Yağmur, vurma cama
Cam vefalı olmaz sana
Süründürür seni de mektubunu vermez bana
Sen yine tavrını koy topraktan yana
Yetim bebeğin eline dokun ya da
Cennetten annesi ellerini öpmüş sansın o da
Sonra uyusun, büyümesin ama
O daha küçük, acıyı bilmez! Sanma
Gitme! Aklını çelmeye çalışan rüzgâra kanma
Damlalarını sayarak büyüyecek çocuklar, bebekler
Söyle! Hangi sevgili seni böylesine bekler
Usulca yağ ama olmasınlar hasta
Sonunda gökkuşağı hediyen olsun hatta
Rüzgâr toprağın kokusunu yayarken
Şiir göklerden,
yıldızlar kayarken
Yine gel, bekleriz
sessizce tüm şehir seni burada
Cuma gel! Cumayız biz, bu ıssız adada…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder