TÜRK İSLAM / İbrahim TOPALDEMİR

Tanrı dağlarının eteklerinden uçtu

Hira'dan yükselen mübarek muştu

Aşk bir alev oldu, Fergana'da tutuştu

Demir dağ eridi, Türk İslam'a kavuştu

İmtina etmişti bu yükten, arz ile sema

Onsuz olmaz ama olsa da yalnız heva

Hakkını vermesek de olmayacak heba

Uçacak elden, çekersek naz ile cefa

Hayaldi cihan hâkimiyeti mefkûresi

Ülküye can verdi, o ki ancak vesilesi

O emirle, garba akın etti binlercesi

Yetti onun, "elbet fetholunacak" demesi

Emanet taşındı da bugüne, tüm zamanlarda

Özümüz yitirdik, seraptan boş hülyalarda

Arama, gösterilen o ışıklı yollarda

Saklıdır, siyah bir Türkmen çadırı altında

***
ÇANAKKALE













Önce yurt biçtiler ortada dar bir alana

Asya bozkırlarına sığmayan küheylana

Çifte yiyenin tümü dayandı boğazına

Bu da imtihandı hep zora talip olana

Kara gecede ufukta dumanlar yükseldi

Denizden karaya binlercesi akın etti

Kanlı sırta adını veren tam bir vahşetti

Destanını yazan bir daha yazdırtma dedi

Kalmadı hiçbir iz elli yedinci alaydan

Onların da farkı yok kırk çerili kürşaddan

Yok edipte kendini sağ olsun diye vatan

O yoklukta gönlümüzde hep var olan

Çok cenk ettik ama Çanakkale en keşmekeş

Ne destanda ne hüsranda yoktur sana eş

Püskürttüğün ordu sanki çığ gibi kor ateş

Kanı damlıyor toprağa yaşı henüz on beş

***
BİNYETMİSBİR











Seyrine daldı serhattine gelen yiğitler

Bizlere vatan olmalı bu güzel dediler

Töredir ya ismini kızıl elma verdiler

Kalp kaydı karşı gelse de bire bin

Taç peşinde olan çıkmaz bu yola kefenle

Düşmez ordu, sadağı dua dolu neferle

Alınmaz ne gönül ne toprak yalnız seferle

Türk'e fetih harcı, sevgiliye samimiyetmiş

Kutlu zaferle açtı gönlünü Anadolu’m

Yaşatıp âbâd eylesin diye şanlı soyum

Devran döndükçe sensin ebedi yurdum

Salık verdi Alparslan tarihi bin yetmiş bir

***

BAYRAĞIM








Atamın ezelden ebede yâdigarısın

Kefenisin evladına, anamın yâdısın
Uğruna giden canlarımızın ayânısın
Hilâlinle yücelttin ecrini vereceğiz

Aybüke duruşun nazlıdır içimi yakar
Mahsun bıraktılar belli ki yıldızın solar
Milletim al çehreni öpüp alnına koyar
Uğruna öldük uğurunla yükseleceğiz

Mavilikten çıkıp şehit kanına büründün
Üç hilâl olup da üç kıtada hüküm sürdün
Aheste süzülürken göklerde hep hürdün
Yerin çeşm-i cihandır bir daha dikeceğiz

Acılar şimdi tozlu kitaplarda haykırır
Yere vurduğum her saban kemik kaldırır
Hain el sana dün gibi bugün de saldırır
Tek tanığı sensin senden dinleyeceğiz

***
TESPİH











Ustamın tezgahında akik, yakut taşlar

Yanar yontulur hizaya gelmeye başlar

İnce iplik üstünden omuz omuz yaslar

Mete'nin dağınık milleti toplaması gibi

Gönül paslı çare gelmiyor germebeden

Açılmaz kalp perdesi ondan dilemeden

Tespih et çözülsün kilit ölüm gelmeden

Sultan Alparslan'ın kapıları açması gibi

Huu derken çıngı alev olur, yürek parlar 

De ki! insan sevdiğine gideni mi sayar?

Taneler  her değmede bam teli kıpırdar

Çubukta, Yıldırım'ın Demir'e çarpması gibi

                                  

***

DÜKKAN'DA BİR AKŞAM

Arslan bey misali çıktık merdivenlerden 

Her basamak seslendi bize derinlerden

Sırtlamıştı onca büyük yükü öncelerden
Öyle yük ki son vatan gidiyordu elden

Her adımda bir dert yüklendi omuzlara
Dertlenmeden varılmazmış ki uzaklara
Yine gelsin haber salın Altay’a Oğuzlara
Taşısın bu ağır yükü yepyeni şafaklara

Derken çıktık dost yüzlülerin mekanına
Sözler hep nükteli yer bırakır dimağına
O haller benzer Osman Gazinin otağına
Yine sarılır bu millet hilalin sancağına

Kocalar söyleşirken her anlam ibretlik
Kimi suskun ama her hali civanmertlik
Derde gark etmişken bin bir hezimetlik
Dağıttı hüsranı ansızın gelen gençlik

Alperenler coşturdu yorgun gönülleri
Yarın bizimdir dedirtti sazları sözleri
Şafak sökmeye yaklaşınca sona erdi
Gece gibi koyu dostların muhabbeti