KENDİ HALİME YANDIM/Samet YURTTAŞ

 

Gecenin şakağından

Bir tutam çiçek kopardım.

Ezdim, çiğnedim, göğsüme astım...

Dünya pınarına vardım.

Köklerine bir damla su bıraktım.

Her gece boğularak uyandım.

Bulutların ardından yürüyenler,

İmrendim sizin dünya halinize.

Güneş vurdukça pencereme

Duvarların ardında

Kendimi bir sır gibi sakladım.

Ben duvarların ardında

Kül gibi yanmışım.

Dilim dönmedi dünya haline.

Rüzgârı sırtıma aldım.

Dağlara tırmandım.

Kalbim buz tutmuş,

Kaf dağının zirvesinde.

Dönmedim kendi sesime,

Oturdum kendi halime yandım