YENİDEN BAŞLAMAK…/Gümüş SİMYA

Yeniden başlamak ama nereye? hangi yöne? neye? Ne için?

Sıraya giren o kadar kelime var ki, hangisinden başlasam da satırlara not düşsem. Bugün hava güzel diyebiliyorsam o zaman yaşamak çok güzel! Tam zıddı bir cümle kurduğumda ise ortaya fırtınadan daha kötü bir hava var olacaktır. O zaman ne yapmalıyız? Yaşama kaldığımız yerden başlamalı, dünü unutmadan ders alarak, bugünü yaşamalı yarın için tedbirli durmalıyız.

Kaleme, sayfaya, silgiye, harflere usulca dokunarak yeniden yazmaya başlamak lazım…Nasıl bir cümle kursam diye değil, yazdıkça nasılım diyebilmeli insan. Zihin, kelimeleri sıraya bıraktıkça daha da rahatlayabiliyorsa o zaman yazmaya devam etmeli. Şimdiki gibi, cümleler birbiri ardınca hazır ve nazır olacaktır. İnsan kendini okudukça yazar, sözüne kanıp yeniden başlamalı yaşamaya.

Peki yaşadığımızı nasıl vurgulamalıyız? Hiç bu soruyu sorduk mu kendimize. Sesimizi duyurabildik mi dışımızdakilerden çok içimize. İçimiz dedik ya peki içimizdekiler kim? Beni “biz” yapan nesneler neler? Dış dünyadan aldığımız değerlerimiz… Değerlerimiz ne kadar değerli olursa yaşamaya dair ümit varız.

Dışarda esen rüzgâr havanın, toprağın, ağaçların sırtına dokunduğun kadar omzuma dokunsan da sırtımdaki yükü kaldırıp, beni silkeleyip kendime getirsen ne iyi olurdu. O zaman yeniden başlamanın hazzına ererdim. Aslında dünde yaşanılan birçok şey iyi ya da kötü bizi kendimize getirmiyor mu? Dün, bir rüzgâr gibi sırtımıza dokunup, önümüzdeki adımlarımızı saydırmıyor mu? İşte dün bir rüzgâr vurdu beynime bugün o rüzgârın keskin soğuğu iliklerime kadar etki etmekte, yarın ise rüzgârdan sonrası soğuk bir dinginlik. Peki yarını yaşarken bugün yine dünde mi kalacak?

İşte her gün yeniden yaşıyor gibi güne başlamak lazım. Vakit seher vaktiyse odana, yaşamına, ruhuna bereket girsin istiyorsan o zaman usulca yerinden kalk, pencereyi aç.

Dışarda esen rüzgârın kanatları,

 Okşasın saçının her bir telini.

 Masada duran kalem titresin, sayfalar birbiri ardınca açılsın. Rüzgâr öyle bir rahmettir ki dokunduğu her nesneye yaşam verir. Kıpırdasın kâinat! / “Ben yaşamaya geldim.”