KUSURSUZ YENİLGİ / Sibel KÖK

Tanrım

Seninle benim arama bir gölge miktarı uzaklığı

Yüzümü ağaca, yüzümü isyana yüzümü dünyaya

Döndüğümden beri

Sırtımdır çiziktiren

Bağışla

Havva kızıyım bir ısırıkla cennetten sürülen 

Ya isyan ya ağaç ya da şeytan

Fark eder mi sürgünlüğüme sebep ne 

Yediğim elmanın tadı hala damağımda

Hala bir miktar isyan taşırım

kalbimin siyaha çalan yanında

Bağışla

İncecik bir rüzgar tanrım, incecik

Yani öper gibi bir çiçeği hafif

ikindi sonrası serinliği 

ırmağın beş vakit 

gövdemden geçişi gibi

İncecik, incecik, incecik

Bir rüzgar okşadı saçlarımı 

Yenildim

Bağışla

-Tanrım

bütün yenilgiler ağırlık

Bütün gölgeler uçurum artık

Bağışla-

***

AYNAYA YANSIYAN

Hikayeler sakladım yüzümün odalarında

Anısı derinleşen alınlar

Rengi solmuş yüzler

Kelimesi tükenmiş yalnızlıklar

Böldüm, çarptım, çıkardım

Bir yüze kaç hikâye sığar bulamadım

Kaç ayna daha kırılır ağrısından bir yüzün?

İnsan insanın yurdudur dedim sonra

Yüz özün açık mektubudur

Sen yine de ey kalbim,

Sakla, kimden hangi kaderi ödünç aldınsa

Bırak yarısı aynada kalsın

Nasılsa hikâyesi tamamlanmış bir yüz eklerim

Dağılmış suretime

Biraz dua biraz umut çokça şükür

Allah bir çiçek daha eker nasılsa göğsüme

Dedim ve sarıldım gövdesine ülkemin

Yeniden aşkı, yeniden inanmayı

Ve sabrı, bin ah ardından

Ezber ettim bir bir

Geçmişim ve geleceğim

Emanet dedim gölgesine gövdenin

Emanet ellerim, omzuna ey sevgilim!

Yüzüm, ellerim, kelimem ve kalemim

Yani demem o ki;

Ayak bastığın coğrafya kaderim

Ben bu hikâyeyi seninle tamam eyledim

***

FİYAKALI ŞİİR

Bahara adanmış kiraz kuşuyum 

Tomurcuk patlasa dalda benim sesim çiçeklenir 

Kentin en entel cafesinde bu nasıl şiir böyle 

Kuşlu çiçekli 

Kiraz kuşu ölsün en iyisi

Tomurcuk patlamadan henüz 

Şiire böyle başlamak baştan kaybetmektir 

Biraz daha çalışmalıyım 

En fiyakalı cümlelerimi

Salıvermeli meydanlara

Mangalda kül bırakmamalıyım 

Amerikaya küfredip

Sosyolojik değerlendirmeler yapmalıyım 

Muhafazakar kızların eşarp üstü gözlüklerine taş atıp 

Kafa göz yarmalıyım icabında

Fikir hamallığına lüzum yok

Bir kaç şair adı bilsem yeter

Filistin, Suriye,direniş söylemleri etkisini yitirdi 

Yeni bir söylem tutturmalıyım

şöyle en içlisinden

Sevgilime de bir çift sözüm olmalı elbet

Ey benim,

" Sakalından akan abdest suyunu şalımla silemediğim" sevgilim!

Devir değişti ve biz yenildik

Öyle uzaktan sevmeleri 

Yüzündeki göz izine sitemleri bırakalım bir kenara 

Ayaklarımız yol ayrımına geldiyse eğer 

Düşelim kendi yolumuza 

Ne de olsa modası geçmiş bir aşk bizimkisi.

***

H/İÇLENMELER

nedir elimizde avcumuzda kalan ömürden geriye?

sarılmamış yaralar

dinmemiş sızılar 

çokça yarım kalmışlıklardan başka 

göğümde sema eden çığırtkan bir kuş değil de nedir acı 

nedir abdullah'ın gözlerinden taşıp benim kabıma dolan? 

-abdullah'ın gözleri ki

bütüncül bir acıdan payıma düşen sınır çizgisi -

bir yetimin gözlerinden bakınca dünya ne kadar da yalan

rabbim, dünya yüzkırk karakter mücahitler kadar yalan

esrik bir sitemden daha fazlası 

kalbimin oyuğunda deveran eden

delişmen bir öfke 

bir derin hınç bu hastalıklı çağa duyduğum 

biliyorum,

ağlak gözlü gök çocuklarını avutmak nasıl imkânsızsa 

imkânı yok öylece geçen vakti geri getirmenin 

yürüyen ölüleriyle kirlendi dünya 

ne yapsalar boş,

bir avuç duadan başka biliyorum yok merhemi

ah bu bilmek sancısı ne çok acıtıyor içimi 

rabbim,

tut ellerimden

birazdan düşeceğim göbek taşına dünyanın 

sendeliyorum rabbim, 

ya tut ellerimden

ya yeniden

döşkemiğine hapset beni âdem'in

***

MAHFİ MEKTUPLAR-II

Efşâ...

Kalbime; hüznün ve sevincin, gurbetin ve sılanın, ağlamanın ve gülmenin, kısacası insan olmanın her halini bahşeden lütufkâr dost...

Bu kez mektubumu bir zafer gecesinin gölgesinden yazıyorum. Şehre yine yağmur yağıyor. Gün boyunca biriken kiri pası temizlemek için olsa gerek bu kez akşamı bekliyor yağmur. Ellerini tutabilmek, yağmurla hasbihâl edebilmek umuduyla atıyorum kendimi sokağa. Kalbim, yağan her damlaya bir dua düşürüyor. Şah damarım sızlıyor göğe doğru uzandığında başım. O ve sen ve yağmur... Dört başı mamur cümleleri takıyorsunuz peşim sıra... "Dostu yağmur altında görmeli ", "Allah yağmurları ve nergisleri korusun", "Hiçbir yağmura şemsiye açmadım" mısraları koşuşturuyor zihnimin bir köşesinde. Sokağı dönüp caddeye vardığım vakit irkiliyorum şehrin sevinç çığlıklarından.

Bütün şehir cezbeye gelmiş de Hazret'in gönül iklimini aydınlatan Şems'inin dönüşünü bekliyor sanki. Yunus'un kalbine kalbini bağlamış da kabul gününün sevincini yaşıyor. Sanki bağrından koparılan kutlu insanı, yıllar sonra hem de elinde kapılarının anahtarıyla dönen muzaffer bir komutan olarak karşılayan şehrin o muazzam ve haklı sevincini taşıyor. Şaşırıyorum. Her sokak başını tutuyor sevinç çığlıkları, zafer naraları, şükür ıslıkları!

En son neye bu kadar sevindiğimi hatırlamaya çalışıyorum: 

Bayramlık elbiselerim... 

Kırmızı pabuçlarım... 

İlkokul günüm... 

Ya yüreğimin menzilini işaret eden rüya... 

Rüyamdaki gül kokusu... 

O gül kokusunu, bahçesi gül dolu bir köyde ciğerlerime çektiğim gün... 

Zihnimin, gözlerimin önünden geçirdiği hiçbir hatıra şehrin cezbeli sevincini duyuramıyor içimde. Utanıyorum Efşâ... 

Bütün sevinçlerimin toplamının sokaklara dökülen insanların malum takımın zaferini kutlayan sevinci kadar etmediğini anladığım vakit hem de hiç olmadığı kadar çok utanıyorum. Sonra "Allah haddi aşanları sevmez" ikazını hatırlıyor ve ferahlıyorum. Annemin sevincini taçlandıran gözyaşları ve şükür secdeleri tutuyor ellerimden. 

İnsanı itidalden uzaklaştıran iki hâlden biri sevinç anı. Peki bu insanlar neye sevindiklerinin farkında mı Efşâ?

Bu nasıl bir hâl ki insanların söylemlerine, davranışlarına ve kalplerine nüfuz ediyor? Bir takımın zaferi insanları nasıl böylesine sokaklara döküp haddi aşan söylemlere sevk ediyor onları?

Ömrümüzün cevaplanamayan sorular kısmına bunları da ekleyelim Efşâ.

Biz geçici sevinçleri bir kenara bırakıp ilâhî kudretin bize lütfettiği bütün güzelliklere gözyaşıyla şükredelim ve süsleyelim alnımızı secdeyle Efşâ.

Haydi, açalım ellerimizi sesimizi kuyularda bırakmayana, her sıkıntının ardından ferahlık bahşedene. 

Lebbeyk dendiğinde "buyur" diyene, hayr ile ettiğimiz her duaya icabet edene, açalım ellerimizi Efşâ:

"Ey yeri ve göğü yaratan Leylâ

  Ey lütuf ve kerem sahibi Leylâ

  Burdasın

  Uyanıksın 

  Varsın ya! "

***

MAHFİ MEKTUPLAR

Efşâ,

Sana bu mektubu yağmurlu bir Mayıs gününden yazıyorum. Parmaklarımı eskitiyor kalemin ağırlığı. Dilime bir türkü olup dolanıyor yağmur ve adın. Sırtınla sırtım arasına düşen kaç hasret var hesap etmeye çalışıyorum. Hasret, merhemi yeni sürülmüş yara gibi sızlıyor göğsümde. Sınırları olmayan ülkelere yalınayak gitmeyi istiyorum ansızın, gitmeyi ve ayak basmadığın yerlerde aramayı seni...

Efşâ,

Seni bulsam, biliyorum kurtulacağım bu çağın katılığından. Dağılacak şehrimi istila eden modern karanlık. Vitrinlerdeki cezbedici ışıklar yerini güneşin samimâne tebessümüne bırakacak. Unutulacak ruhumuzu kuşatan bütün özgürlük söylemleri.

Sahi, özgürlük neyi ifade ediyor Efşâ, özgür olmak hangi hal ile mümkün, kuşlar bile rüzgara tabiyken nasıl bahsedebiliriz sınırsız özgürlükten? 

Ah Efşâ, modernite bizi öyle özgür bireyler haline getirdi ki her türlü nefsâni isteklerimize köle olduğumuzun farkına bile varmadık. Bedenin özgürlüğünü teşhir etmekte, dilin özgürlüğünü dokuz boğumu unutarak her kelamı söylemekte, idrakin özgürlüğünü farklı bir duruş sergileme adına aykırı fikirleri savunmakta bulduk.

Peygamber yârânı asırlar öncesinden "idrakin aczini idrak ilimdir" diye sesleniyor . Acz mi? Acz...ne uzak bir kelime... acziyet bizim yakınımızdan dahi geçemez; çünkü biz,küçük tanrılarıyız kurduğumuz sahte dünyanın. "Seçkin bir kimse değilim / isminin baş harfleri Acz tutuyor/ bağışlamanı dilerim" diyen derviş, yalnızca televizyon ekranlarımızı süslüyor.

Ağlamak da uzağımıza düştü hayli zamandır. "Sakın ağlama. Güçlü ol, olamasan da güçlü görün. Dik dur." tavsiyeleri alır olduk dostlarımızdan. Bir mısranın omuzlarına dayayıp başımızı ağlayamaz olduk. Zira gözyaşı acziyetin en büyük göstergesi şimdilerde. Sanki ağlarsa insan, kurduğu hükümdarlık son bulacak,özgürlüğü kuş olup uçacak ellerinden.

Ağlamak istiyorum Efşâ, anlamını yitirmiş tüm kelimeleri gözyaşımla yıkayıp başım dizlerinde hüngür hüngür ağlamak... Çağa inat, bütün insanlar ve insanlık adına tertemiz ağlamak...İnsanım çünkü,acizim.

Efşâ,

Bir sabah ansızın gel, beraber ağlayalım.

***

UYKUYA ÇEKİLEN

Aziz Dost'a 

Gecenin kenarında duruyorum
Ayaz yemiş bir düşe aralıyorum gözlerimi
Ayaklarım uçurumlar çağırıyor;
Uçurumlar, kül renginde
Yılkı atlarla haramiler geliyor kenti talan etmeye
Uyanmazsam vurulacak ebabiller
Yağmalanacak İbrahim'in düştüğü gül bahçesi
Çocukları da vuracak hem
Ortadoğu'nun politik katilleri
Kim bilir belki misket oynarken sokakta
Uçurtma uçururken bozkırda
Elde kalem bir mektep sırasında

Fotoğraflar geçiyor gözlerimin önünden
Bir gül bağrında büyüttüğü dikeni kanatıyor
Dağ devriliyor bülbülün sesi üzre
Lambanın titrek ışığında konuşuyor bir anne
Gölgesi geziniyor kızlarının yüzünde
Ya susarsa aniden
Ateş denizinde sevda hikâyeleri anlatırken kızlarına
Ya mumdan gemileri eriyiverirse
Ya kızlar göz çukurlarında biriken korkuyla
Çağırırsa Allah'ı yardıma
Bu düş başıma yıkılmaz mı?

Ben bu düşten sağ salim dönersem şayet
"Annem hasta değildi o zamanlar" diyen bilge çocuk,
Bu düşü sen tabir et
Ateş ve gül ve çocuk ve anne ve kızları
Kaç acıya bölünür?
Ve bu acı beni kaç zaman sonra öldürür? 

***ÇAĞRI












beş vakit kıyısında gezdiğim deniz

ateş nöbetlerine tutulduğum sevda
gelişini hasretle beklediğim nazlı yar!
boğazıma tıkalı düğümlerle anıyorum adını
ürperiyorum
sen herkese en uzak,
bir nefes kadar yakınsın bana
adını andıkça duyduğum bu ürperti hep
korku ve ümit arasında gidip gelmelerimden

Asr'ın gölgesine bıraktım sırtıma yüklediğim sabır yükünü
bir zamana erdim ki sorma
unuttum adımdan gayrı ne varsa
gel, dünya bir uzun yol
bir garip durak
dünya çetrefilli bir hikaye
dünya dert, dünya keder, dünya gurbet
ahh çatlayacak birazdan
bozkırda dört nala sürdüğüm atlar
seni bunca çağırdığım boşuna değil, yoruldum
ne olur gel
dünya bir uzun sefer
gel ey!
adını andıkça yüzümde beliren bu tebessüm
hep korku ve ümit arasında gidip gelmelerimden
...
/ve vakti geldiğinde
ve ferman verildiğinde
ve son göç başladığında
önü alınmaz bir gitmek kalır geriye.../

***

EFŞÂ















/geceye hüznü giydiren
gündüzü hüzne beleyen rabbe hamd/

biz karanlıktan korkanlar usul usul bakarız göğe Efşâ
yedi kapısından geçeriz yetmiş türlü korkunun
ellerimiz yerle gök arasında bir aydınlık arar önce
bildiğimizce yasemin kokulu duaları
dudaklarımızda kıpırdanır kâinat
değince alnı secdeden kalkan dervişin dili damağına;
anlarız, zamansız ve mekansız karanlığın kalbimizde olduğunu
çokça kalbimizden korktuğumuzu
biz karanlıktan korkarız Efşâ
biz en çok da
hüzünsüz ve ağlamaksız kalbin karanlığından korkarız

/yitirip yitirip kendini bulduran
gidilen bütün yolları kendine çıkaran Rabbe senâ/

biz ne çok insan olduk
acıyla yoğururken yüreklerimizi Efşâ
kanla sulanan coğrafyalara
bilek damarlarımızdan âb-ı hayat sunarken
sınır çizgilerini kaldırmışken takılıp düşmesin diye çocuklar
ve acıdan bitkin düşen ülkeleri sallarken ayaklarımızda
ahh ninnilerle şehâdete yolcularken niceleri
ne çok büyüdük Efşâ
emin olduk korktuğumuz ne varsa
çünkü bildik, mümince çekilen her acı
aydınlıktır miraca çıkılan yolda

/geceye hüznü giydiren
gündüzü hüzne beleyen
yitirip yitirip kendini bulduran
gidilen bütün yolları kendine çıkaran
daraltıp da kalbe inşirâh veren Rabbe hamd,senâ/

***

 HAYAL İLE GERÇEK ARASINDA DÜŞÜLEN HABERİN KAYDI

Her sabah olduğu gibi bu sabah da çalar saate kızarak uyandı uykusundan. Uykunun en derininde olduğu ânı bulmasa çalmak için, hatta unutsa bir defa çalmayı, sanki kıyamet kopacaktı. Ona olan öfkesini sesine bir tokat indirerek gidermeye çalıştı. Yarı uykulu yarı uyanık yerinden doğrularak sırtını karyolanın paslı demirlerine dayadı. Bir müddet pencereden vuran aydınlığı seyreden gözleri, yine saate takıldı. Zamanın alıp veremediği neyseydi sanki onunla.

Yine de bir an önce saatin ihtarını dinleyip kalkmalıydı. Biraz daha oyalanırsa işe geç kalacak, bir türlü barınmayı beceremediği iş hayatından yine kovulacaktı. Kalktı, her zamanki kahvaltı faslını da aradan çıkardıktan sonra kapıyı çekip çıktı küf kokulu evinden -yalnızlığı oldum olası sevmez, küf kokusuna benzetirdi- merdivenleri hızla indi, ilk günaydını bir türlü sevemediği asık suratlı üst kat komşusuna verdi. Apartman kapısından çıkar çıkmaz odasında seyre daldığı gün ışığıyla göz göze geldi.

Gün zemheride hiç bu denli gülümsememiş, bu gülümseyiş hiç bu denli soğuk, solgun ve sahte olmamıştı. Son yaprak da kış güneşinin gözlerinden süzülüp düşmüştü ayaklarına. Böylelikle yaprak dökümü mevsimi 'sonbahar'  bitip gitmişti. Ömrüm, işte o da tıpkı bu yaprak gibi düşüyor hayat ağacından diye geçirdi içinden. Bir parça hüzünlendirse de onu sonbaharın ayrılık sahnesi, güneşle inatlaşan soğuğu bedeninde hissettikçe fikrine düşen hisli içlenmeler yerini somurtkan bir hırçınlığa bıraktı. Sabahın bu erken vaktinde, iliklerine işleyen soğukta sıcak yatağından çıkıp işe gitme fikri bile onu çileden çıkarmaya yetiyorken, bu fikri fiile çevirmek büyük bir işkence, ağır bir imtihandı onun için. Zaten ne diye çalışıyordu ki; ne bakmakla yükümlü olduğu bir ailesi ne de uğruna çalışmasını gerektiren bir ideali vardı. Sadece yaşamak için yaşadığını, amaçsız bir uğraşın içinde kaybolduğunu işlerine gülümseyerek giden insanların yüzlerindeki memnuniyeti gördüğü an fark eder, derin bir hüzne kapılırdı.

 Eviyle işyeri arasındaki mesafenin kısa oluşu ve araç kullanmasını gerektirmeyişi işine geliyordu. Yürümeyi seviyor, bu yürüyüşle hem rutubetli yaşantısını havalandırıyor hem de bu kısa bir o kadar da uzun yürüyüş geçmişiyle bugünü arasındaki pamuk ipliğini itina ile örmesine fırsat veriyordu.

Sahi kimdi o, bu şehre nereden gelmişti, nasıl bulmuştu kendini bu beton yığını kentin ortasında, hiç kimse yok muydu ona bilmediklerini anlatacak, geçmişinden haber verecek?

Geçmişe dair hatırladıkları; koridorlarına kimsesizlik sinmiş bir yetimhane, gecelerine öksüzlük ve yetimlik sinmiş bir çocukluktu. Bir de Sâye…

Hayal edip avunacağı, düşündükçe sığınacağı güzel günleri hiç olmamıştı. Acı bir yokluktu yıllardır peşinden sürüklenip gelen. Derin bir kimsesizlik… Bir tek Sâye'yi düşününce tebessüm ediyor, onun dağ gibi gövdesine sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Sâye kimi zaman müşfik bir baba, kimi zaman muzip bir arkadaş oluveriyordu ona. Ne zaman sıcak bir aileye özlem duysa başını onun dizlerine koyup teselli buluyor, kalbini derin bir ferahlık kaplıyordu.

Sâye onda kalan tek masum ve güzel olandı. Onu da yetimhaneden çıktığı gün kaybetmişti. Dünyanın olanca kirinin ellerine bulaştığı, kibirli bir hırsla dünyayı kucakladığı gün… Sâye'yi yeniden bulmak…  Tam da '' acaba''sını söyleyecekken cümlenin, yanından geçen siyah, lüks bir arabanın korna sesiyle irkildi. Daldığı hüzünlü hasretten çıkıp zamanın orta yerinde kalakaldı.

Yolu yarılamış, eviyle işyerini eşit mesafeye bölen parka gelmişti. Parkın kaldırıma demir bir sınır çizdiği yerde gördü çıplak ayaklarını bankın avuçlarına salan adamı. Birkaç adım ötede duran kapıdan içeri girdi.

Kim bilir bu halde kaç zemheriye kafa tutmuş, çıplak ayakları kaç nehrin buzlarını eritmişti saçı ve sakalı kar kaplı adamın. Yorgunluğu yüzündeki çizgilerden belliydi. ''yazık şu garibe!'' diye mırıldandı. Bu mırıldanış büyük bir gürültü etkisi yaptı bankta yatan adamda. Gözlerini hafifçe araladı. Yüzüne doluşturduğu acıma hislerine iğrenerek baktı karşısında duran yabancının. Ve kalkıp oturdu. Tepesinde dikili bir taş gibi duran yabancıya gür bir sesle ''otur!'' dedi. Adamın bu komutana hiçbir şaşırma emaresi göstermeksizin itaat edip oturdu. O, adamın ne söyleyeceğini, ne anlatacağını heyecanla beklerken, bank sakini gözlerini bir noktaya sabitleyerek başladı konuşmaya:

''Ben'' dedi, çok uzak diyarlardan geldim. Adım yoktur benim, haberci diye anılırım ülkemde. Ülkem size bir an kadar yakın, bin yıl kadar uzak. Sizinle bizim dostluğumuz ezel kadar eski, el olmuşluğumuz şu yılgın çağ kadar yeni.

…

Adamın konuşması bir deli saçması, bir sarhoş rüyasıydı belli ki. Belli ki aklını yitirmiş, kimsesiz bir divaneydi. Yine de konuşmasının sonu nereye varacak merak ediyor, anlattıklarını dinlemek istiyordu. Tuhaf bir farklılık vardı bu adamda.

Adam, gözlerini sabitlediği noktadan kaldırarak bir müddet uzaklara baktı. Sonra kirli ellerini bir yed-i Beyzâ edasıyla göğsüne götürdü. ''İşte'' dedi, görünmeyeni göğe kaldırarak elinde. İşte bu, size bir ihtar mektubudur. Sizin çağa kurban oluşunuzu, gizil yaşlarla seyreden halkımın feryadıdır. Bu beton yığını arasında, bu ruhsuz cesetlerin içinde kalmışlığınızın ağıtıdır.

Yabancıyım, haberciyim, evet yorgunum. Bunca yolu arşınlayışım, ayaklarıma kara suları salık verişim, bu mektubun elinize ulaşması, davetin kulaklarınıza varması içindi.

Bağırdım, çağırdım. ''Gelin'' dedim insanlara; gelin, gidelim ülkeme, hüzün ülkesine… Orada İbrahim sizsiniz, kurban maddeperest dünya… Gelin ve kurban edin dünyalarınızı.

…

Adam konuşuyor, onun beyninde bir uğultudur çoğalıyordu. Yerle gök arasında nerede duracağını kestiremedi. Bu adamın söyledikleri hem gerçekti, hem düş. Adam hem vardı, hem de yok. Ruhunun, aklının sınırlarını zorladığı bu demde Adam, kirli ellerini onun avuçlarında gezindirerek, görünmeyen nameyi avuçlarına bırakarak oturduğu yerden kalktı, görevini yerine getirmiş olmanın verdiği huzurla yürüyüp gitti, geride dudağının kıvrımından dökülen ince bir tebessüm bırakarak. 

***

SEYRİMİN SEFERİNDE SON DURAK:KUYU

billur bir sesin yankısı gelir kuyudan

bu ses bana biraz yakın biraz uzak bana
yabanlığı keskin öteli bir âşinalıkta
hür bir susku-nun yazgısında bu ses
biraz benim alnımda biraz dudaklarında kuyunun
ses Yusuf'un değil bildim
bildim Nakkaş'ın çağrısıdır bu, gel makamından 

çağrıyı duyan ruh hadi der kalbe, gidelim
aldırmaksızın dünya denen kocamışın kal ihtarına
sürüklenir bedenim ruhumun ardı sıra
ayaklarımda pranga yok
ayaklarım yollara pranga

arşınlaya arşınlaya bir ömrü
seyrimin son seferi deyip
varırım kuyudan sızan ışığa
İçerde göz gözü görmez bir aydınlık
kuyunun dışı zindan karası
içerde gürül gürül akan bir hayat
dışarısı som sessizlik
ve gelir kurulur yükselen bütün sesler
sessizliğin gözbebeğine
sonra arşa değen bir el uzanır kuyudan
bir el ki; İbrahim'in düştüğü serinliğin habercisi
bir el ki; ılgıt ılgıt rahmetin esintisi
bu el ki bildim Nakkaş'ındır kabul makamından
istiğfar otağından

bu boyun büküş, bu teslimiyet Nakkaş'adır
bu varış
bu sessizlik
bu haykırış
bu varoluş ve kayboluş Nakkaş'a

Nakkaş!
var et beni aşkta
aşk et beni sende
nakş et gizil bir bend ile

***

DÜŞ ÜLKESİNİN MELİKESİ

Ey zamanın düş yorgunu yürekleri! Durun ve dinleyin beni. Ben; düş ülkesinin melikesi. Adını hiçbir lügatin yazmadığı diyarlardan geldim. Benim hikâyem zamanın en kadim hikâyesidir. Hiçbirinizin bilme- diği, bilemeyeceği tarih düşün söylediklerime! Asırlar önce- sinden sesleniyorum. Asırlar ötesinin siz düş (kün) lerine. Ben; düş ülkesinin melikesi, iyi tanıyın beni. Parmak uçlarım var benim her dokunuşunda bir coğrafya var eden gökyüzümde. Her birinizin düşlerine düşen sayısız güneş ışıldar, avuçlarımın zirvesinden süzülür Anka.

Kaf dağının eteğine Simurg'u yakan benim bakışımdır. İyi bilin, ellerimdir her birinizin düşlerinde gezinen. Sesimin ve sözümün yankısıdır içinizde devinip duran rüzgâr. Ben; düş ülkesinin melikesi ve siz; düş yorgunu gözlerini ülkeme dikenler! Halkımı çağlar ötesinin silahlarıyla katledenler! Haberler saldım gelişinizi engellemek için dört bir yana. Haberciler ulaşamadan daha menziline yorgun düştü dörtnala koşturdukları atlar.

Lanetlendi şehirleri ülkemin bilirim; lanetlenmiş şehirlerin kapısını açamaz hiçbir eğreti tebessüm. Ve siz! Eğreti tebessümlerle zamana caka satanlar! Tebessümünüzü damgalayıp lanetliyorum her birinizin düşlerini. Ben; düş ülkesinin melikesi…

                                      

***

HÜKÜM GİTMEYE İSE KALANIN PAYI SUSMAKTIR

Yazgısına gitmek düşene;

Beni babana verdiklerinde on beşime yeni girmiştim. Örgülerim yeni uzamıştı al yazmamın altından. Yanaklarım narçiçeğinin rengiyle yarışa yeni girmişti. Bizim zamanların âdeti böyleydi işte.  Kız kısmı baba ocağını erken terk eder, kafesinin yeri erken değişirdi. Haklılardı elbet böyle düşünmekle. Kolay mıydı öyle bir yüreğe sevda, bir yuvaya kadın, bir evlâda anne olmak; emek isterdi, yürek isterdi.

            Babam; elleri nasırlı, yüreği yaralı, gözleri sevdalı atam yaralı bir ceylana bakar gibi baktı bana. İncitmeden, ürkütmeden, merhametle… Elini öpüp kapıdan çıkacağım vakit yere düşen bakışlarımı gözlerine değdirerek:

—Artık bu kapıdan çıkma, yuvadan uçma vaktin geldi kızım. Gittiğin yer hicret ettiğin yer olacak unutma. Senin hicretin kocanın evinedir, sana düşen orayı Allah'ın razı olduğu bir yuva yapman, annenin seni yetiştirdiği gibi senin de evlâtlarını yetiştirmendir. Seni Rabbimden aldığım bir emanet olarak ben de kocana emanet ediyorum. Allah iki cihanda da saadet versin yavrum.' demişti. Babamın alnıma değen dudakları gözyaşıyla ıslanınca gördüm evlat sevgisini.

Beni babana verdiklerinde on beşime yeni girmiştim. Gözü kapalı bir kuşken atamın evinden uçup babanın evine kondum. Gözümü babanla açtım. Sevdayı, anam kadının erine baktığı saf, temiz, edep dolu bir çift bakışta görürdüm. Görürdüm de bilmezdim nedir, nasıldır. Babanın bakışlarına yakalandığımda tanıdım onu. Bildim. Öğrendim. Anladım ki insan yazgısına sevdalanırmış bir tek ve sevda bir tek yazgıda rızasını taşırmış Rahman’ın.

Baban beni bir gelincik çiçeğini sever gibi sevdi. İncitmeden, ürkütmeden, aşkla… Ayağıma değen taştan, canımı acıtacak kederden, saçıma değen rüzgârdan bile sakındı sakladı beni. Emanete gözü gibi baktı. Allah ondan razı olsun.  

Beni babana verdiklerinin üzerinden birkaç zaman geçmişti ki o güzel haberi verdim babana: Artık evimizin yuva olma, bereketlenme vakti gelmişti. Sen müjdelemiştin gelişini yüreğimi saran heyecanlarla, gözlerimi dolduran, bitmez sandığım deli bir hasretle. Seni, canımdan can, kanımdan kan katıp dokuz ay bekledim. Bayram geceleri bir türlü sabahı edemeyen çocuklar gibi, asker yolu gözleyen sevdalılar gibi bekledim. Evlat sevgisi, varlığını ilk hissettiğim an doldurmuştu tepeden tırnağa her zerremi. Sen büyüdükçe o sevgi de büyüdü içimde. Onca sancılı bekleyişin ardından geldin, öyle güzellikler getirdin ki cennet kokuları sardı her yanımızı, evimiz yuva oldu, bereketlendi, şenlendi. Dedene hürmeten adını onun adıyla çağırdı baban.

Seni seyrederek saydım zamanları. Ellerin havada bir takım işaretler yaparken meleklerle oynayıp onlara tebessüm ettiğini gördüm. Minicik ayaklarınla adım atışlarını hayal ettim günlerce. Sonra yürüdün. O pamuk ellerinle elimi tutup cennete yürür gibi yürüdün.

Anneydi ilk kelimen. Başka hiçbir kelimeyi öğrenmene lüzum yoktu bana göre, anne demiştin ya bütün kelimeler hükmünü yitirmişti artık. Anne demiştin ya başka kelimelere sağır kalmaya razıydı kulaklarım. Anne; kadının ayaklarının altına cenneti seren kelime... Sen benim ayaklarımın altına cennetleri seren vesileydin oğul. Nasıl şükreder kadın bu nimete bilen var mı acep? Ben nasıl şükrederim anne oluşuma, evlât verişine rabbimin.

Zaman geçti ve eskidi zaman. Babanla benim saçlarımızdaki aklar arttıkça büyüdün sen de. Delikanlı çağına erdiğinde dağları bile kıskandıran heybetini yine adımlarında gördüm. Yürüyüşünden bildim sevdalı halini; başın önde, mağrur ve mahzun yürüyüşünden.

Büyüdün oğul… Büyüdün. Yine de küçücüktün benim nazarımda. İlk adımlarını attığın, ilk anne dediğin günkü kadar küçük… Bir evlat anne babasını nasıl sever, nasıl sayarsa öyle sevip saydın bizi bu zamana kadar. İncitmeden, hürmetle ve edeple... Nice zamanları doldurduk iki göz odamıza, nice bayramları geçirdim ellerim kınalı, dudağının izlerinden. Bayram namazını kılar kılmaz koşar gelirdin, öperdin ellerimden her zamanki hürmetinle. ''evlât kokusu, cennet kokusudur'' diyen güzeller güzelinin sözünü sende seyrederdim. Ayaklarımın altında hissederdim her gelişinle cenneti. Ne sen büyüdüm derdin ne de ben büyüdüğünü bilirdim. Ben körpe kuzum diye okşadıkça başını sen daha sıkı sarılırdın boynuma.

Vakitlerden bir bayram vaktidir şimdi oğul. Gün ağardı, bayram sabahına uyandı herkes. Ben namaz bitişini yine sabırsızlıkla bekledim koşa koşa ellerimi öpmeye gelirsin diye. Baban bu bayram yalnız geldi camiden, gözlerime bile bakmadan usulca bayramlaşıp geçti köşesine. Sakın babalar ağlar mı diye bir tereddüde düşme oğul. Ben babanın bir çocuk gibi hıçkıra hıçkıra ağladığını o gün o köşede gördüm. Gelemeyişine yaktığı, onca zaman içinde biriktirdiği ağıtları o gün duydum. Gittiğin gün bile tevekkülle başını öne eğip ''veren de O, alanda…'' diye sabrı kucaklayan adam, o gün boşaltmıştı bütün hasretini. Sensiz sabahına uyandığımız o ilk bayram günü… Bil oğul, hep babaları giden çocuklar yetim kalmaz, çocukları giden babalar da yetim kalır, kolu kanadı kırılır. Hep babaları giden çocuklara ağlanmaz, çocukları giden babaların ağrılarına da ağlanır. Onların sancısı daha derin, yürekleri daha yaralıdır. Şimdi Baban kolsuz kanatsız, ağrılı, ağlamaklı yine de her daim hamd makamında.

Ah oğul… Can oğul… Sen bohçanı hazırlayıp gideceğin vakit: ''soluğu sağken, nefes alıyorken son kez gösterin evladımı bana'' dedim, dinlemediler. Dayanamazsın, bırakamazsın dediler. Gitmeli dediler. Çağrısı ötelerden dediler. Sustum. Gözümden akan nehre emanet ettim feryadımı. Sustum oğul… O yiğit başın koynuma düşerken sustum. Can evim cayır cayır yanarken, Cehennem yüreğimin orta yerine kurulmuşken, Sabrın selametine sığınıp sustum ben. Hüküm verilmişti bir kere. Hüküm O'ndandı. Seni bana veren O'yken benden alışına isyan etmek haddime miydi?

    Seni yolculamak ötelere, ardından Yâsin'lerle, Fâtihâ'larla el sallamak bana düştü, ölüme düğün gibi gitmek sana… Al yazması başında gelin gideceği günü beklemek sevdalına düştü, ölümün duvağını açmak sana… Alnın diye şu soğuk taşı öpmek bana düştü, kara örtüye bürünmek sana… Oğul… Ay oğul… Ey oğul... Üşüme oğul.

***

'S/ÂB/IR'LA BEKLENİR ÖZLENEN/ÖZLEYEN

'Özledim' dediğinden beri
muştulanan bir vuslatın sevincindeyiz Yâr
içimizde güze kıyam duran bir bahar
vuslata boyun eğen bir hasret var
 
bildim, öğrendim ve inandım
meğer ne kutlu harflerden kurulu bir kelimeymiş özlem
ne serin bir cümleymiş 'özledim' ki
İnşirah esintisi salar yangın yerine dönen kalplerimize
 
âh ruha şifâ diye sürülen Yâr
özlem dudaklarında can buldu ya
yitirmiştir anlamını bütün kelimeler
yitirilmiştir kalbi dâr'a düşüren eğreti kederler
'özledim' dediysen sen
umut tohumlarını ekmişsindir yüreklerimize
geleceğinin muştusu verilmiştir bir kere
bize düşen sancılı bir bekleyiştir gelişini
tohumun toprağı yardığı âna dek
 
öyle bir bekleyiş ki bu
Tabduk'un dergâhından bizim diye giren bile
düşmeli utancı çok bir hayrete
öyle bir bekleyişle beklemeliyiz seni Yâr ki
Şems'in kıvılcımından tutuşan Aşk Pîri
demeli, görmemiştir cihan böyle bir ateşi
 
Bekliyoruz Yâr
orucunu açmak için

rahme üflenen ruhu bekleyen Meryem gibi
bekliyoruz
kalbimiz cennetle cehennem arası bir yerde
adına Âraf dedikleri
gözlerimizde sabrı telkin eden bir âyetin tefsiri dururken
sırrı gözyaşıyla yıkayıp adına s/âb/ır diyoruz
ve b/ekliyoruz
tohum toprağı yardı artık
geleceksin biliyoruz

***

YEDİ ADAMA GÜZELLEME









Şiir kokulu, türkü dokulu adamlar 

dağların sessizliği ayak uçlarında 

kehribar renkli yollardan geçerek 

gelip durdular kentin kapısında 

-kent ki çınar yaprağının damarlarına kazınmış iz 

kent ki buğulu camların ardında kalan giz 

yitirilmiş coğrafyaların kadim tanığı 

saklı kalan isyanların son sığınağıdır- 

yürüyüşlerinden tanıdı yeryüzü onları 

toprağın gergefine işledikleri adımlarından 

''yürürüm 

Irmaklar yürür ardım sıra'' deyişlerinden 

önce ırmağı ardından yürüten yürüdü 

ve yürüdü ardından ırmak ırmak  

altı ağrılı yaşamak 

Şiir kokulu, hüzün dokulu adamlar 

zamana devşirilmiş içlenmeler ellerinde 

zifiri bir sessizlikle haykırarak 

varıp durdular kentin orta yerinde 

durup sustular 

susup tebessüm ettiler 

omuz başlarında asılı duran yaralı kırlangıç sürüsüne 

gülüşlerinden tanıdı kuşlar onları 

acısı derinde gizli sancılı gülüşlerinden 

sonra yüreklerinden akan 

ve göğün gözlerine ağan yakarışlarından 

''Rabbim ne çok acı var'' deyip 

kederlerini ve hüzünlerini  

yalnız Rablerine arz edişlerinden 

Şiir kokulu,isyan dokulu adamlar 

''Kayaları kelimeler olan  

gamdan kurulu dağların'' yüreğinden  

öfke dolu naralar attılar  

kuşandılar bütün mısraları 

söylenecek ne varsa söylediler zamana 

gidişlerinden tanıdı gökyüzü onları 

kanatlanırcasına yepyeni diyarlara 

akarcasına delisi derin yatağına 

yeryüzünü yırta yırta gidişlerinden 

Şimdi,tanıyın sizde onları ey insanlar! 

çehrelerine kümelenmiş hüzün bulutlarından 

teslimiyetin acziyle bükülen boyunlarından 

ve secde duvağıyla Rahman'a süsledikleri alınlarından 

onlar,  

hamuru türküden,hüzünden ve isyandan yoğurulu adamlar 

çağa meydan okuyan yedi adamdılar 

öfkesi de sevdası da şiirden olan 

Yedi Güzel Adam'dılar 

                                                                  

***

(...)

Ne ayrılıklar

Ne hüzünler

Ne hüzzam sevdalar biriktirdik

Zamana dair.

Kimimiz emaneti emanet ettik bir başkasına

Kimimiz gayrının avuçlarına bıraktık

Gözyaşlarıyla ıslanan çehrelerimizi

Söz anlatamadık

Lisanı farklıdır deyip gönüllerimize.

Hiç birimiz dinletemedi akıl denen komutanın emirlerini

Yürek denen toy savaşçıya

Ve hiçbir yürek anlayamadı

Verilen kararların doğruluğunu

Kanayana kadar


***

ZELİHA MASALI

''Ben ateşler içinde İbrahim değilim

Ama

İbrahimî bir ateş var içimde

Her yanım yangın yeri

Her yerim bir yangından arta kalan matem sessizliği

Nice nemrut fermanıdır

Yaktıran ateşimi

Yandıran beni''
...

            Günlerdir zihnime üşüşen, yürüdüğüm yollara, baktığım yerlere kazınan, vücudumun her zerresine hükmeden kelimeler nihayet cümle halini almış, bir seher vaktinde niyaz olunmuştu İbrahim'e… madem cümle bir niyaz makamına ermişti yarım kalmamalı, bir seher vaktinde başlayan niyaz varmalıydı makamına vakitlerin en güzelinde. İbrahim'li yakarışlardan İbrahim'ce haykırışlara sıralanmalıydı cümleler. Oysa benim lügatim eksik,kelimelerim yorgundu ''düşüncelerimin ufuklar ötesi eli uzanıp dokunduğundan beri belleğime.''

             İbrahim'e dair biriktirdiklerimin hepsi uzun kış gecelerinde yüzüne güller düşürülmüş, tatlı tebessümlerle, sımsıcak bir sesle peygamber kıssaları anlatan, gözyaşlarıyla anlattığı kıssaları süsleyen bir annenin söylediklerinden ibaretti. O gecelerden birinde sıra dost peygambere geldiğinde, beş kelimeden oluşan bir kıssa dinledim annemin dilinden. İman, teslimiyet, ateş, aşk ve sadakat… ilk kez duyduğum bu kelimeleri anlamak için bir hayli yol kat etmem gerektiğini anladım zamanın bağrına doğru. Ve yolculuğum ilk dönemeçten sonuncusuna kadar bu kelimeleri devşirip, anlamlandırmakla geçti. Bir çoğuna vakıf olduğum kelimeler sıra aşka ve ateşe gelince kuytusuna çekildi birer birer. O vakit anladım aşkın ve ateşin;imanı,teslimiyeti ve sadakati anlamlandıracağını . Ve geriye bu iki kelimeden ibaret bir masal yazmak kaldığını. Ateşi bulmak kolaydı dinlediğim kıssalardan, okuduğum kitaplardan elbet ama ya ateşi yakacak aşk? O İbrahim'in kıssasının neresindeydi?

            Elimde kalanları heybeme doldurup, yolu peygamber şehrine niyetleyip çıktım kapıdan. ''şehirlerin de bir kalbi''olduğuna göre cevap peygamber şehrinin kalbinde gizliydi. Biliyorum gülümseyerek karşılayacak,''hoş geldin'' diyecekti bana Şehr-i İbrahim. Ve an geldi,yolculuk bitti,menzil göründü…

            Buraya kadar nasıl geldim,arabayı nasıl kullandım,yolda nelere rastladım hiçbiri hakkında tek bir fikir bile yürütemiyordum. Bir an gözüme ''ayn-ı zeliha çay bahçesi'' yazılı tabela ilişti. Ayn-ı zeliha gölünün çevrelediği bu şirin çay bahçesinde soluklanmak için köşede sakin bir masaya oturdum ve etrafımı çevreleyen olaylar halkasını izlemeye koyuldum. Ne konuştuklarını anlamadığım insanların tuhaf karşıladığım konuşmalarına dalmışken,az ötemde balıkları izleyen kız çocuğunun ağlayan sesiyle,dikkatim yanı başımdaki masada oturan çifte yöneldi.Buraya ilk kez geldiklerini anladığım çift,Urfalı bir çocuğun dilinden şehrin bahtına yazılanı dinliyordu.

 Sol yanımdaki tepede Hazreti İbrahim'in ateşe atılması için yapılan iki sütun… Tepenin hemen aşağısında '' ey ateş,İbrahim'e karşı serin ve selametli ol'' emri neticesinde ateşi suya, odunları balığa dönüşen göl ve asırların izlerini taşıyan balıklar… bu balıkları büyük bir ilgi ve hayranlıkla izleyen insan grupları…sağımda ise azametli duruşuyla ve göklere yükselen minareleriyle Halilür'rahman camii duruyordu. İnsan, Allah'ın evini gördüğü zaman bu azamete merhametle sığınmak istiyor. Bir an önce caminin içerisine girip alnımı secdeye vurup hıçkıra hıçkıra ağlamalı diyorum, geçmiş günlerden kalma pişmanlıklarla.Ağlamalı ve durmalı tövbeye ''Ya Rabbi ben pişmanım'' diyerek...

 Rahman ve Rahim olanın adıyla masadan kalkacakken omzuma dokunan bir el beni geri çevirdi. Gözleri asırlar öncesinden yola çıkmış bir haberci kadar yorgun,bir o kadar anlamlı ve ateşîn,örtüsünün altından görünen dalgalı,siyah saçları ve bakanı kendine hayran bırakan endamıyla etrafımda gördüğüm insanlardan oldukça farklıydı. Başını öne eğip hafifçe gülümsedi ve:

-sen,dedi. Sen ayn-ı Zeliha'yı bilir misin?

            Onun bu sorusu biraz önce gördüğüm ama üstünde fazla durmadığım tabelayı hatırlattı. ''ayn-ı Zeliha''… dört yıllık edebiyat tahsilim gereği tamlamayı çözmek pek zor görünmüyordu. Ayn: göz, gözyaşı. Tamlama ''Zeliha'nın gözleri ya da gözyaşları'' manasına geliyor.

            Peki Zeliha kim,ne işi var İbrahim'in hikayesinde. Teorik edebiyat bilgilerim tamlamayı çözmeye yetmişti ama Zeliha'ya dair bir fikir verememişti bana. Karşımda duranın cevap beklediğini hatırlayarak:

-         ben Zeliha'yı sadece Yusuf'un masalından bilirim,dedim. Okuduğum kitaplar,dinlediğim kıssalar hep Yusuf'un adıyla yazmıştı adını..

    Yüzündeki tebessümü biraz daha belirginleştirerek:

'' dinle o vakit bu hikayeyi. Ve yaşa. Kendi hikayeni yaşar gibi.''

…

             - İbrahim'in hikayesine düşen Zeliha asırları aşkına ağlatan,aşkına asırlar boyu ağlayan kadın…Zeliha, Nemrud'un uğruna canlar feda edilen,yürekler dağlanan kızının adı. Kralların,şehzadelerin,halkın aşkıyla yandığı Zeliha, sarayın putlarını yapan Azer'in,imanı ve sadakati temsil eden oğluna gönül vermişti ateşin de adıyla anılacağını bilmeden…iman ve aşk ateşi İbrahim'le düşmüştü Zeliha'nın gönlüne,Zeliha gönlünü İbrahim'in ateşine atmıştı ya,çok geçmeden İbrahim'in atılacağı ateş fermanı da verilmişti Nemrut dilinden.Putlara tapmayı reddeden İbrahim bir de saraydaki tüm putları kırmış ve onları kendine Rab edinenlerle alay etmişti. Nemrut'un en sevdiği adamının oğlu olsa da onun cezalandırılması,büyük bir mancınıktan ateş dolu bir çukura atılması kararlaştırılmıştı… Halkın arasında,sarayın koridorlarında yankılanan haber,en çok da Zeliha'nın odasındayken hissetmişti karalığını. Çıktığı dudaktan,yayıldığı yürekten hiç böylesine utanmamıştı. Bir haber ancak bu kadar acıtırdı bir yüreği. Zeliha acıyla kararan bir gecenin ardından yorgun gözleriyle baktı yapılan hazırlıklara. Birazdan ateş yanacak ve İbrahim herkesin gözü önünde atılacaktı ateşe. Daha fazla dayanamayıp koştu babasının yanına. Hıçkırıklarına karışan sesinin tınısı sineleri yakıp geçen bir melodi gibi  acı ve hüzünle dolu varıyordu babasının kulaklarına:

-   ''Baba,diyordu Zeliha. Ey baba! Ey halkını zulmün ateşinde yakan Nemrut… ya bırak İbrahim'i,kaldır fermanını ya da beni onunla birlikte at ateşe,kül olsun her zerrem.''

Zeliha başını ortaya koyup haykırdı haykırmasına ama Nemrut'un sinesindeki kalp görmez/duymaz olmuştu bir kere. Ve Zeliha….

    Bedenim dinlediğim hikayenin ağırlığını daha fazla taşıyamamış, dizlerimin üstüne çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım.Mecalim yoktu daha fazlasını dinlemeye.Başımı kaldırdığımda etrafımda toplanan kalabalıktan başka kimse yoktu,kalabalığı yarıp onu aramamın da hiçbir faydası olmamıştı. O an anladım, peygamber şehrinde peygamber sevdalısı Zeliha'nın heybeme aşkın ve ateşin anlamlarını bıraktığını…

   Kendime geldiğimde vakit bir hayli geçmiş,yanımda getirdiğim iki kelimeye ek gözyaşını da heybeme bıraktıktan sonra kendimi camiinin avlusuna atmıştım.

   İbrahim'den miras yangınlarla,Zeliha'dan miras gözyaşlarıyla saat fecri vururken artık tamamlanmıştı  niyaz,asırları aşıp ulaşmıştı İbrahim'in yüreğine. İbrahimliklerin yüreğine…

  

'' Ahh İbrahim!

Benim Zeliha'm yok

Yangınlarına gözyaşı dökecek

Aynı ateşte kül olmayı göze alacak

Bir duam yok İbrahim

Serinliğe ve selamete ulaştıracak

Ey İbrahim!

Ey Ah'a dost,ateşe dost olan

Benim ahım ancak dudaklarında can bulur

Bir tek senin avuçlarından duyulur yakarışım

Haydi aç avuçlarını İbrahim

Dua dua döktüğün gözyaşlarıyla

Haydi aminle yanmışlığımı

Aminle Hakka adanmışlığımı

Aşk-ı Zeliha hürmetine ''

***

UNUTTUKLARIMIZ

İnsan; özünde ilahi nuru taşıyan, ünsiyet ve n/isyanı fıtratında barındıran hilkat harikası… İnsan, Yaradan'ın yeryüzündeki en büyük imzası, yaratılmışların en şereflisi… Göğsünde asılı duran yürek sayesinde şerefli kılınan varlık… Yüce Yaratıcı'nın ruhundan ruh üflediği, meleklerine secde emri verdiği, âlem içinde âlemleri kendinde barındıran… Düşünen ve hisseden, aklı ve kalbi olan varlık…

Geçmişten günümüze insanlık tarihine bakacak olursak, her devirde ve her asırda yürek ve akıl terazisini eşitleyebilmiş, aklının süzgecinden geçirdiklerini yüreğinde damıtabilmiş, aklı yüreğe, yüreği akla kurban etmeden kendi çağına hükmedebilmiş insanı görürüz. Ta ki günümüze kadar…

Yirmi birinci yüzyılın rasyonalist ve modern insanı, aklının sınırlarını zorlayarak bir teknoloji ve bilgi çağı meydana getirmiş, bu çağa kalbini, ruhunu ve mutluluklarını kurban etmiştir. Bizim terazimizin akıl kefesi ağır bastığından beri unuttuk bir kalbimizin olduğunu… Kalpsizliğimiz bizi, kurduğumuz o mükemmel çağa esir etti… İlkin kalbin en büyük sermayesi olan sevgiyi unuttuk. Sevdik; sevdik çünkü… Sevdik belki… Sevme eylemimizin sonundaki noktalar sonsuza giden sayılarca arttı. Sevemedik sonuna nokta koymadan ve koyamadık beklentilerin sonuna bir nokta zamana aldırmadan…

     Sevmeyi unutunca hissetmeyi de unuttuk. Yüreksizdik yaşarken, hissiz, aldırmaz… Sonbahar yağmurunun hüzünlü melodisi hoş bir tını bırakmadı örneğin kulağımızda; göremedik eylül vakti düşen yaprağın ayrılık sahnesini. Rahmet rahmet yağan yağmura inat, yapay çiçeklerle süslenmiş bahar dallı şemsiyelerimizin altına sığındık. Cilası bozulmasın diye markalı ayakkabılarımızın, yürümeye bile korktuk rahmetin serildiği caddelerde. Biz modern dünyanın sağır yürekleri duymadık. Duyamadık sokak başlarını tutmuş çocuk çığlıklarını. Işıl ışıl gözleriyle etrafına tebessümler dağıtan çocuk yüzler hep ıskaladı kalbimizi.

Anadolu'nun çorak topraklarına has yüreklerimizde sevda tohumları filizlenmedi bizim. Bir türküye öykü olamadık sevmelerimizle, bir şiire mısra olamadık. Asırlara kazınan aşklara yazılmadı adımız. Sahi bizim cümlelerimiz var mıydı zamana şerh düşülen, yoksa başkalarının fiyakalı sözleriyle mi avuttuk kendimizi?

Biz… Zamanın düş yorgunu yürekleri! Unuttuklarımızı hatırlayabilseydik, ceplerimizde biriktirdiğimiz hüzünlerle ve yanağımıza dokuduğumuz tebessümlerle zamana başkaldırırdık. Oysa biz unuttuğumuzu bile unuttuk insanlığımızın verdiği sorumlulukla…

***

YARALI KUŞUN BÜYÜYOR ANNE

Büyümek böyle mi olurmuş anne
Böyle sancılı
Böyle yaralı
Kör kuyularda kaldığımdan beridir
Korkmuyorum karanlıktan
Şimşekler beynimde yankılandığından beri
Bölünmüyor uykularım
Yüreğim kanadıkça
Duymuyorum acısını dizlerimin
Anne
Yaralı kuşun büyüyor

Artık kırmızı pabuçlarımla dolaşmıyorum ortalıkta
Allı pullu elbiselerle şirinlik yapmıyorum sana
Oyuncak bebekler sallamıyorum ayaklarımda
Düşünce ağlamıyorum
Ağlamak güzeldi oysa
Ne zaman düşsem ve ağlasam
''hadi öpeyim de geçsin yaralı kuşum'' derdin
Öpsen geçer mi acısı kalbimin anne
Avutur mu sözlerin beni
Silinir mi sahte gülüşlerin açtığı izler
Eğilsem toplar mıyım masumiyetimi
Ellerimin temizlenir mi kirleri 
Yaralı kuşun büyüyor anne

Anne
Tebessümü bir sokak çocuğunun
Kirli yüzüne bırakmış
Özgürlünü müebbete mahkûm bir ölünün gözlerine
Ve sesini son çığlığına martıların
Büyüyor yaralı kuşun
Demek büyümek böyle olurmuş anne
Böyle sancılı
Böyle yaralı
Böyle yalanlı…

 
***

BEN BİR YARALI KUŞUM ANNE

Anne

Benim hayallerim niye soğuk

Niye ısıtmıyor güneş ülkemi

Bahar cemreleri niye düşmüyor toprağıma

Yemiş vermiyor ağaçlarım

Nehirlerim kurumuş

Niye anne

Niye ölüyor gökyüzümde kanat vuran kuşlar

Oysa ben baharlara yazgılıydım

İlk yaz sevinçleriyle uyanırdım her sabah

Papatyalar toplardım minicik ellerimle

Uçurtmamı takardım kanatlarına güvercinlerin

Rengârenk gülüşler bırakırdım avuçlarına

Yanağımdaki çukuru kim kapattı anne?

Adımı kara kışa kim yazdı?

Kim saldı karanlıklarını şehrin üzerime?

Ben karanlıktan korkarım bilirsin anne

Gök gürültüsü böler uykularımı

Bir çığlık fırlatır yatağımdan

Yoksa duymuyor musun hıçkırıklarımı

Korkuyorum anne

Korkuyorum artık yaksınlar ışıklarını dünyanın

Çocuklar korkunca

 En çok annelerini özler

Bir de sabahları

Anne benim gecelerim niye varmıyor sabaha

Avuçlarımda buz tutmuş dualarım

''Âmin''leyemiyorum anne

Sesim yankısını yitirmiş derinlerde

Haykıramıyorum

Dilim dönmüyor, dudaklarım yorgun

Yorgun bedenim

Yılgınım

Çaresizim anne

 Tutsana ellerimden

Kanayan dizlerime merhem sürsene

Öpsene gözlerinden yaralı kuşunun

Bak örgüleri bozuldu saçlarımın

Yalan değil

Okşa diye söylemiyorum saçlarımı

Anne

Bir dokunsan yaralarıma iyileşeceğim

Bir gülsen ısınacağım

Bir baksan

Bütün yıldızların toplaştığı gözlerinle

Avunacağım

Bırakma beni dünyanın kucağında anne

Senin kollarında ölmek istiyorum

Ölüm sıcacık dururken kollarında

Anne

Ölmek istiyorum

***

GİDİYORUM

Artık gitme vakti

Bütün yaşanmışlıklarla doldurup

Boş bir sayfayı

Hüzne ve sevince

İsyana ve sükûta

Ve dahi bir ömre ait ne varsa

Ne varsa sana dair

Bir bir sıralayıp veda cümlelerini

Gitme vakti bu şehirden.

Biliyorum

Geceden başlamalı bu yolculuk

Biliyorum henüz aydınlanmamalı şehir

Duymamalıyım

Çocukluk günlerinden kalma

Sevinç çığlıklarımı

''kal'' dememeli fotoğraflar.

Sanki hiç yaşamamış gibi

Hiç seyretmemiş gibi akşamın hüzünlü rengini

Adımlarım hiç dolaşmamış gibi sokaklarında

Sol yanım yaralı ve yenik

Başım inadına dik

Biliyorum

Ne varsa yaşadığım,

Zamana şerh düşüp

Gitmeliyim bu şehirden.

Umutlarım,

Sokak lambalarının titrek ışığına emanet

Gülüşlerim,

Kahkahası bol caddelere terk

Eylül yorgunu gözlerimde

İki damla yaş

Yüzümde,

Ömrümün son baharından kalma tebessüm

İçimde,

Zamana yenik düşmüş bir aşkın sızısıyla

Gidiyorum bu şehirden

Gidiyorum…
 ***

DÜŞ GÜZELİ

Bir düşe düşerim ansızın

Ellerim uzanır sonsuzluğun orta yerine

Ortasındadır yüzün sonsuzluğun

Her bir dokunuşumda

Bir başka güzellik akseder

Bin yıllık duanın serinliği vurmuş yüzünden

Avuçlarıma

Ötelerden bir nişan

Ötelerden bir yankı yüzün

Ve dua dua çıkılan miracıyla

Yüzün kıblesidir aşka düşmüşlerin

ben bu düşe düştüğümden beri

zamanı eskitir

zamansızlığın kıyısında gözlerin

asırlar önce yağan yağmurun

ıslaklığı durur

ayaklarıma dolaşan saçlarında

ve sesin…

çağlar ötesi bir haberi müjdeler gibi sesin

çağlar öncesi devirlerden

ben bu düşe düştüm düşeli

mürekkebine hüzün damıtılır kalemin

kağıdın şah damarına ismail'in bakışları saplanır

ortasından başlar gece

en münzevi

en zifiri

en hüzzam yerinden

sonra ben en sevdalı yanımla

ve en hoyrat sesiyle yüreğimin

adını fısıldarım hece hece

adını geceye

adını

ey düş güzeli!