ŞEHİR / Muhammet İbrahim BALCI

Şehir can taşırken avuçlarında
Çocuk yüzlü bir matem geziniyor

Kaldırımların özenle örülmüş saçlarında
Bir mezarın gölgesinde biriken toprak

Pınarların gözünden doğan suya hasret

Dağları sarstık güvensizliğimizle
Taş duvarlarla ağlaşır olduk

Ağaç dallarında kuşları sorar olduk
Heykeller büyüttük kendi ellerimizle

Sessiz ürkek bakışlar ile boyadık aynaları

Sözlerimiz gökyüzü boyunca hırçın
Yıldızlara haber salınmış durmayın kaçın!

Bir vakit doğdu yeryüzünde
Şehir can taşıyordu insan sızlıyordu

Şimdi bir karıncanın adımları gerekliydi
Şimdi bir damla su yeterliydi.