GELDİ GEÇTİ ÖMRÜM BENİM/Murat TÜRKMENOĞLU

Gözlerinden akan yaşlar kadar ömrüm geçti benim,

İlmik ilmik işledi dünyanın hüznünü neşesini,

İçli içli söyledi aşığın şiirini, türküsünü,

Kah gam etti, kah keder;

Lakin insan bilir mi ki,

Dünya kaç para eder?

Yüreğine dokunan hisler kadar ömrüm geçti benim,

Her tarafta aradı gönlünün neşesini,

Dağları aştı, denizleri geçti,

Leyla ile mecnuna karıştı;

Lakin bir türlü anlayamadı,

Bunun zamanı neydi, kaçtı?

Okuduğun kitaplar kadar ömrüm geçti benim,

Yazılar yazdılar üzerime,

Sözler söylediler lehime, aleyhime,

Yine de dinledim, hep dinledim,

Hiç kahretmedim.

Yürüdüğün yollar kadar ömrüm geçti benim,

Ben yürüdüm, yollar yoruldu,

Yollar yürüdü, ben yoruldum,

Bir soluklandım, bir arşınladım,

Ermek niyetiyle gülün saadetine.

Yalnız gecelerde düşünmelerin kadar ömrüm geçti benim,

Dalıp dalıp uzaklara giderken,

Sigaramın dumanı arkadaşlık etti bana

Ve sessiz bir türkü söyledim içimden.

Sevgiyi ve hüznü tattığın anlar kadar ömrüm geçti benim,

Bir çocuğun gözlerinde gördüm sevgiyi,

Bir ninenin ellerinde kokladım hüznü,

Sonunda anladım:

Hem acı varmış bu fani ömürde

Hem de tatlı

Hem sevgi varmış gönüllerde

Hem de nefret

Lakin ben sevgiyi seçtim ikisi arasından

Ve Mevla’m nasip eyledi o ceylan bakışlımı,

Alların, yeşillerin arasından…