HAZRET'İN ÇANTASI / Hasan Can BİTTİ

Saat öğleden sonra bire geliyordu. Yine bir telefon oyununa dadanmış, vaktimi para saçarcasına harcıyor iken birden gelen ileti irkilmeme sebep oldu. Zaten o an anlamalıydım Hazretin sırf beni, ya da nicelerini, yatağından koparabilmek adına bir işler çevireceğini. Efendim neymiş, Ayasofya'da kitap sohbeti varmış. Ee? Sonuna doğru gelin de çay içelim. Hani başkası dese, ağzına b.... babıcınan vur lakin Hazret bu, zemheride üstümüze alev topu falan düşer suphanallah... Yataktan kopmak için bu teklifi de fırsat bilip bir hışımla hazırlandım ve hemen yola koyuldum. Yol uzundu evet ama krizleri fırsata çevirip şiirler okuyordum yollarda:

     "Ay ceylan!

     Boynumda bir vebaldir çağın insanı,

     Kirlerinden oluşmuş zamanın lisanı."

 Sultanahmet'e geldiğimde ikindin vakti henüz girmişti. Firuz Ağa Camiinde namazımı eda edip Ayasofya’nın mescidisin geçerken bir yandan da etrafı seyre koyulmuştum. Burası hafta sonları çok kalabalıktır. Ondan dolayı polisler geniş önlem alırlar. Çevikler, siviller, yunuslar... Her yandalar. Hele bir de şu yeşil bereliler yok mu, şeytan diyo bırak Hukuk Fakültesini Polis Özel Harekâta git, daha olmadı subaylığa git, bunca yıl okudun da ne oldu? Senin elin kalem tutana kadar ülke elden gidecek... Ama adı üstünde işte, şeytan... Hem bizde nerde o yürek, mücahitlik bu, kolay mı o kadar? 

Düşüncelere dalmış yürüyorken Ayasofya'nın mescidine varmıştım. Bir süre sonra Ensar çıkmıştı mescitten. Yanıma gelip de hâl hatır sorduktan hemen sonra Ahmet ve Hazret belirmişlerdi karşımızda. Tabi her zamanki gibi kalabalık etrafı. Sonra bir ara sıyrıldı ve Ensar ile beni de grubun(un) içine dahil etti. Beraber adımlayıp bir çaycıya varmıştık ve orda bir müddet vakit geçirdikten sonra gruptan ayrıldık. Buradan sonraki ilk durağımız, Ahmet kardeşimizin açlığından ötürü, kuru fasulyeci olmuştu. Hep beraber yemeklerimizi yedikten sonra akşam namazı için Süleymaniye Camii'ne geçmiştik. Her toplanmamızda tecrübe ettiğimiz üzere, yine kahkahalardan bin bir zorlukla sıyrılıp sonunda namaza durabilmiştik. Namaz bitimi cami çıkışına yönelmişken bizim buralardan olmadığını gayet belli eden birini gözüme çarptı. Kıyamda ellerini bağlamadan, sesli biçimde okuyordu sureleri ve dahası oturduğu zaman da sol ayağını kırıp sağ ayağını ileri uzatarak oturuyor ve o şekilde de secdeye varıyordu. Ayağında bir rahatsızlık olduğundan ötürü o şekilde oturuyor gibi görünmüyordu. Secdede alnını koyduğu yerde ise ne olduğunu tam kestiremediğim bir cisim mevcuttu. Sonrasında öğrendim ki Hz. Hüseyin Efendimiz'in kabrinden alınma bir toprak parçasıymış o cisim (buralarda fikir dünyamızı kimin aydınlattığını söylememize gerek yok sanırım). Tahminen şii idi kendisi. Çok ama çok şaşırmıştım.

Cami çıkışı Lalezar'a geçmiştik. Hani şu upuzun güzelim bayrakların olduğu, türkülerin çalınıp nargilelerin tüttürüldüğü çay bahçesi. Zar zor bir yer bulup oturduk. Baktık hasbihal edemiyoruz, açtık bir siyaset konusu, o parti senin, şu parti benim derken birden yağmur bastırdı ve alelacele kalkmak zorunda kaldık. Bir yandan koşturup öte yandan nereye gitsek, nerede otursak diye tartışıyorken ilerde güzel bir mekân olduğunu ve tecrübe ettiği üzere de çok iyi "çikolatalarının" olduğunu buyurdu Hazret.

Resmen tatlıcıya götürüyordu bizleri.

Oysa Ahmet Ağabey duysa, ne derdi?

Yoksa gurbetteyiz, talebeyiz diye torpil mi geçilmişti bizlere?

Biz de can havliyle düşünmeye bile fırsatımız kalmadan kabul ettik ki zaten kendimizi mekânın önünde bulmuştuk. Nasıl bir vecd haliydi, nasıl bir tatlı açlığıydı ki bu memleketinde dahi evinin yolunu karıştıran, on defa geçtiği yolu on birinci defada bile bulamayan birisi o kadar karışık bir bölgede, hepsi birbirinin aynı olan mekânların içinden Süleymaniye Çikolatacısı'nı şıp diye buluyordu? Hani şair diyor ya, hah işte öyle:

  "Anlamak yok çocuğum, anlar gibi olmak var;

   Akıl için son tavır, saçlarını yolmak var." 

Mekâna kendimizi bir hışımla atıp üst kata doğru yönelmiştik. Fakat mekânın havasından mıdır, suyundan mıdır bilinmez, bir anda kimyası değişmişti bizimkilerin. Hele Hazret'i görseniz... Yıllardır modernlikle, sosyete kılıklılıkla, konformist bir yaşamın aşinası olmakla itham etmiş olduğu fakirin karşısında adeta bir "salon beyefendisi" kesilmişti. Hani bu gömleğin yakalarından içeri saten fular takar, bir de ayak ayak üstüne atıp da bilhassa kıyafetleriyle uyumlu olması için özenle seçilmiş piposunu tüttürürler ya, işte onlar gibi.

Şaşkınlığımı bir an evvel dile getirme güdüsü bir yana; yağmurdan dolayı ıslanması muhtemel kitaplarımı düşünürken çantamı Lalezarda unuttuğum gerçeğiyle yüzleşmiştim. Hazretin hırkasını kapmamla birlikte ( "bir lokma, bir hırka" güzel sözdeki o "hırka" bu "hırka" oluyor. Yahut " bir çay, bir hırka" mı demeliydik?) koşar adımlarla mekândan çıkıp lalezara yönelmiştim. Çantamı sağlam bulmuş olmanın mutluluğu ile birlikte mekâna geri gelmiştim ki, arkadaşların aralarında gayet hararetli biçimde bir şeylerin döndüğünü hissettim. Bana iki seçenekten söz ediyorlardı ama öylesine bir sunuma hazırlanıyorlardı ki, sanırsınız ülkece bir tehdit altındayız da savunma savaşı mı yapsak, taarruz mu etsek bunu istişare edecek gibiydiler. Sonra fark ettim, meğerse "sıcak çikolata mı istesek, yoksa bir porsiyon çikolata söyleyip yanında çay mı içsek" diye tartışıyorlarmış.

Ah Ahmet Ağabey, ah.

Görsen şu fakirin halini, vursan dizlerine de "Vayh edem" desen...

Mevzu bu şekilde sürüp giderken garson siparişleri almak için yanımıza gelmişti. Konunun muhtevasını tam olarak kavrayamamış olmalıyım ki: " bir çay ve bir sıcak çikolata alayım" dememle birlikte bizim masada kahkaha tufanı kopmuştu. Tartışmanın neden bu kadar hararetli olduğunu o anda anlamıştım. Meğer ikisi de içecekmiş.

Kalkma zamanı gelmişti. Genelde bir yere oturulduğunda farklı veya acil durum olmadıkça çok zor kalkılır. Bundan ötürü zengin kalkışı yapmak âdettendir bizde.

Dışarı çıktığımızda yağmur hafiflemişti. Ensar'ı yolcu etmek üzere Vezneciler durağına doğru adımlıyorduk ki yine bir istişare konusu zuhur etmişti: Metroya mı binsek yoksa Eminönü'ne kadar yürüsek mi? Hazret Eminönü'ne yürümek konusunda on beş dakika kadar ısrarcı olmuştu. Bu havada yürümenin sonucunda envaı çeşit hastalığa tutulmamızın işten bile olmadığının altını defalarca kere çizmeme rağmen Hazreti ve Ahmet’imi bir türlü ikna edememiştim. Ensar'la ayrıldıktan sonra Süleymaniye'nin arka sokaklarından kol kola girip aşağı doğru adımlarken geleceğe dair, hani planlar demeyelim de hayaller kuruyorduk: Şöyle olsak, çocuklarımız böyle olsa, şu mesleği icra etsek... Dudaklarımızdan dökülen kelimeler yağmur damlalarına karışırken bir yandan da "ileride bugünleri yad edebilir miyiz acaba, kim bilir kimimiz nerde, ne yapıyor oluruz?" diye düşünmeden de edemiyordum. Bu sokakların, bu karanlığın öyle de pis bir huyu vardır zaten; insanı bulunduğu andan koparıp hayatına dair tahliller yapmaya iter...

Anılar, hayaller, geçmiş, gelecek derken sonunda Sirkeci'ye ulaşmıştık. Ne de çabuk bitmişti yol. Hangi ara yola çıkmış da hangi ara inmiştik Eminönü'ne. 

Şimdi gelgelelim kalemi elimize almamıza sebep olan, akıllara durgunluk veren ilginç hadiseye...  Kadıköy’e indikten sonra ayrılık vakti gelmesi sebebiyle vedalaşıp Maltepe'ye doğru yola revan olmuştum. Maltepe'de indikten sonra telefonuma gelen ileti ile birlikte şaşkınlık ve dehşet içerisinde: " nasıl yani?" diye yoğun bir sorgulama haline girdim.

Hazret, çantasını Süleymaniye Çikolatacısı’nda unutmuştu!

Soruların hepsi ardı arkasına sıralanıyor, yüzüm şekilden şekle giriyor, işin içindense bir türlü çıkamıyordum. Olayın şokundan sıyrıldıkça parçalar yavaş yavaş aklıma geliyordu. 

Acaba bizi o çikolatacıya götürmesinin sebebi de mi o çantaydı? 

Bir anda yağmurun bastırması, oraya alelacele gitmemiz, vecd halinde kendini kaybetmişçesine bir anda bizi oraya sokması bundan ötürü müydü yani? 

Evinin yolunu bulamayan birisiydi ama o.  

"Yok canım, o kadar da abartmayın, neticede basit bir çanta." dediğinizi duyar gibiyim. 

Dostlar, gönüldaşlar, dildaşlar... Bu Hazret ki, doğrularınızı yanlış, ıraklarınızı yakın eder; sizi ayak bileğinizden tuttuğu gibi ters çevirip yere mıhlar. Üstelik bunları da saat başı sarf ettiği iki kelimeden birini sizlere duyurmadan yapar. Hani sanmayın ki onca yol tepilmesine, onca saat geçmesine ve kıta değiştirilmesine rağmen o çanta orada amaçsızcasına unutuldu... Peki, neden? Ya dalgınlığına gelmiştir ya alelacele kalktık diye unutmuştur yahut bir cins-i latif gözlerini kamaştırmıştır da (!) ondan öyle olmuştur yani. Vereceği cevaplara aşina olmamızdan mütevellit, biz kendi cevaplarımızla amel ettik. Gelin, bu sorunun gerçek cevabını öğrenebilmek adına, yazımızı okumuş olan herkes bu soruyu Hazret'e yöneltsin. Yöneltsin, ki belki bir gün cevap alırız, düşünceler diner, akıllar tatmin olur.