-yaşayanlara-
1.
ölüm bahtiyar yokuşuna yukarıdan gelir
göğsünde biten çiçekler öksüzdür şimdi
insan her şeye tam zamanında geç kalır
gül bahçesi olur kabri ihtiyar çocukların
ölüm bahtiyar yokuşuna yukarıdan gelir
2.
ağzı açılınca gülce konuşurdu içlerinden biri
konuşunca gül dökülürdü dudaklarından
gül dikenleriyle terbiye ederdi dünyayı
biri gül ezgisiyle gülce söylerdi söylediklerini
ağzı açılınca gülce konuşurdu içlerinden biri
gülü gülce tercüme ederdi içlerinden biri
tamburdan mevsimler devşirirdi
güldü mü dişleriyle demir döverdi
kanıyla emzirirdi yoldaşı çiçekleri
gülü gülce tercüme ederdi içlerinden biri
biri başını uzattı devrilen göğe
türküler söylerdi gül ezgileriyle
çaldığı gül söylediği gül sustuğu gül
ve inatla dünyaya vermedi başını
biri başını uzattı devrilen göğe
biri gülce susardı öyle vakur
gül ikram ederdi gül meclisine
gülden bir vakitti öyle kızıl
karardı bir ara kara gül gibi
hâlâ susar mı öyle vakur
aldılar yuğdular sonra gülleri gül suyuyla
gittiler gülden elbiselerle güller yurduna
gök bağırdı yer bağırdı onlar kavuştu yurduna
onlar ölmedi biz gömüldük dünya denen kuyuya
aldılar yuğdular sonra gülleri gül suyuyla
3.
urfa yanan bir şeydir artık
sen temmuzdan bir elbise giyince
ve sesin kısılır gözlerin dolar
bir gül olursun ihtiyar çocukların kabrinde
urfa yanan bir şeydir artık
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder