NİYAZ / A. Enbiya UZDİL

Ey dost 

Açık tut kapını
Gelemeyecek olsam da henüz

Bilirim sürgü vurmazsın
Açıktır kapın
Gönlü yanında olana
Sen tamam de yine ey dost
Huzura ersin içim
Bir çift sözüne güvenip de
Bilirim ki sözün senettir
Dediğini yaparsın son nefesine dek
Yaptığını da dersin mertçesine
Su serpiver üstüme
Ahir zamanın bozbulanıklığı değmemiş

Gönül dükkanında üç kağıda sat beni
Dünya pazarından çek iplerimi
Ben geleceğim
Modern zamanın yirmi dört saatinden
Bunalımlarından metropollerin
Kaçarak hürriyetime
Eşiğine yüz sürmeye
Yeniden

Sen gelenini boş çevirmezsin diyerek değil hem de
Kâr zarar eksenli ağıtlar yakmadan yollarda
Zararıma olsa da
"Dosttan gelen dosta gider"
Düsturuna sımsıkı sarılarak
Dost olabilmek dileğiyle
Senin gönlüne

Güveniyorum
Kendinden kaçkın olanları
Hor görmeyecek olmana
Diz boyu değil rezilliğim
Biliyorsun
Ta çeneme kadar su
Yüzündeki geniş gülümsemeyi düşleyerek
Geleceğim umut kesme benden

Bahçende toza toprağa bulandığım
O kutlu günleri
Bilsen ne çok özlüyorum