Birazdan
güneş doğacak ve ben gece boyunca biriktirdiğim kelimelerimle tarifsiz
acılarımı kefenleyip defnetmek üzereyim. “Mavi gökler hâlâ orda mı ?” diye
sesleneceğim belki de. Zemheri ayazında güne serilmiş bozkırının ortasında
hırçın sazaklara emanet kar taneleri gibi uzaklara savrulurken ruhum beden
kuyusunda; uzaklarda, bahar sevgilinin boynunda gümüş yaprak gibi neşve
buluyordur belki de kim bilir!
Nedir
uzak?
Uzak
bir kız çocuğunun ayalarında harelenen sevginin menekşe gözlerde demlenmesidir…
Kim
bilir belki de uzak bir çınar yaprağına çıkınlanmış göynümün bir kış dönümünde
sevgilinin ellerinde göğsüm semasına serilmesidir uzak…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder