Dikenli telleri geçselerdi mayınlara kaptıracaklardı umutları.
Aksak bir düş olacak topallayacaktı yarınları.
Anaya gözyaşı, mahalleye dertti sevda kapı
Geçmediler !
O yüzden ne mayınlanmış umutları,
Ne topal yarınları oldu.
Ne ana ağladı ne mahalle ne de dikenli telli bahçe.
Dinle ey sende be adam diyen
Bir neslin halidir bu;
Bir güvercin gerdanlığına dizilmiş çocuklarız biz...
Bombalanmış hayallerimiz…
Ne oyun kalmış ne de önünden kuşlar geçen pencere…
Hissiz bir dünyanın evladıyız biz...
Kendimize ait bir anımız yok...
Hepsi bir hayaldi, yüklendi kervan geçti gitti.
Amansız bir hastalığa yakalanmış ruh çürüyüp durmada...
Kötü kokular yayılıyor sarhoş bedenlerden...
Ne mutluluğu ne yaşama kaygısı, ne başka bir şey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder