KÜL / Memduh ATALAY

Kül, güzelliğini saklayan prenses kül

Kimin umurunda takvim yaprağı

Bişr-i Hafi ayak izleri belli belirsiz

Bülbülü vuran el uçurtma mı uçuracak

Hüzün çarşısında çekiç sesleri

Her gün toprağımda kök salan fidan

Yeni açan çiçeklerin hakkı için

Bir daha kül

Meyvesini dalında kurutan prenses

Yanmadan yâre varılmaz dediğin

Ateşlerine düşeyim

Değirmenlerinde

Kuyularında

Zindanlarında

Sürgünlerinde

İlk aklına gelen

Kıyas kabul etmeyen benim

Tespihim de ateş kehribarı

Şiir yazar tespih çekerim!

-Bugün günlerden ne?-

Kendi savaşımda

Kendi ölümümle ölmek isterim

-Bir çay içer gibi-

Hiç kimsenin bilmediği

Aşkın söndüğünde sevgilinin gelişi

Kül olmuyorsam ateş dediğimde

Köle gibi satılmıyorsam Yusuf sınavında

Seni sonsuz bir sesle

Ve alevden kelimelerle çağırmıyorsam

Erguvan açmıyorsa gözlerinde

Kül bir daha kül

Hiçbir pazarda müşterisi çıkmayan

Senden başka alıcı beklemeyen

Uslanmaz köleye bak da geç

Rüyamı sen gör

Şiirimi sen yaz

Ünüm senin olsun

Adımı defterine yaz

Üstü silinse de

Hiçbir şey bırakmayacak kadar yoksulum

Dinleniyorum ölümün gölgesinde

-Aşk ölüm değilse ne?-

Gömleğimi Kerem gibi tutuşturamadım

Bir son fasıl çağrısı kaygılı ürkek

Turna gözlerinde karanfil sıra sıra

Yarım bir kalple gidilir mi Mısır’a

Ah külüm göğe savrulası

Ey Kenan illeri

Ey hüzün kulübesi

Eşiğinde nöbetteyim

Yüzümde ölüm gölgesi

İçe işleyen ateş insana

Keşke toprak olaydım

Sevmeyen bir kalptense

Yunus’ta hece

Bende kül bu bilmece

Ey korkudan savrulan kül

Ey ateşin beyazı

Bir daha kül

Kalbimi kalbinle buluşturamadım

İçimdeki Musa bir sussa

Onaracak bu yıkık binayı Hızır

Sonlu koşuda

Kalbimde dünya yükü

Sessiz ve korkulu çıkıyorum sahneden

Keşke toprak olaydım

Keşke toprak olaydım

Keşke toprak olaydım

-Şiir keşke değil de ne?-