Geceyi saran bir güz
sancısı
Kaparım gözlerimi ve
dinlerim
Dağların yamacında sıralı
ağaçlar boyunca
Alnı ak cesaretler
biriktiririm
Ölümü soluyan bu şehrin
nefesini duyar
Koşarım, bitmez benim
seferim
Gün aydınlığa kavuşmadan
evvel
Dayanamaz yolların
gözyaşını silerim
Bu bir hassasiyet değildir
artık
Güz sancısı dönüşür gönül
sancısına
Şimdi daha dikkatlidir
adımlarım
Ben yeryüzünü ve gökyüzünü
taşıyorum kollarımda
Kalbim beni taşıyor,
Kendi satırlarımda…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder