CAN KIRIĞI / Ferhat ALTUN

Parmak uçlarından öptü ölüm,

Dilruba sevgiliyi.

Sunarken ömrünü altın kadehte -bade-i aşk- diye;

Kadeh kırıldı.

Bir pervazdı dans eden

Aşkın ruhuyla,

Eriyen muma aldırış etmeden.

Ve kılıç kılıç doğranırken alev sehpasında;

Ateş kırıldı.

Kaç İbrahim’e

Kaç Nemrut’a

Şahit oldu bu alem ki;

O nigahınla baltasını körelttin uşşakın;

Balta kırıldı.

Ve ey yâr!

Sen ki:

Ruhu bedene,

Kağıdı kaleme,

Canı Canana düşman edensin.

Göz dokunamadı bakışlarına

Ve yürek dudağından öpmedi

Bu hasret-i yar ile

Bu tende can kırıldı..