YANDIM / Meryem SAVUN

Ne zaman kendimin en köşesine çekilsem

Tek şey düşlerim keşke sende gelsen peşimden
Bilirim üşümüştür yüreğin daha dün ezelden
Kor olup yaksam seni kül olurum ebeden

Mesele değil çekilen çile kül olsam da nafile
Yürek yanmış kül nereden bile
Evvel yanarmış gül bülbüle
Bülbül habersizmiş dün bile

Herkesin vardır haberi Şirin olsam nafile
Eller bilmez cefamı gitsem de gurbet ele.
Dem bu demdir düşsem de dilden dille
Eşkin ile sulamaz isen gönlümü
Yiğidim merdim deme boş yere

Tut elini yüreğimin uçmağa giderken bile
Tutamaz isen niye  düştün peşime
Dün kendi köşemde yalnız iken
Nereden girdin gönlüme...

***
ANLASANA















Değilsin olmadın da yanımda

Karanlıklarda

Sokağımı aydınlatan bir lamba

Sessizliğimin çığlığında

Olamadın yanımda

Belki de uzaklarda

İki adımlık yolda

Bir asırlık zamanda

Gelemedin yanıma

Emekleyerek de olsa

Bense koşardım sana

Umulmadık her anda

Sokağın başında

Vakitsiz bir zamanda

Bir bebektim koynunda

Anne derdim sana anammışçasına

Adım atmayı öğrenmeden

Koşmak istedim sana

Adımlayamadan yıkıldım bir anda

Oysa bir bebektim koynunda

Kör sağır ve dilsizdim bir manada

Muhtaçtım sana anlasana.

***
BİR ÇOCUKTUM BEN




Bir çocuk gördüm rüyamda

Annem diye haykırıyordu

Bir baba evlat derken

Bir anne yavrum diyordu

Belki de Suriye, Filistin

Kim bilir belki de Mısırdı

Afrika’nın ortasında haykıran

Kimsesiz insan topluluğuydu.

Sen…

Evet sen…

Sen burada uykuya dalarken

Kaygısız…

Hüzünden uzak… Gözyaşından ırak…

Bir yudum su arıyordu akranların

Bir baba evine ekmek götürüyor

Belki de götüremeden vuruluyordu

Diğeri evinde yok oluyor

Belki de bir hiç gibi kayboluyordu enkazlar da

Bunu okuyana diyorum

Noktasını görene virgülüne bakana

Sana diyorum eleştiren sana

Müslümanlık nerede?

Kimlerin elinde?

Kimler kimlerle?

İslamiyet diyorum

 İslamiyet nerede?

Bedir’i Uhud’u diyorum

Kardeşlik diyorum

Heyhat!

Bir çocuktum ben,

Annem diyordum,

Evlat diyordu babam,

Yavrum diyordu annem.

Suriyeli değildim ben,

Filistinli değil

Türkiyeliydim ben…

Ben…

Evet ben…

Yaşamadım Suriye de bilemem

Filistin’i tahmin dahi edemem

Kudüs’ü Mısır’ı bilmem

Türkiye’yi bilirim bir ben.

Amma…

Ecdadımı bilirim Ensar’ı bilirim,

Muhaciri bilirim

Uhuvveti bilirim… Bilirim ben kardeşliği bilirim…

***

HÜZÜNLÜ DEĞİLİM BEN

I.

Hüzünlü değilim ben

Kelamım konuşur kaleme

Haykırır yüreğimin sesini bir bir

Hüzünlü değilim ben

Gözlerimden dökülen seslerle

Yüreğimin sesi bütünleşir

Beklentiler… Bekleyişler…

Bir bir dökülür yapraklarım

Tıpkı gözyaşlarım gibi

Bir bir kaybolur umutlarım

Bir bir kaybolurum; yok olurum

Diyorum ya hüzünlü değilim ben

İçimdeki, gökyüzünü parçalayan zamanı

Çıkarırım meydana

Sorarım gökyüzünü parçalayan zamana

Mısralarıma anlatıyorum seni

Demek ki hüzünlüyüm ben.

II.

Ey dost anlamadılar beni

Gözlerimdeki ışığı görmediler

Kelebeğin kanat çırpışı gibi

Kalbimin atışını görmediler

İki adım öteme gelip de

Bana bir selam vermeden

Geçip gittiler yanımdan

Ey dost bakmadılar bana

Feryadımı duymadılar

Bir çocuğun annesinin

Arkasından bakakalıp

Ağlayan çocuklar gibi

İçimden ağladı gözlerim

Ey dost içimdeki gözler anlattı beni

Hüzünlü olmadığım şiirleri…