Yeniden çocuk olmak vardı,
Yaşanmayanları yaşamak,
Aşılmayanları aşmak.
Yeniden sokaklarda koşmak
vardı.
Eve geç kaldığında
Azarlanmak olsa da işin
ucunda,
Tadını çıkarmak sokakların
Düşüp dizini kanattığında
Ağlamakla saklamak
arasında kaldığında
Bir şey uydurup boşaltmak
gözyaşlarını…
En güzel bahane Kemalettin
Tuğcu kitaplarıydı.
'Oy benim yufka yürekli
kızım' derdi babam
Bir de üstüne saçlarımı
okşadı mı
Yarabandı olurdu diz
kapaklarıma.
Babası olmayan bir komşu
kızı vardı:
Öksüz Fatma
Düşünürdüm aklım almazdı
Babasız yaşar mı insan?
Oysa o da bizim gibi yer,
içer, oynardı
Kim bilir belki de biz
uykudayken
O gece boyunca ağlardı.
Şimdi benim yaptığım gibi
Belki rüyamda görürüm diye
Erkenden yattığım gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder