Oyunda Yanmak/Mustafa Alper Taş



beni bir yaz akşamına çağırdılar

kollarını sıvayarak dolaşan adamların olduğu

ellerini siperleyen kadınların olduğu bir ikindiye karşı

koyamadım adını bu çağrılmanın

 

yürüdüm

nefes nefese karanfilli pencereler ayakta tuttu beni

ölümden korkmamayı ve kanımı sakınmayı öğrenmiş oldum böylece

kelebeklerle sararken yaralarını birileri

güldüm pekçokluğuna çaresizliğin

 

burada kırışan nehirleri sayıyorum parmaklarımın arasında

kiminin rengi papatyalı kimi kazıyor akşamı dosdoğru kendine

uğursuz gıcırtısını döküyor sokağa dişlerinin

karanlığı çekiyor aramızdan 

sevgisizlik

 

beni camdan bir ormana çağırdılar

sakınarak çerçevesini mendillerin kalbim kadar kırmızı

bir menekşeyle değiştirdiler sesini

gözlerimin

 

 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder