SESSİZLİK VE BEN / Muhammet NACAROĞLU


Saat gecenin biri. Dakikaların ilerlemesi durmaksızın sürüyor.

Dışarıda gelen sesler kulaklarımda tuhaf bir his yaratıyor. Garipsiyorum. Çünkü sesler yine tuhaf bir sessizliğin içinden çıkageliyor.

Yalnızım gecenin ortasında. Hülyalar ve sessizlik dostum benim.

Odanın kapısı açılıyor. Karanlık odaya dalan bir baş… Meraklı gözlerle tarıyor odayı… aradığının bulamıyor anlaşılan. Yalnızlığım bozuluyor az bir zaman. Tıpkı sessizliği bozan kısa süreli sesler gibi.

Havlamalar...Köpekler de farkında sessizliğin. Rahatsızlık mı duyuyorlar bilmem ama var güçleriyle bozmaya çalışıyorlar bu sessizliği.

Karanlıktan hep korkarım. Esrarengiz gelir bana. Görüntü ve ortam sıyrılır ve bir ben kalırım benliğimde çırılçıplak. Savunmasızımdır. Kendime ve çevreme...

Karanlık ve sessizlik dostluk kurdukları an, ben kalıyorum geriye... Ben beni korkutuyor.

Aslında korku, kendimi hatırlatıyor bana. Ortamın unutturduğu kendimi...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder