eşyaları tedarik etmeye başladım. Köyde buluna eşyaları Maraş’a getirip Ünal’ın mobilya mağazasına istif ettim.                                                                                                                                          

Cumartesi günü mobilyacı Ünal’ın kırık dökük eski pikabına mobilya mağazasına topladığım bütün eşyaları yükleyerek Gölbaşı’nın Belören kasabasına doğru hareket ettik. Pikabı çocukluk arkadaşım Ünal sürüyordu. Pikabın eski yolların dar olması nedeniyle seksen kilometrelik yolu ancak iki saatte gidebildik. Kasabanın girişindeki lojmanın önünde durduk. Lojmanda oturan komşuların yardımıyla eşyaları benim için ayrılan Belediye lojmanındaki daireye zorda olsa çıkarttık. Arkadaşım Ünal ranzanın masanın ve diğer mobilyaların montajını yaptıktan sonra Belören’den ayrıldı. Ben kocaman bir evde yapa yalnız kalınca gözyaşlarımı tutamadım. Kolilerin içinde olan tabak, çanak ve kaşıkları mutfaktaki raflara, valizlerde bulunan elbiseleri yatak odasındaki dolaplara bir tezgâhtar edasıyla yerleştirdim. Eşyaları lojmana çıkartılması, evin tertip düzeninin sağlanması aşamasında Adnan Bey ve eşi Mesude Hanım yanımdan hiç ayrılmadılar. Bu nedenle Adnan Bey ve eşi Mesude Hanıma ömür boyu müteşekkir olduğumu ifade etmek isterim. Lojman toplamda sekiz daireydi. Lojmanın diğer yedi dairesinde öğretmen, asker ve diğer kamu kurumlarında çalışan memurlar oturuyordu. Komşuların ilk gün bana karşı göstermiş oldukları ilgi ve alakalarından memnun kaldım. Öğretmen Mesude Hanım’ın üniversiteden okul arkadaşım olması da benim için önemli bir avantajdı. Lojmana yerleştiğim gece yorgunluğun etkisiyle akşam haberlerini dinler dinlemez uyudum. Sabahleyin erkenden kalktım. Kaldığım lojmana beş yüz altı yüz metre uzaklıkta bulunan fırına giderek bir tane pide ekmek aldım. Geri gelirken de bakkala uğradım. Bakkaldan zeytin peynir gibi kahvaltılık malzeme alışverişi yaptım.  Ödeme yaparken bakkalın “hocam ücreti aybaşında ödersin” demesi beni ziyadesiyle mutlu etti. Parayı peşin ödedim ama bu davranışı yöre halkının öğretmene değer verdiğinin küçük bir göstergesi olarak mütalaa ettim. Bakkal Vakasın bu centilmen davranışı en azından benim kasabada geçireceğim ilk güne moralli olarak başlamama vesile oldu.

Bakkaldan çıktıktan sonra eve giderken karşılaştığımız insanların bana selam vermesi belde hakkında pozitif düşünmeme neden olan unsurlar arasındaki yerini aldı.  Evlerin tamamının ya da tamamına yakınının betonarme veya çatılı olması yöre halkının ekonomik seviyesin ülke ortalamasının üzerinde olduğunu belli ediyordu. Kadınların giymiş olduğu kıyafetler güneydoğunun diğer yörelerindeki kadınların giymiş oldukları kıyafetlere pek benzemiyordu. Kadınların kıyafetleri iç Anadolu tarzına benziyordu. Erkeklerin giydiği şalvar ve şapkalar Adıyaman yöresinin orijinal kıyafetleriydi. Bakkaldan lojmana gelinceye kadar gördüğüm traktörler ve tarım makineleri çalışacağım yerde çiftçiliğin güçlü olduğuna işaret ediyordu.   Lojmanın merdivenlerinden yukarı çıkarken merdivenin her basamağı bana bir dağ kadar yüksek geliyordu. Mehter Marşı eşliğinde yürüyüş yaparcasına her adımı attıkça iki adım atacak süre kadar duruyor, dinleniyordum. Neticede uzun da sürse evime vardım.

 Maraş’tan aldığım beyaz renkli emaye çaydanlığı iyice yıkayıp temizledikten sonra güzel bir çay pişirdim. Evimin batı cephesindeki büyük balkonda kahvaltımı yaptım. Balkondan bakınca yakın mesafede Belörenin yavaş yavaş sararmaya başlamış üzüm bağları ile firezleri eskimiş buğday tarlalarını, uzak mesafeli bakınca beyaz bulutlar altında süzülen Engizek ve Nurhak dağlarını görüyordum. Güneye baktığımda beldenin evlerinin yarısını bağrına saran küçük bir tepe ufkumu kapatıyordu. Evimin önündeki asfalt yoldan birkaç dakika arayla geçen arabalar yaşamıma ayrı bir renk katıyordu. Kuşluk olunca beldenin doğusundaki dağdan beldeye doğru gelen koyun ve keçi sürüleri çocuklukta yaşadığım çobanlık hayatımdaki anılarımı hatırıma getiriyordu. Beldedeki sosyal ve kültürel yaşamı zihnimde bir bütün olarak değerlendirdiğimde Belörenin klasik bir Anadolu kasabası olduğu kanaatine varıyordum. Bütün bu pozitif yöndeki düşüncelerime rağmen zihnimde cevap bekleyen onlarca soru dolaşıyordu. Bu soruların cevabını beldede yaşadıkça ve diğer arkadaşlara sordukça öğrenecektim. Mesela beldede dil sorunu var mıydı? Genel olarak halk hangi siyasi görüşe mensuptu. Velileri okula ilgisi nasıldı gibi sorular kafamı meşgul ediyordu. Kahvaltımı yapıp çayımı içtikten sonra bulaşıkları güzelce yıkadım. Ben bulaşıkları yıkarken beldedeki camilerin minarelerinden yükselen ezan sesleri ruhumu rahatlatıyordu. Öğle namazını bitireceğim anda Adnan Menderes hocanın “Pehlivan neredesin? Haydi, aşağıya in” sesiyle birlikte, merdivenleri ikişer, üçer basamak hoplayarak lojmanın önüne indiğim anı hala unutamıyorum. Aşağı indiğimde Adnan Menderes Hocanın yanı sıra Uğur Hoca ve Ahmet Umutlu beyde beni bekliyordu. Aşağıda beni bekleyen arkadaşlarla birlikte kahveye gittik. Kahvenin önünde elli atmış kadar insan oturmuş çay içerken, bir o kadar insanda içeride okey oynuyordu. Bizde kahveye varınca kahvenin önünde oturan insanlarla tokalaşıp garsonun gösterdiği ahşap sandalyelere oturduk. Biraz sonra kahveci birer bardak çay getirdi. Biz bir taraftan tavşan kanı çayımızı yudumlarken, bir taraf tanda hem kendi aramızda sohbet etmeye hem de kahvede bulunan vatandaşlarla tanışmaya başladık. Kahvede yediden yetmişe her yaştan insan vardı. Kahvenin yanında bir kasap, yan tarafında bir bakkal vardı. Kasabın önünde duman tüten uzunca bir mangal vardı. Kasap et pişirerek aynı zamanda kebapçılık görevini yerine getiriyordu. Sigarası biten insanlar bakkaldan hemen yenisini alıp geliyorlardı. Bu kahvenin yanındaki kasap ve bakkal bu kahveyi belde halkı için cazip hale getiriyordu.

Okulun lojmanında oturan Mustafa Hoca’da kahveye gelince öğretmen arkadaşlarda bir okey masası kurdular. Böylece ilk günümüzü kahvede geçirmiş olduk. Akşam olmadan arkadaşlarla birlikte evimize döndük. Uğur Hoca bekârdı ve annesiyle birlikte aynı evde yaşıyorlardı. Akşam yemeğine beni Uğur Hoca misafir etti. Uğur Hoca Ispartalıydı. Babası genç yaşta ölünce annesiyle birlikte kendilerine yeni bir dünya kurmuşlar. Uğur Erzurum’da üniversite okurken bile annesiyle birlikte kalmış. Annesi özel bir sağlık kurumunda çalışarak Uğur’u okutmuş. Benimle tanışınca da çok sevindi. Fadime Teyze bana “benim bir oğlumda sensin. İkinizin de yemeğini yapar, bulaşığını yıkarım” dedi. Fadime Teyzenin bu sözüne çok sevindim. Bende “Allah razı olsun teyzeciğim. Çok teşekkür ederim. Arada bir yanınıza gelirim” dedim.  Yemekten sonra bizimle aynı lojmanda oturan Adnan Menderes, Ahmet Tuğlu ve Ahmet Umutlu Hocalar çay içmek için Uğur Beyin evine geldiler. Gece saat on ikiye kadar çok güzel muhabbetler ettik. Muhabbet bitince evimize gidip yattık. Aynı lojmanda kaldığımız öğretmen arkadaşların ilk gün ki ilgi ve alakalarından oldukça memnun kaldım. Bu vesileyle de zihnimde dolaşan soruların bir kısmına ilk günden cevap bulmuş oldum.

 O gün sabah edemedim. Gece yarısı uyandım. Ezan okunmadan önce horozlar ötmeye, köpekler havlamaya başladı. Ezan okunduktan sonra cıvıl cıvıl öten kuşların sesi ruhumu okşarken, günün ışımasıyla birlikte meydana gelen sessizliği tarlaya çalışmaya giden vatandaşların traktörlerinden çıkan motor sesleri bozmaya yetti. Güneşin doğuşuyla birlikte arkasında römork takılı onlarca traktör, beldeyle bağlantısı olan yollara doğru konvoy şeklinde hareket etmeye başladı. Her traktörün römorkunla beş altı tane insan vardı. Kasabadan bağlara, tarlalara giden bütün traktörler üç beş dakika içinde gözden kayboldu. Bana da hafifçe bir kahvaltı yapıp okula gitme işi kalmıştı. Kahvaltımı yapıp yarım saat önceden okula gittim. Okula gittiğimde ne göreyim. Okul Müdürümüz Ali Kaya benden daha önce okula gelmiş çayı demlemiş, tek başına çayı içiyordu. Ben varınca bir bardak çayda bana doldurdu. Çayı birlikte içmeye başladık. Çay içerken müdür bey bana çeşitli sorular sorarak beni yakından tanımaya çalışıyordu. Ben ise müdür beyin suallerine kısaca cevaplar vererek zamanı verimli kullanmaya çalışıyordum. Biraz sonra öğretmenler gelmeye başladı. Öğrenciler okul bahçesini doldurdu. Zil sesiyle birlikte bayrak töreni için okul bahçesine çıktık. Müdür Bey İstiklal Marşımız okunmadan önce giriş merdiveninin üst basamağına çıkarak “Arkadaşlar! Okulumuza Pehlivan namıyla bilinen, Teyfik Karadaş isimli yeni bir öğretmen atanmıştır. Kendisine hoş geldiniz diyorum” diyerek beni öğretmen ve öğrencilere tanıttı. Öğrencilerde müdür beyin tanıtım konuşmasına alkışla karşılık verdiler. Bayrak Töreninden sonrada öğretmen arkadaşlarda benimle tokalaşarak “hoş geldiniz” dediler. Okuldaki yönetici, öğretmen ve memurların toplam sayısı otuz kadardı. Ana sınıfından sekizinci sınıfa kadarda yedi yüz civarında öğrenci vardı. Okul üç katlı, betonarmeden yapılmış beldenin en büyük binasıydı. Okuldaki ilk günüm öğretmen arkadaşlarla tanışarak geçti. Okulda dikkatimi çeken bir durum oldu. Müdür, müdür yardımcısı ve öğretmenler odasında bulunan masaların üzerinde tabaklar dolusu, poşetler dolusu kuru üzüm (Besni üzümü) ve Antep fıstığı vardı. Belören’de bol miktarda Antep fıstığı ve Besni üzümü yetiştiğinden okula gelen veliler hediye olarak üzüm ve fıstık getiriyorlarmış. Öğretmenlerde teneffüs aralarında gelen bu ikramları bol bol yiyorlarmış. Meğerse benim sabah traktörlerin üzerinde gördüğüm insanlar fıstık toplamaya gidiyorlarmış. Beldede su sıkıntısı olduğunu göreve başlamaya gittiğimde öğrenmiştim. Göreve başladığım ilk gün ders saatinin bitmesiyle su almak için Adnan Menderes beyin arabasıyla doğruca lojmana geldik. Biraz sonra belediyenin itfaiye aracı lojmanın önüne geldi. İtfaiyeyi gören komşular ellerindeki bidonlarla itfaiyenin başına toplandı. İtfaiyenin musluğundan bidonları doldurduk. İki tane kırk litrelik su dolu bidonu dördüncü kata bir nefeste çıkartmam kolay olmadı. O güne kadar yaşadığım, okuduğum hiçbir memlekette su sıkıntısı yaşamamıştım. Bizim köyde hangi taşı kaldırsan altından su çıkar. Van’da elbiselerimi suyu sodalı diye Van Gölünde yıkardım. Belörende su sıkıntısını görünce suyun ne kadar büyük bir nimet olduğunu daha iyi anladım.

Belörendeki ikinci gün karakol komutanı Ahmet Astsubayla tanıştık. Ahmet Astsubay beni öğle yemeği için karakola götürdü. Yaya olarak karakola giderken beldenin ara sokaklarından geçtik. Ara sokaklardan geçerken Terzi Nuri, Berber Ramazan, Marangoz Muharrem gibi tabelaları olan küçük dükkânlar dikkatimi çekti. Küçük kasabalarda terzi, berber gibi sanatkâr esnafların olması, belde için önemli bir zenginlik sayılır. Karakol Komutanı yemek esnasında bana kısaca karakolu tanıttı. Belören Jandarma karakolunda beşi rütbeli olmak üzere toplam otuz asker vardı. Belören Kasabası ve civardaki köylerin asayişinden bu karakol sorumluydu. O günkü şartlarda bölgede azda olsa terör tehlikesi bulunuyordu. Bu nedenle karakoldaki asker sayısı fazlaydı. Ahmet Astsubayın başarılı ve disiplini bir insan olduğu karakolun fiziki yapısından anlaşılıyordu. Akşam yemeği için sorun yoktu. Akşam yemeği için Adnan Menderes abim başta olmak üzere bütün öğretmenler sıraya giriyorlardı. Karakola gittiğimde karakoldaki diğer astsubay ve uzman çavuşlarla da tanıştık. O günden sonra karakol benim için mesai saatleri dışında zaman geçirecek bir mekân oldu. Velhasıl göreve başladığım ilk hafta sağlık ocağı doktorları, cami imamları, PTT memuru, kooperatif müdürü ve beldede görev yapan diğer kamu görevlileri dâhil olmak üzere aşağı yukarı bütün memurlarla tanışmış oldum. Bu arada beldede bulunan esnaflar başta olmak üzere belde halkının bir kısmıyla tanışma imkânımda oldu. Ancak; Belörendedki su sorunu beni korkutuyor, Gölbaşının başka bir yerine tayin istemem hususunda beni içten içe kamçılıyordu. Okulda çalışacağımız öğretmen arkadaşlarla, lojmandaki komşularımın yakın ilgi ve alakası, belde halkının şahsıma gösterdiği sevgi ve saygı ile beldedeki su sıkıntısı arasında tercih yapma konusunda zorlanıyordum.

İkinci haftanın ilk günü okula gittim. Yapacak bir işim olmadığı için müdür yardımcılarının odasında oturuyordum. Kapıdan içeri fötr şapkalı, takım elbise giymiş, kravat takmış, ayağındaki iskarpinleri boyalı, fevkalade zarif görünümlü bir bey efendi girdi. Bey efendinin zarafeti beldede yaşayan diğer insanlara hiç benzemiyordu. Kapıdan içeri girip selam verdikten sonra, Müdür Yardımcısı Ahmet Tuğlu’nun gösterdiği yere oturdu. Hâl hatır fasılası tamamlandıktan sonra Müdür Yardımcısı Adnan Beye yönelerek “Okula yeni gelen Pehlivan Hocayla tanışmaya geldim. Bu akşam karakolda duydum. Fevkalade değerli bir insanmış, bu yüzden onunla tanışmak istedim” dedi. Adnan Bey’de “Aradığın adam yanında oturuyor” dedi. Bende “Amca iltifatlarınız için teşekkür ederim. Hoş geldiniz şeref verdiniz. Siz kimsiniz? Diye sordum. (Karakoldan bahsedince Faruk Amcayı emekli asker sandım) Bey Efendi bana yönelerek “Adım Faruk Gönül. 1331 doğumluyum. Maraş Muallim Hayrullah Mektebinden Aliyül âlâ derecesinde şahadetnameyle mezunum. Eski Politikacıyım. Zat-ı âliniz gibi üniversite tahsilim yok. Hayat üniversitesinden mezun oldum. Bu kasabada ikamet ediyorum. Anladın mı hocam” dedi. Ben de “Memnun oldum Faruk Amca” dedim ama mal bulmuş defineci gibi sevinçten uçasım geldi. Faruk Amcayla bir çay içimi sürede kısaca biraz daha sohbet ettik. Faruk Amca müsaade isteyerek evine doğru gitti. Ben Faruk Amcayı tanıyınca su sorunu başta olmak üzere Belörenle ilgili bütün olumsuz düşünler hafızamdan silindi. Belörende çalışmaya karar verdim. Ve o günden sonra “Halka hizmet Hakka hizmet” düsturuyla Müdür Yardımcısı, Müdür Vekili gibi çeşitli statülerde yedi yıl, yedi gün süreyle şerefimle onurumla Belören halkına hizmet ettim.

Aradan otuz yıl geçmesine rağmen Belören Kasabasının kadirşinas insanlarıyla irtibatım devam etmektedir. İyilik yap denize at. Balık bilmese de halik bilir.