NİSAN YAĞMURU / Enver ÇAPAR




Mübarek  bir doğuma hazırlanan yeryüzü,
Onu arındıran Nisan Yağmuru,
O gün aldı adını.
Rahmet oldu alemlere, sağanak sağanak
Irmaklar ve denizler sırılsıklam.

Doğunca ebediyet nuru
Gökyüzü aydınlandı, yerin yüzü güldü
Yüzünü yağmura dönenler
Aşk deryasını boyladı

Düşen her damla,
İnciye dönüşüverdi okyanusun koynunda.
Yeşeriverdi çöller.
Bu gelişle yeniden dirildi dünya.

Gökteki yıldızlar,
Işığını O’ndan aldılar
Birer ayet gibi nakşedildiler
Görünce en mutlu olunan insanı gördüler,
Geçmiş ve gelecek.

Kardeşlerimi özledim buyurdu.
Yüzü hep tebessümdü.
Ona kardeş olmak ne büyük nimet.

Selam durur kalbimiz, duyunca adını
Biz de alsak selamını, bir rüya bitimi.
Herkes duydu ismini, müminler kalbinde buldu.
Gül kokusu sarınca bütün alemi
İçten yanmaya başladı yürekler
Mübarek hırkadan pay almak da var.

Dinmeyen yağmur kuşatıverdi çölü.
Toprak hiç böyle kokmamıştı.

Ay ikiye bölündü, aşkıyla durmadan döndü
Bulutlar perde oldu, mahcup güneş saklandı
Adı Muhammed gönle muhabbet

Daima düşünceli hâli
El Emin’di bir adı
Kalbe şifa sözleri, yolumuzun izleri
Mübarek alnında sabır çizgileri

Yağmurun ömrü yeter mi seni anlatmaya
Adını duyunca gözlerden başlar akmaya

Cebrail ve melekler, göğsünü yardılar
Dünyanın en güzel kalbine şahit oldular

İki cihan güneşi, güle hayat nefesi
 Seni sevmeden giden birisi
 Aldatmış sayılır kalbini

Çocukların dostu, yetimlerin babası
Neden çok seviyor onlar seni
Kalplerinden başka yok sermayeleri

Çocukluğun beyaz bir bulut
Gölgesi hep üstümüzde
Hayatın ter temiz sayfa
Ezelden ebede çağlayan ırmak

Gönülde dillenen ilk senin adın
Yabancı değil bize, garipliğin, yetimliğin
Hüzün peygamberim.



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder