VEL ASR / Memduh ATALAY

Güneşi değil kalbimi istedi o Hintli bilge

Hıncını sağaltmak için kalbimi istedi

Ben o bilgeye kalbimi vermeseydim eğer

İnsan kalmayacaktı Hint’te bile

Şafaktan başlayan yolculuklar olmasa

Nehirde külleri toplar mı o Hintli bilge

Bütün kör kuyularda biz, kör bakışlar bize

Bağışlayan biziz tüm günahkârları

Biraz faşist, biraz radikal, biraz kökten

Gibi sevimsiz, gibi korkutucu, gibi bilgisiz

Bir resim gibi çizdiler tüm resmimizi

Ateşi güle çeviren saf bakışlarımız için

Bir de çirkinleşmeyen yüzümüz hatırına

İkindi yağmurları yağar lekesiz

Eksik yanım budur itiraf ediyorum

Camla değişmişsem lütuf kokan rozeti

Plaketleri atmışsam en azgın köpeklere

Kırılıyor çünkü camın kalbi var

Sonra dağlarda türkü söylediğim

Eşkıya öyküleri dinlediğim

Aşktan ölümden yana şiir okuduğum üzre

Ne söylenirse doğrudur

Kimi zaman saklamışsam bir turna hasretini

Tankın altında kalan her müminden sonra

Yakmışsam birer birer kelimeleri

Sarmışsam tütünün en delisini

Çekmişsem içime derin derin

Yağmur yağıyorsa hala gözlerine şairin

Bilin ve bildirin nice mümin var yeryüzünde

Keder o ki hasret o ki sultanım

“İyi adamlar iyi atlara binip gittiler”

İyi atlara binip gelseler dayanamazlar

Bizim de hasretimiz derinleşir ham ervah arasında

Ey zamanın sahibi

Vel asr!