Bir hastalık dünyanın
pençesinde
Kartal gibi keskin gözleri
Yaşlanmış, yorgun,
yorulmuş yaşamaktan
Sessizliğin gölgesinde
matem
Yurt tutmuş yüreği
Yeşermekte bir umut var
madem
Niçin ağlıyor sessizlik
gölgede
Akıtıyor kan dolu sözleri
Sanki kurşun, havada ağır
Hüküm cübbesi altında
hükümsüzlük
Kaplıyor damarları.
Damarlardan sıcak kan
akacak
Kalemdir bu yüzü çizen
Puslu, kırık bir kalem
Şiirin tuttuğu dem
Bozulmaz bu boşlukta
Bozulmaz şiir olur her şey
Sallanır durur bayraklar
göklerde.
Gözlerde karanlığın izi
Hastalık sarmış, kaplamış
benzi
Kıyıya vurur kelimeler
Kelimelerde düşünce
Düşüncede dil
Dilde kerpeten, çivi
üstünde incir
Çekirdeğinin her birinde
fikir
Zikir olur gönülde
Ey Şeyhşamil!
Yeter ki sen kendini bil.
22/05/2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder