DAĞILAN BİR AKŞAMA DOKUNAN/ Mustafa Alper Taş

ister miydim ben de biliyorsun istemezdim elbet

oğlundan ayrılan bir baba olmayı

suları korkuyla dolduran maşrapalarda

ağlardım gözüme karanfiller kaçardı

büyüktüm tutuyordum örneğin bir geyiğin tüylerini

sabah oluyor sanıyordum günleri böldükçe ikindilere

sen bir yerlerdeydin korkusuz göğsünün atıyordu içinde 

hiç bilmediğim bir dönemeç sevmediğim bir akşam

sivrisineklerin öldükçe çoğaldığı bir mevsimdi

güzel gülüşlü kadınlar yeni yollar yapıyordu sevilmek için

ben karanlığı daha seviyordum kemiklerinde gecenin bir resmi

şarkıları ortasından başlatıyorlardı aldırmadan yoksulluğa

onlar o sevgili kaplumbağaların mevsimi

gökyüzünü itiyorlardı sever gibi yaparak uçurumlara

tutuyorlardı elimin ayasını bir şeyler çıkarıyorlardı

güzel bir şeyler söylüyorlardı zamansız

kanmazdım yine de koşardı nehir boyu sanki atlar

gözlerinde güneşin kendi değil de biçimsiz bir resmi

sabah olurdu sonra durmadan