GARBİ YELİ DERGİSİ EDİTÖRÜNDEN MEKTUP

 

Kıymetli Ağabey,

Öncelikle şair bir ağabeye, tatlı dilli güler yüzlü hikayeci bir ağabeye, bir ceylanla oturup ağlayan o güzel yürekli ağabeye ve acizane çıkarmaya çalıştığımız Garbi Yeli edebiyat kültür sanat sayfamızı takip etme, okuma şerefini bize yaşatan bir ağabeye gönderdiği güzel şiiri için neler yazılır, nasıl cevap verilir bilmiyorum.

Yozgat’ın Sivas’a doğru tarafında küçük bir Orta Anadolu köyü. Soğuğun, geçim derdiyle boğuşan köylünün ciğerlerini söktüğü günlerden bir gün. Zaten arada bir akan çeşme sularının donduğunda karın eritilip su elde edildiği, ilçeye pazara inebilen birkaç vasıtaya ihtiyaçların sipariş edildiği, her sabah kalkıp evin önünü dolduran karın okula gitmek için hazırlanan çocuklar için temizlendiği günlerden bir gün. Çocukların kar topu oynadığında veya kardan adam yaptığında, elleri donup sızlamaya başlayınca sıcak su yerine soğuk suya tutularak sızının dindirilebileceğini bilenlerin yaşadığı, okul yolunda ayakların ıslanıp kirpiklerin birbirine yapıştığı, evin bir odasında soba olması hasebiyle hane halkının o bir göz odaya tüm hayatını sığdırdığı, devlet deyince akıllara kapanan yolları açabilen greyder, kesilen elektrikleri tamir eden elektrikçinin geldiği bir köy. Hele ki kıymetli annemin okuldan gelince çamur ve ıslak olan ayakkabılarımı her gün yıkayıp kuruması için sabaha kadar sobanın yanında bekletmesini hiç unutamam. Kışları böyle geçen köyün yazları daha güzel şüphesiz. Lakin çocuklar için tatil ve kırık dökük bir bisiklet heyecanından öte yaz, büyükler için tarladan çıkacak buğdayın para etmesi ve kışlık odun için köy ormanından bu yıl pay verilip verilmeyeceği düşüncesiyle geçer. Küçüklüğümde bir tırpanla onca arazinin biçildiğini, öküzlerle düven sürüldüğünü dedemden dinlemiştim. Ben böyle bir köyde doğdum Hasan Ağabey. Üniversiteye Maraş’a okumaya gelene kadar da bu köyden pek çıkmadım. Üniversiteyi bitirip geri köye döndüğümde bu manzaralar aşağı yukarı hala aynıydı. Bunları niye anlattığıma gelince. Ben, dostlar arasında meşhur olan o Kar Şiiri'ni işte bu köyde, böyle bir kış gününde yazdım. Şiiri, sizin "Hasta Anneler Ülkesi" şiirinizin bilmem kaçıncı okuyuşumun ardına yazmıştım. Bunu daha önce hiç ifade ettim mi bilmiyorum ama şiirde geçen "hasta bir annenin" ifadesi de aslında sizin şiirinizdeki hasta anne. Bu sebeple ve belki yüzlercesini sayabileceğim sebeplerce Hocalarımı tanımak, merhum Ahmet Abi’yi tanımak, sizi tanımak, Dükkân’ı tanımak, sizlerle hemdem olmak benim hayatımın en önemli olayıdır. Maraş’ta olduğum zamanlar gurbetteyim sanıyordum asıl gurbetin Maraş’tan çıkınca başlayacağını bilmeden. Zamanla Dükkan’ın dünyada bir yer olmadığı kanaati kesinleşti içimde. Yani o beni duygulandıran ve yine her zamanki gibi sizin nazik dilinizden dökülen, gönderdiğiniz “Melaikelerin çektiği yeryüzü resimlerinde sizlerle yan yana çıkmak için…” cümlelerinizin sebebi şahsım adına sizlersiniz.

Acizane, acemi olduğum bu dergicilik işlerine, çeyrek asra yakındır abiliğini, dostluğunu hissettiğim Mehmet Yaşar'ın beni onurlandırıp dahil etmesiyle girmiş oldum. Garbi Yeli, bilmem ne kadar daha sürer ama ömrü ve bereketi Yoldaki Kalemler gibi olsun isterim. Yoldaki kalemler benim ilk şiirlerimin yayımlandığı, ilk göz ağrım hatta son göz ağrımdı. Evlenince şiir yazmayı bırakanlar kervanına maalesef ben de dahil oldum. Uzun süredir yazamıyordum. Ama Garbi Yeli bir sorumluluk yükledi omuzlarıma inşallah kendime gelmeme, yine yazmama vesile olur. Dualarınıza talibiz.

Ahmet Abi'den mülhem "gülüşlü olsun" kabilinden ve hoşgörünüze sığınarak, elektronik postamıza gönderdiğiniz “Çırpınan Evler” şiirinizin açıklamasına eklediğiniz o güzel cümlelerinizi okuyunca heyecanlanarak dostlara: "Rakip derginin yayın yönetmeni bizimle resim çektirmek istiyor." dedim, latifemi hoş görün. Sizinle aynı karede olmak bizim için şereftir. Hürmet eder ellerinizden öperim.

Ufuk TÜRK