Epeydir gazete almayı bırakmıştık Emmi. Canım ne gereği var ki gazetenin de zaten! Haberleri televizyonlardan seyrediyoruz. Belediyenin televizyonu bir sürü kanalı çekiyor. Gazetelerde olsa olsa bir köşe yazarları var fazlalık olarak. Köşe yazarlarının da yarısı hükümet partilerini övüyor, geriye kalan yarısı da muhalefete arka çıkıyor. Eee… Köyde de öyle: Sabah gelip akşama kadar Türkiye ve Dünya siyaseti hakkında; “Filan lider şunu demedi mi, falan bakan şunu söylemedi mi?” diye deliller de getirerek, belediyenin önünde akşam eden insanlar da köşe yazarlarını aratacak cinsten değil hani. Yanlarında bir saat oturan; Amerika’nın Irak politikası başta olmak üzere, cumhurbaşkanının, başbakanın cümle bakanların “aslında” ne yapması gerektiğini, bunların yaptıkları bütün işlerin yanlış olduğunu anladığı gibi; ülkenin milli eğitim, sağlık, bayındırlık gibi temel konularını da çözmüş olur.
Beyaz
fırın kâğıdına sarılmış pideyi elime alıp; kâğıdını, yerken pidenin unu, ufrası
sağa sola dökülmesin diye dizlerimin üzerine koydum. Bir taraftan sıcak
pideleri atıştırırken, bir taraftan da şehri çıkıp köye doğru ilerliyoruz Emmi.
Yalnız köye yaklaştıkça, dünden beri içimi kemiren ince bir sızı artmaya
başladı. Öyle ki bir müddet sonra pide ağzımda çoğalmaya başladı. Bir müddet
sonra da boğazımdan aşmaz oldu. Elimde kalan küçük bir parçayı kâğıda sararak,
önümdeki koltuğun arkasında bulunan cebe bıraktım.
Bir
kısım gönül dostlarının telkinleriyle, bir dosttan bir miktar malzeme almıştık.
Üç gün önce aradı “Eğer elinizde bizim gönderdiğimiz malzemeden kalmışsa onları
ve kullanılmış olan malzemelerin karşılığı olarak da sizin filan malzemeden,
borcunuzu karşılayacak kadarını bana verin.” dedi. Ben de yarı şaka yarı ciddi,
“Buyur araç gönder aldır; fakat aracı benim olmadığım bir günde gönder ki, haciz
memurları tarafından; evinden buzdolabı, don kazanı, teşti toplanan adam
durumuna düşürme beni.” demiştim. Hal bu ki; iki hafta önce yüz yüze yapmış
olduğumuz görüşmede, bizim kendisine olan borcumuzun devede kulak olduğunu,
diğer belediyelerden alacaklarının çok daha fazla miktarlara tekabül ettiğini
söylemişti. Dün pazardı, aracı gönderip aldırmış malzemeleri Emmi. Hangi
malzemeden kaç adet, hangisinden kaç koli aldırdığı belirsiz. Hoş… Dostlar
arasında hesap kitap mı olur?..
Belediyenin
önünde bizi Ali’den başka karşılayan olmadı Emmi. Boşuna kendi kendime evham
yapmışım; bizim ilim heyetini, dünkü olaydan dolayı ikna edecek sözler,
hikâyeler hatta fıkralar bulmaya çalışmışım. Belli ki bugün pazartesi olduğu
için milletin yarısı Maraş’a gitmiş, diğer yarısı da kimse olmayacağını
düşünerek gelmemişler. Keşke gelselerdi: Güneş bir taraftan yükselirken, bir
taraftan da yeryüzünde ne kadar gam kasavet varsa ısıtıp gökyüzüne çıkarıyor,
oradan hepsini bir benim üzerime gönderiyor; onlar da olsaydı belki gönülleri
var yok birer parça alırlardı bu omuzlarımı çürüten yükten. Doğrusu benim de
bugün belediyede hiçbir işim yoktu. Ancak şu -kelimenin tam manasıyla- el
konulup kaldırılan malzeme beni buraya çekti Emmi. Sanki bir kısım malzeme
değil de belediyeden bir cenaze çıkmış, taziyeye gelmek durumunda kalmıştım. İyi
ki de gelmişim. Ne yalan söyleyeyim; rahatladım, huzur buldum. Bundan sonra
gideceğim yolu gördüm Emmi.
Bir ara makam arabasının fanının
çalıştığı dikkatimi çekti. Biz geleli hayli zaman oldu, bu kadar çalışmaması
lazım çünkü. Şoförü çağırdım nedenini sordum. Elindeki sigarayı arkasına
saklayarak, “Bu ara yine ısınmaya başladı.” dediğini anladım gerisini anlamadım.
Gerçi kendisi de gerisini anlaşılacak bir dilde söylemedi zaten.
Öğleden sonra saat üç gibi tekrar
Maraş’ın yolunu tuttuk. Hava hala sıcaktı. Arabanın ısınma hastalığı usta kadar
benim de beynimi meşgul ediyor doğrusu. Karatarla’dan tırmanıp, Hartlap
Gediğini bulunca ustanın yüzünde hafif bir tebessüm belirtisi meydana geldi. Eh
ben de rahatladım. Kaldı ki yolun bundan sonrasında araba ısınsa bile yavaş
yavaş şehri buluruz. Olur da araba mızıkçılık ederse bile, bu bölgede şehre
gidip gelen bir sürü dolmuş olur.
Hartlap’tan Dereboğazı’na dönen
son viraja girmiştik ki; arka sağ tarafta, arabadan yirmi yirmi beş santim
uzakta bir teker gidiyor. Yüzüme nereden geldiğini anlamadığım bir
gülümsemeyle, “Şuradan bir teker görünüyor bizim olabilir mi.” dedim ustaya. Usta
gözleri fal taşı gibi açık, hayretler içinde ”Bizim tabi başkanım.” demesiyle
arabayı sağa çekip durması bir oldu. Evet arabanın sağ tekeri; erkek
çocuklarının oyuncak kamyonlarının tekeri gibi, bütün bağlantılar kırılmış,
diferansiyelin içindeki aksla beraber yarım metre dışarıda duruyor. Belki de on
metre sonra yerinden fırlayıp gidecekti durmasaydık.
Sabah beyaz fırın kâğıdına sarıp
bıraktığım çarşı ekmeğini aldım; ikiye bölüp, büyük tarafını kendisine fark
ettirmeden ustaya uzattım. Şoför anahtarı; arabayı kilitleyip, bütün kapılarını
tek tek kontrol ettiği eline alıp, pantolonunun cebine en yakın köprüsüne
taktıktan sonra, ekmeklerimizi dürüp avucumuzun içinde ısıra ısıra yiyerek şehre
doğru yürümeye başladık. Arabaya köyün içinde bir şey olmaz nasıl olsa.
Arkamızdan da bir dolmuş gelirse eh evlerimizi buluruz akşamdan. Hartlap’ı
çıktık dolmuş gelmedi Emmi. Dereboğazını, Kadılıyı, Kadılıdaki Kâbe ölçülerine
göre yapılmış olan Cuma mescidini geçtik dolmuş veya bizi şehre götürecek bir
araba yok. Kale belediyesinin önüne vardık bir vasıta gelmedi. “Nasıl olsa aynı
partiliyiz, belediyeden birileri bizi şehre atar.” kafasıyla belediyeye çıktık.
Başkan yerinde yok. Mesai bitimi yakın olduğundan elimize tutuşturulacak iki
bardak çay da yok. Yaklaşık üç kilometre yol yürümüşüz, oturduğumuz
sandalyelerden istemeye istemeye, vücudumuzda kalan tüm enerjiyi bacaklarımıza
vererek kalktık. Kapıda o değilden Maraş’a gidecek bir araba olup olmadığını
sordum bir memura. Araba yokmuş ama dolmuş gelmek üzereymiş.
Dolmuş geldi önümüzde durdu Emmi.
Sağ ayağımı dolmuşun merdivenine koyduğum anda aklım başımdan gitti. Ayağımı
merdivene atmamışım da gayyâ kuyusuna sokmuşum sanki. O anda kaynak yuların
yakıp kavurduğu başımı arkaya çevirdim, arkada insanlar benim dolmuşa çıkmamı
bekliyor! Mecbur diğer ayağımı da cehennem kuyusuna soktum Emmi. Şoförün
arkasındaki koltuğa bizim arkadaşla yan yana oturduk. İkimizin cebinde iki
kişilik yol parası yok… Sabah boğazımızın derdine düşmeyip paramızı
harcamasaydık, belki yol parası çıkardı, ama şu anda çıkmaz Emmi. Birazdan
muavin “yol paraları” dediği anda, yeri yarıp içine girmek lazım. İki adamın on
cebinde beş lira yok…
Bizim şoförün uyarmasıyla başımı
yerden kaldırdım, dolmuşun şoförü sağ elini omuzunun üstünden bana doğru
uzatmış, “Hoş geldin başkanım, yorgunsun galiba.” dedi. Kolumu ters çevirip
elini sıkarken “Hoş bulduk, dalıp gitmişim rahat yeri bulunca.” diye karşılık
verdim. Benim kendisini hatırlamadığımdan, ancak seçimde yapılan kasaba
mitinglerinde beni dinlediğinden, -onun ifadesi- kalabalığı coşturduğumdan,
hatta kendi başkanlarının seçim kazanmasında bile benim payımın olduğundan
bahsetti. Daha “estağfurullah” demeye fırsat kalmadan bir delikanlı, yol
paralarını toplamak üzere ayağa kalktı.
Dolmuşçu, az önceki lafın
devamını andıran bir ses tonuyla: “Oğlum
başkanımla abinden para alma.” dedi Emmi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder