BİR GÖNÜL DOSTU TOPRAĞA DÜŞÜNCE/Durdu GÜNEŞ

Değerli dostum Hasan Ejderha gönül dostlarından Durdu Ergüven’in 03.03.2015 Salı günü vefat ettiği haberini vermişti. Facebookta “dükkan” da çekilmiş bir fotoğrafı koymuş ve . “Çay eline yakıştığı gibi Rabbim cennetini de ona yakıştırsın” diye yazmıştı.

Yazı ve fotoğraf beni hüzünlendirmişti. Durdu Hoca sonradan “dükkan” ehli olmuş gönül dostlarındandı. K.Maraş’a gittiğimde dostlar toplandığında Durdu Hoca da gelirdi. Eskiye dayanan bir dostluğumuz yoktu ancak öyle bir muhabbet ortamı oluyordu ki herkes orada kırk yıllık dost gibiydi. Durdu Hoca güleryüzlü esprili idi. Mütebessim yüzü ve latif sözleriyle Durdu Hoca hafızamın en mutena yerinde yaşayacaktır.

Durdu Hocanın vefatı bana Aşık Veysel Neyzen Tevfik’in ölümüyle ilgili şiirinin bir kıtasını hatırlattı.

“Ne şöhrete tapmış, ne mala tapmış
Ne doğruyu koyup eğriye sapmış
Ne bir gecekondu ne saray yapmış
Dünya benim diyen beyler nicoldu”

Ölümle ilgili yine Behçet Necatigil’dan hatırladığım şu şiiri beni duygulandırdı.

“Adı, soyadı
Açılır parantez
Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti
Kapanır parantez

O şimdi kitaplarda bir isim, bir soyadı
Bir parantez içinde doğum ve ölüm yılları
Parantezin içindeki çizgi
Ne varsa orda
Ümidi, korkusu, gözyaşı, sevinci
Ne varsa orda.”

Ölüm hüznü karşısında ben birkaç mısra yazma ihtiyacı duydum.

Bir nefes alırız ve hayat başlar
Gün gelir o son nefesi veririz
Arada nefes nefese telaşlar
Oysa her gün nefes nefes eririz.

** **
Biliriz hayat yalan, ölüm gerçek
Solar, ne kadar güzel olsa çiçek
Hangi adım çukura denk gelecek?
Hep koşar adım hayatı severiz
** **
Neylersin, ölüm davetsiz misafir
Hiç beklemediğimiz anda gelir
Bu korku, kaygı, feryat, figan nedir?
Hep boşuna dizimizi döveriz
** **
Elbet oyun biter, perde kapanır
Geride hüzünlü resimler kalır
Ruh kafesten çıkar, sılaya varır
Gülümseriz sonra, “eyvallah” deriz
** **
Durdu Hocama Allah’tan rahmet diliyorum. “Dükkan” ehli gönül dostlarına da başsağlığı diliyorum.